1) "Give Life Back to Music"
Παλιομοδίτικο αλλά τολμηρό.
Όπως ακριβώς, θα διαπίστωνα αργότερα ότι είναι και όλο το άλμπουμ.
Αλλά το κυριότερο: είναι easy listening - σε τεράστια αντίθεση απ' τον προηγούμενο δίσκο τους που δεν άντεξα να ακούσω ούτε μια φορά ολόκληρο.
Το εν λόγω κομμάτι κάτι μου θυμίζει στην αρχή, αλλά τι; Κάποιους τίτλους έναρξης σειράς δράσης απ' τα '80s;
Ωραιότατο, αλλά σίγουρα όχι το πιο συναρπαστικό ξεκίνημα δίσκου.
Βαθμός: 7/10
2) "The Game of Love"
Ένα αργό καψουροτράγουδο, βγαλμένο απ' τα αμερικάνικα '70ς-'80ς, μόνο που ακριβώς τη στιγμή που περιμένεις τον Barry White να πει "Yeah.. Baby" και ν' αρχίσει να τραγουδά, ξεκινά να τραγουδά το κομπιούτερ.
Η παραγωγή θυμίζει αργή εύπεπτη σόουλ τύπου "Don't look any futrther".
Κρατάει, χωρίς λόγο, 5.21 λεπτά, και έχω αρχίσει να βαριέμαι με τα mid-tempo και τα αργά μέινστριμ παλιομοδίτικα κομμάτια. Μήπως απ' την εξοντωτική ηλεκτρονική βαβούρα του προηγούμενου άλμπουμ τους κατέληξαν να κάνουν κάτι βαρετό και τελείως ασφαλές;
Βαθμός 5/10
3) "Giorgio by Moroder"
Κι όμως!
Παρ' ό,τι η οργανική (σε αντίθεση με την ηλεκτρονική που θα περίμενα) χροιά του άλμπουμ συνεχίζεται, έχουμε κιόλας το πρώτο αριστούργημα.
Γραμμένο σε συνεργασία με τον θρύλο της ντίσκο και ιταλοντίσκο, τον παραγωγό Giorgio Moroder, το κομμάτι μας αφηγείται με τη φωνή του Moroder την ιστορία του (και του είδους της μουσικής ταυτόχρονα) ενώ η μουσική από κάτω εξελίσσεται καθώς εξελίσσεται η αφήγηση - και η δημιουργία των νέων ειδών μουσικής, όχι μόνο του σπουδαίου παραγωγού αλλά και των ίδιων των Daft Punk.
Είναι ένα 9λεπτο αριστούργημα. Ένα τραγούδι που μοιάζει με ταινία μικρού μήκους που θα ξεκινούσε από το Big Bang και σε γρήγορη κίνηση θα μας έδειχνε το σχηματισμό της πρώτης ζωής - και μέσα σε μερικά λεπτά θα έφτανε στον άνθρωπο και στα επιτεύγματά του.
Βαθμός 10/10.
4) "Within"
Ξανά κάτι αργό, όμως μακάρι να ήταν έτσι όλα τα αργά ηλεκτρονικά κομμάτια του κόσμου.
Το κομπιούτερ (περασμένο από vocoder) τραγουδάει και πάλι, και η μελωδία είναι υπέροχη, ενώ η παραγωγή είναι Λος Άντζελες, ουρανοξύστης, διαμέρισμα γιάπη, ο γιάπης στο μπαλκόνι, νύχτα, 1986.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο.
Βαθμός: 10/10
5) "Instant Crush" (featuring Julian Casablancas)
Παραγωγή '80ς, σαν το Every Breath You Take.
Ναι, τραγουδάει ο τραγουδιστής των Strokes, όμως μοιάζει να τραγουδάει πάλι το κομπιούτερ, οπότε δεν ξέρω αν προσθέτει η φωνή του κάτι άλλο πέρα από αξιοπιστία και hype.
Τόσο vocoder όμως δεν πάει χαμένο (κι ας αγγίζει τα όρια της νομιμότητας): στο ρεφρέν το τραγούδι είναι απλά τέλειο. Μεγάλο σουξέ.
Μετά μπαίνουν οι ηλεκτρικές κιθάρες.
(Μιλάμε οτι αυτός ο δίσκος έχει λίγο απ' όλα τα είδη μουσικής που υπήρξαν ποτέ.)
Βαθμός: 9/10
6) "Lose Yourself to Dance" (featuring Pharrell Williams)
Η πρώτη συνεργασία με τον Pharrell Williams είναι ένα τυπικό '70ς-αρχές 80ς φάνκι κομμάτι, αλά Μάικλ Τζάκσον, που σώζεται κυρίως απ' το "come on" που τραγουδά το κομπιούτερ των Daft Punk στα ρεφρέν - αν ακούσεις το δίσκο με ακουστικά (το "come on" πηγαινοέρχεται απ' το ένα αυτί στο άλλο με μαεστρία) θα το χαρείς ακόμα περισσότερο.
Προς το τέλος του κομματιού κατάλαβα ότι τα ξενέρωτα φωνητικά του Pharrell ήταν απαραίτητα ώστε το "come on" να είναι τόσο τέλειο. Και πάλι όμως, μοιάζει ένα κομμάτι στο οποίο οι Daft Punk πρόσθεσαν απλώς τις πινελιές (ούτε καν έκαναν το ρεμίξ του), κατά τα άλλα αφήνοντάς το στη μοίρα του.
Βαθμός 8/10
7) "Touch" (featuring Paul Williams)
Ο Paul Williams έχει γράψει ένα σωρό σημαντικά τραγούδια των '70ς - υποψιάζομαι βέβαια ότι οι Daft Punk τον επέλεξαν επειδή συνέθεσε το τραγούδι των τίτλων του Πλοίου της Αγάπης - The Love Boat.
Μετά από μια ανησυχητική εισαγωγή, ο Williams τραγουδά με τον θεατράλ τρόπο του ένα καλειδοσκοπικό φανκ κομμάτι που όλο απειλεί ότι θα ξεσπάσει σε ντίσκο anthem με σαξόφωνα και γλυκειά νοσταλγία.
Πραγματοποιεί την απειλή του, τελικά, πριν ξαναλλάξει τελικά μουσικό ύφος.
Ενδιαφέρον και εύηχο, και ανατρεπτικό. Σε κάθε στροφή κάτι απρόβλεπτο, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Βαθμός 8/10
8) "Get Lucky" (featuring Pharrell Williams)
Βαθμός 10/10
9) "Beyond"
Η φωνή του κομπιούτερ, και το σχετικά αργό μπιτ μου θύμισαν τους Air, το οποίο οι επίσης Γάλλοι Daft Punk υποθέτω ότι θα έπαιρναν ως προσβολή.
Έχω την εντύπωση πως σε μια εποχή που όλοι παίζουν ηλεκτρονικοί χορευτική μουσική, απ' τα ποπ είδωλα των εφήβων μέχρι τους σούπερσταρ dj's οι Daft Punk πήγαν κόντρα με το ζόρι και για όχι απαραίτητα τους σωστούς λόγους.
Η παραγωγή απ' τη μέση και μετά θυμίζει μελωδικές φόρμες παλιότερές τους, πράγμα καλό: ας μην ξεχνάμε από πού ερχόμαστε.
Βαθμός 7/10
10) "Motherboard"
Κάπως tribal κρουστά, διαστημικός ήχος. Ένα ρυθμικό chill-out, με μοτίβα του Michael Nyman - που εκεί που νομίζεις ότι τελειώνει επανέρχεται δριμύτερο.
Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πώς ένα συγκρότημα που πάντα επαναλαμβανόταν και αντέγραφε τόσο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό τώρα κάνει τόσο το αντίθετο. Και γι' αυτό τους βγάζω το καπέλο.
Η μουσική σ' αυτό το άλμπουμ είναι -συνήθως- εξαιρετικά απολαυστική, και αυτό μετράει.
Βαθμός 10/10
11) "Fragments of Time" (featuring Todd Edwards)
Εδώ κάτι δεν ταίριαξε και πολύ...
Βαθμός 6/10
12) "Doin' It Right" (featuring Panda Bear)
Εδώ ταίριαξε. Απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Μέχρι το τελευταίο.
Βαθμός 10/10
13) "Contact"
Κι εδώ μπλέκονται διάφορα είδη και αναμνήσεις - από DJ Shadow μέχρι Prodigy, σε ένα ορχηστρικό κομμάτι. Αν δεν ήταν κλισέ τελείως για να το πω "κομμάτι δυναμίτη" θα το έλεγα.
Βαθμός 10/10
Τελικά; Μια συναρπαστική μουσική περιπέτεια, με τις καλές και τις λιγότερο καλές της στιγμές - κυρίως όμως με τις εξαιρετικές της στιγμές. Ακόμα κι όταν βούτηξαν στο παρελθόν, σ' αυτόν τον δίσκο, οι Daft Punk βγήκαν τελικά στο μέλλον.
Στα μισά τραγούδια έδωσα δεκάρια (10/10), αλλά παρ' όλα αυτά, εξαιτίας κάποιων άλλων,
η τελική -και τελείως υποκειμενική- βαθμολογία μου είναι... 8.5
σχόλια