Jesus Christ Superstar
Oι στίχοι του Π.Ε. Δημητριάδη έχουν έναν τρόπο να αλιεύουν από μέσα σου το καταπλακωμένο από τόνους ανοησίας και ψευτιάς θρησκευτικό αίσθημα. Η αγάπη αυτή είναι κυρίως μια ταύτιση με το πρόσωπο και τον λόγο του Χριστού, δεν χρησιμοποιείται ως καμουφλαρισμένη υπεράσπιση του χιπισμού (ακούστε π.χ. τις «Δέκα Εντολές» του συγκροτήματος Σκορπιός - ξεκίνημα του Γιάννη Γιοκαρίνη πίσω στο 1973) και δεν φορά τις παρωπίδες της θρησκοληψίας, αφού τραγούδια όπως τα «Χωρίς επίκληση», «Συμφιλίωση» και «Τα βράδια της κρίσης» ασκούν κριτική.
Δίσκοι ψυχαναγκαστικής τελειομανίας
Στίχοι με άνω τελείες, παρενθέσεις και χρωματικές παρεμβολές. Ενορχηστρώσεις που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Artwork βραβευμένο από τα ΕΒΓΕ, πάντα πρωτότυπο, ποτέ διεκπεραιωτικό. Δικαίως οι συναυλίες τους χαρακτηρίζονται θρυλικές, όμως οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτίστως καλλιτέχνες του στούντιο. Έτσι, φτιάχνουν άλμπουμ έργα τέχνης αγνοώντας την προχειρότητα που επιτάσσει η εποχή και οι εξασφαλισμένα χαμηλές πωλήσεις, κυρίως για να ικανοποιήσουν τα στάνταρ της δικής τους υψηλής αισθητικής.
Υποβόσκον χιούμορ
Ιστορικές μπάντες όπως οι Τρύπες και τα Διάφανα Κρίνα, αγκάλιασαν αυτάρεσκα μια μελαγχολία, την οποία δεν απεκδύθηκαν στιγμή. Στους Κόρε. Ύδρο. τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μαζί με την αγιάτρευτη θλίψη που έχει σφηνώσει στο πιάνο τους, η οποία πράγματι φλερτάρει με τον κίνδυνο της εκφραστικής μανιέρας, συνυπάρχουν και δόσεις χιούμορ που λειτουργούν ευεργετικά. Τραγούδια όπως τα «Όλες οι μικρές μου λέξεις», «13 μήνες σε 3 λεπτά», «Πρωινή διερώτηση» και «Μια ανοιχτή πληγή», καθώς και διάσπαρτα γατάκια, αρκουδάκια, στρουμφάκια, φωτίζουν μιαν άλλη πλευρά του γκρουπ, αυτή που άλλωστε υιοθετείται και στα credits των cd, τα videoclip και τις συνεντεύξεις.
Διακριτική αποδοχή της ομοφυλοφιλίας
Με προβοκατόρικους τίτλους όπως «Χειραψία (Gay anthem for the new millennium)» και στίχους συγχυσμένης σεξουαλικότητας («ούτε για τον συντοπίτη που με φίλησε σχεδόν στο στόμα», «σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι»), περιγράφουν χωρίς φόβο ή ντροπή πράγματα που ο καθένας λίγο-πολύ βιώνει ή σκέπτεται. Έτσι, χειρίζονται τον ανομολόγητο ερωτισμό μεταξύ δύο ατόμων ίδιου φύλου με τρόπο βαθιά ποιητικό, σαν γνήσια παιδιά του Καβάφη και του Χριστιανόπουλου. Η στάση τους αυτή μοιάζει να πηγάζει από μια ανάγκη υπεράσπισης των αδυνάμων και όχι εξομολόγησης προσωπικών προτιμήσεων.
Trash love
Στον σύμπαν τον Κόρε. Ύδρο., οι «ξεπεσμένοι» αστέρες που λοιδορούνται από όσους συγχέουν το σοβαρό με το σοβαροφανές, λογαριάζονται σαν βασιλιάδες. Ο Π.Ε. Δημητριάδης έχει φωτογραφηθεί περήφανα πλάι στον συγχωρεμένο τον Βασίλη Τσιβιλίκα, εντάσσει στίχους του Γονίδη στις συνεντεύξεις του, συγκινείται (σύμφωνα με λεγόμενά του) με τα τραγούδια του Καρβέλα από το “Je t’aime”, ενώ σε περσινή του επίσκεψη στην Αθήνα διασκέδασε στη μουσική παράσταση του Μάκη Δελαπόρτα και της Κωνσταντίνας. Επιπλέον, πίσω στο 2010, οι Κόρε. Ύδρο. διασκεύασαν ζωντανά δύο τραγούδια του Αντρέα Μικρούτσικου, τα οποία και έλαμψαν μέσα στο setlist σαν κορυφαία δείγματα ελληνικής ποπ, όπως τους αξίζει.
Site
Εντάξει, δεν την ανανεώνουν πια με τη συχνότητα και το κέφι του παρελθόντος, ωστόσο εξακολουθούν να διαθέτουν την καλύτερη (και με διαφορά!) ιστοσελίδα έλληνα καλλιτέχνη. Το koreydro.gr δεν είναι απλά ένα μέσο προώθησης των δραστηριοτήτων τους – είναι λόγος να τους αγαπήσεις. Αρχειοθετούν με ευλάβεια τις συνεντεύξεις, τα άρθρα και τις κριτικές, αναρτούν αστείες φωτογραφίες από τις οποίες πετάγονται κρυφά μηνύματα όταν σύρεις επάνω το ποντίκι, ανεβάζουν σχεδόν καθημερινά ένα «τραγούδι της ημέρας» και διασώζουν περήφανα τα «ανώριμα» τραγούδια και videoclip που έφτιαχναν όταν ήταν παιδιά.
"Χωρίς επίκληση", το τελευταιο επίσημο βίντεοκλίπ τους
Yποκειμενικότητα
Στα παλιά τα χρόνια, το τραγούδι είχε κατά κανόνα μια συλλογική ταυτότητα, δεν νοούνταν δηλαδή ως μέσο έκφρασης του ενός αλλά των πολλών. Ο πρώτος που υπερασπίστηκε την υποκειμενικότητα στην Ελλάδα ήταν ο Τσιτσάνης («γλυκοχαράζουν τα βουνά/ μα εγώ τα βλέπω σκοτεινά») και στη συνέχεια ο Σαββόπουλος («τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά/ μα εγώ τη λέω δέντρο»). Οι Κόρε. Ύδρο. λοιπόν έχουν πολλά τέτοια στοιχεία προσωπικής- λοξής ματιάς στα τραγούδια τους: «Γιώργο η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει», «κάποιοι το είπαν θαύμα της φύσης […] εγώ όμως ένα μόνο ξέρω», «με χλεύασαν γιατί δεν ήμουν σαν κι αυτούς», «και αν για κάποιους με σφραγίδα είμαι τρελός». Αυτό τους το γνώρισμα, δίνει και μια καλή εξήγηση του γιατί διαθέτουν λίγους αλλά φανατικούς ακροατές, οι οποίοι νιώθουν το συγκρότημα δικό τους. Το ‘χει πει ωραία κι ο Morrissey: “People see no worth in you/ but I do”.
Aνεξαρτησία
Τα κάνουν όλα μόνοι τους. Ζητούν στήριξη μόνο από δικούς τους ανθρώπους. Δεν πήραν «το χρίσμα της Γαλάνη», δεν κάλεσαν κανένα μεγάλο όνομα να συμμετάσχει σε δίσκο τους για μεγαλύτερο crossover (προτιμούν τις φίλες τους!), παρέδωσαν αυτούσια την «Φτηνή Ποπ για την Ελίτ» στη Μinos όταν δεν τους ήξερε κανένας χωρίς να επιτρέψουν παρεμβάσεις. Την ώρα που άλλα γκρουπ χρησιμοποιούν τον όρο “indie” μόνο για να αυτοπροσδιοριστούν μουσικά, οι ίδιοι τον έχουν ασπαστεί ως τρόπο ζωής. Κι όλα αυτά πάντα με βάση την Κέρκυρα, από την οποία δεν διανοήθηκαν ποτέ να φύγουν.
Αντισυμβατικές φωνές
Ο Π.Ε. Δημητριάδης είναι ένας σπάνιος, ιδιαίτερος τραγουδιστής. Βουτάει ξεδιάντροπα στο μελό των ερμηνευτών της δεκαετίας του ’70 και δεν πνίγεται, πατάει χωρίς δυναμική στις χαμηλές νότες, περνά απότομα στις ψηλές και αυτή η αστάθεια, η ομορφιά του ακατέργαστου, είναι που κάνει τη διαφορά. Από την άλλη, ο Αλέξανδρος Μακρής, που σε κάθε δίσκο διεκδικεί όλο και περισσότερα λεπτά στο μικρόφωνο, τραγουδάει πάντα χαμηλόφωνα. Ίσως όχι τόσο εκφραστικά όσο ο πρώτος, αλλά τρυφερά, χωρίς στόμφο, με τη συστολή ενός εφήβου χαμηλών τόνων.
Υπερβολή
Τυπώνουν μπλουζάκια με το όνομα του γκρουπ σε χρώματα και σχέδια για κάθε γούστο, κάνουν δηλώσεις στην ισπανική τηλεόραση, μένουν ημίγυμνοι στη σκηνή, επιδίδονται σε παρατεταμένο stage-diving, σπάνε κιθάρες. Αυτό που η Δέσποινα Τριβόλη περιέγραψε πολύ εύστοχα σαν «ένα συνδυασμό μεγαλομανίας και αυτοσαρκασμού» ίσως απωθεί τους ανυποψίαστους, μεταξύ των μυημένων όμως αποτελεί μια σιωπηλή συμφωνία με το γκρουπ, μια κοινή πίστη πως δεν χρειάζεται να πουλήσεις δεκάδες χιλιάδες cd και να παίξεις στο Λυκαβηττό ή στο Coachella για να ζήσεις το όνειρο. Πίσω στη δεκαετία του ’90, οι Κόρε. Ύδρο. ονειρεύτηκαν να γίνουν σαν τους Nirvana. Σε πολλά πράγματα, συμπεριφέρονται σαν να το έχουν καταφέρει.
Ο Σατανάς της Γειτονιάς, από το νέο άλμπουμ τους που μόλις κυκλοφόρησε
*Live στο Gagarin
σχόλια