Τα πράγματα χοντραίνουν απάνω, στο Ραδιομέγαρο. Είχα λίγες μέρες να περάσω, μα χθες βράδυ ο κόσμος ήταν ακόμα πιο πολύς και φυσικά δεν οφειλόταν αυτό στην προγραμματισμένη συναυλιακή εμφάνιση της Ελένης Τσαλιγοπούλου και του Γιάννη Κότσιρα.
Ούτε στο Requiem του Mozart που ακούστηκε στον προαύλιο χώρο από τη συμφωνική ορχήστρα και τη χορωδία της ΕΡΤ. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά η ατμόσφαιρα πλέον μυρίζει μπαρούτι.
Προχθές έλαβα sms στο κινητό μου από τραγουδίστρια με μεγάλη ιστορία στο τραγούδι. Μου σύστηνε να ''μη μασάμε, αφού η ΕΡΤ ξανανοίγει μόνο για τα ΜΜΕ ενώ τα μουσικά σύνολα και ο πολιτισμός πάνε στον Καιάδα κατ'ευθείαν''.
Χθες είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με αρκετούς παραγωγούς. Ένας απ' αυτούς, ο Πάνος Χρυσοστόμου του Δευτέρου Προγράμματος, με ενημέρωσε πως ήδη προχώρησε σε μήνυση κατά του Σίμου Κεδίκογλου για τον λίβελο που εξαπέλυσε εναντίον των εργαζόμενων της ΕΡΤ. ''Όχι, ρε φίλε, εγώ και οι άλλοι 2.500 περίπου εργαζόμενοι εδώ μέσα ούτε λαμόγια υπήρξαμε, ούτε με χρυσά κουτάλια φάγαμε ποτέ'' ήταν τα λόγια του Πάνου. Τον καταλαβαίνω, όπως θα καταλάβαινα και τα λόγια του Γιώργου Τσάμπρα, της Στέλλας Βλαχογιάννη και του Σιδερή Πρίντεζη, ανθρώπων με μεγάλη προσφορά όχι μόνο στην κρατική ραδιοφωνία, αλλά και στον πολιτισμό γενικότερα.
Παραδόξως τη Μυτιληναίου δεν πήρε πουθενά το μάτι μου, την άλλοτε Σιδηρά Κυρία της ΕΡΑ. Δεν λέω για τον Ανδρικάκη, διότι, όπως πάλι με ενημέρωσαν, βγήκε και έκανε μια δήλωση ιστορικού-ας πούμε- τύπου για την ΕΡΑ και άκουσε, ενδεχομένως όχι αδίκως, τα σχολιανά του. Θα μου πεις, βέβαια, τι δουλειά νά'χει τώρα η Μυτιληναίου εκεί; Εδώ κολλάει η λαϊκή θυμοσοφία ''Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί''.
Τέλος πάντων, ας μη λαϊκίζω κι εγώ σαν τον Πρωθυπουργό που ξεκάθαρα διχάζει τον ελληνικό λαό και απευθύνεται στους ''πεινασμένους'' με τα χειρότερα λόγια για τους ''χορτάτους'', οι οποίοι χάνουν τώρα τις δουλειές τους. Διότι αυτό συμβαίνει! Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο Σαμαράς μετάνιωσε για το μαύρο που έριξε στην ΕΡΤ, γι' αυτό το ανήκουστο ''αποφασίζομεν και διακόπτομεν'', μα κάπως πρέπει να φροντίσει και τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους του. Η μόνη περίπτωση να διαρρεύσουν ''αγανακτισμένοι'' ψηφοφόροι από τη Χρυσή Αυγή προς την κλασική δεξιά Νέα Δημοκρατία ήταν μία τέτοια κίνηση φασιστικού τύπου. Κι αυτό, μόνο αν υποτεθεί πως το 11% των Χρυσαυγιτών δεν απαρτίζεται εξ ολοκλήρου από ανεγκέφαλους ναζήδες. Το ότι αίφνης μύρισε Χούντα με τη βούλα - που λένε - και δεδομένης της απουσίας ενός ουσιαστικού επαναστατικού κινήματος ήταν βούτυρο στο ψωμί του Σαμαρά.
Εν τω μεταξύ, οι συνομιλίες των τριών συνεχίζονται σαν θρίλερ σε δόσεις με άνευρο φινάλε κάθε φορά. Μου έκανε εντύπωση που ο Κουβέλης χθες για πρώτη φορά απαρνήθηκε το αριστερό συλλογικό του πνεύμα - όσο τέλος πάντων τού'χει απομείνει. ''Αποφάσισα'' είπε, όχι ''αποφασίσαμε'' σαν ΔΗΜΑΡ κλπ. Εκνευρίστηκα, αποχώρησα από το κυλικείο της ΕΡΤ να μη βλέπω και να μην ακούω, τόσο τον Κουβέλη, όσο και τα ασπρόμαυρα φαντάσματα του παρελθόντος που ξεχύνονταν απ' την τηλεοπτική συσκευή σα να βγήκαν απ' το μπαούλο τα προικοσέντονα κάποιας επιδειξιομανούς γεροντοκόρης.
Προτίμησα να κατέβω κάτω, πίσω από το stage, και να τη δω λίγο ανέμελος με τη συντροφιά της Ναταλίας Ρασούλη και των μουσικών Λάζαρου Σαμαρά και Κωνσταντίνου Στεφανή.
Όταν πάντως ξεκίνησε το Requiem του Mozart, εκεί, θέλοντας και μη, ξέχασα τα πάντα, και τους Σαμαράδες, και τους Κουβέληδες, και τα πλακάτ που μετέτρεψαν το Ραδιομέγαρο σε Πολυτεχνείο ανήμερα της 17ης Νοέμβρη. Mozart ειν' αυτός! Σαν τον Παρθενώνα που άντεξε τις εθνικές κακουχίες χιλιάδων χρόνων...
