/άλλοτε μοιάζεις με το Αιγαίο το γαλανό,
μα πιο συχνά με τον πιο μαύρο ωκεανό/
φωτό: Πάνος Μιχαήλ
Λένα Δροσάκη
(υποδύεται την Στέλλα)
φωτό: Πάνος Μιχαήλ
Την Στέλλα θυμάμαι πως την είχα δει στην τηλεόραση, προ σχολής. Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Η πρώτη εντύπωση που μου έρχεται, καλλιτεχνικά μιλώντας περισσότερο, είναι το μέγεθος της Μελίνας. Όλους μας άγγιξε αυτή η δύναμη. Όλοι ζηλέψαμε, λιγότερο ή περισσότερο το πάθος της. Η Στέλλα της κινηματογραφικής ταινίας είναι ένα κορίτσι με θλιμμένα μάτια αλλά ένα χαμόγελο γεμάτο ελπίδα, σαν την φτωχική και τσακισμένη Ελλάδα εκείνης της εποχής.
Στο Στέλλα- travel θα δούμε τις κρυφές επιθυμίες της, τους φόβους της, τις ρωγμές της, τις μνήμες της κάτι που δεν θα επέτρεπε η Στελλα του Κακογιάννη. Η δική μου Στέλλα κρατάει μαχαίρι. Μαχαίρι οι λέξεις, την αφορούν και την καθορίζουν. Πληγώνεται, διαλύεται και βρίσκει τη δυναμή της μέσα από το ταξίδι. Την προσεγγίζω μέσα από τη δική μου αλήθεια. Το πλαίσιο έχει αλλάξει αναμφισβήτητα από το 1955 αλλά το ¨"διεκδικώ" το "ερωτεύομαι" το "αγαπώ" και "σπάω τα μούτρα μου " δε θα αλλάξει ποτέ. Όλη μας η ζωή είναι μια ερωτική ιστορία και τότε και τώρα.
Αν με δυσκόλεψε κάτι; Η μυθική υπόσταση που έχει αυτός ο ρόλος.
Αινείας Τσαμάτης
(ενσαρκώνει τους αντρικούς χαρακτήρες του έργου)
Δε θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα την ταινία.Το μόνο που θυμόμουν ήταν το "Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι". Η Στέλλα του Κακογιάννη ήταν μια γυναίκα που βασιζόταν στα πάθη της και που δε δίστασε πουθενά προκειμένου να υπερασπιστεί την ελευθερία της. Η μόνη της αδυναμίια ήταν πως δεν ήθελε να δείξει κανένα της τραύμα. Η δική μας Στέλλα παρουσιάζει τη πληγή της χωρίς ενοχές.
Οι αντρικοί χαρακτήρες της ταινίας έχουν συμπυκνωθεί σε ένα πρόσωπο. Ένας χαρακτήρας - καθρέφτης που μεταμορφώνεται στα πρόσωπα που η Στέλλα έχει ανάγκη για μα καθρεφτιστεί ώστε να βγάλειι τη σκόνη από πάνω της και να μπορέσει να ξανανέβει στο πάλκο. Της Τέχνης, του Έρωτα, της ζωής τελικά. Στην ταινία ο ερωτισμός διαχέεται παντού, έντονα, μέσα από τα ερείπια εκείνης της εποχής. Σήμερα νομίζω πως η σκέψη προηγείται της επιθυμίας. Στο εργο ερωτευομαι αγαπαω θαυμαζω απενεχοποιημενα. Με δυσκόλεψε αυτό το κομμάτι της μεταμόρφωσης απο την αγάπη στον έρωτα και τέλος στο θαυμασμό. Η μεγαλύτερη δυσκολία ηταν να ανακαλύψω την αλήθεια τους.
Τι είναι η Στέλλα; Ένα ακατέργαστο διαμάντι. Έχουν πάρει ένα καλέμι και ένα σφυρί κι όλο το σκαλίζουν προσπαθώντας να το φέρουν στα μέτρα τους. Μα το μόνο που καταφέρνουν είναι να το πληγώνουν.
Μαριάνθη Παντελοπούλου
(υποδύεται την Μαριέττα)
Θυμάμαι πως την είδα ως παιδί κι ήταν από τις ταινίες που η μητέρα μου μ' «έβαλε» να δω. Κάπως έτσι λοιπόν νομίζω δημιουργείται η συλλογική μνήμη ή αυτό που λέμε παράδοση. Οπότε, έχει αγγιξει κομμάτια κυρίως προσωπικά. Ακόμα και τώρα, όσες φορές και να τη δω, συγκινούμαι. Καλλιτεχνικώς, είναι τα καταγέγραμμένα στο dna πρότυπα, δηλαδή ο κυκλώνας Μελίνα Μερκούρη.Τη δικιά μας παράσταση αν μπορούσα, θα τη χαρακτήριζα καταχρηστικά ως «μετα-στέλλα». Είναι η πτώση της Στέλλας από το '55 στο 2013, έχοντας περάσει από πάνω της όχι χρόνια αλλά οι μνήμες μιας κοινωνίας, ενός τόπου που συνεχώς πάσχει.
Η Μαριέττα, ο ρόλος που ενσαρκώνω, είναι ένα παζλ φτιαγμένο από τις γυναίκες που περιτριγυρίζουν τη Στέλλα στην ταινία του Κακογιάννη. Δηλαδή τη Μαρία και τη Αννέτα. Στο Στέλλα travel, λοιπόν, γίνεται ένα πρόσωπο που κουβαλά όμως πολλαπλούς ρόλους. Γίνεται η μάνα, η αδερφή, η αντίζηλος, η ιδιοκτήτρια, η αιώνια προδωμένη γυναίκα. Κουβαλά τους ρόλους της κι αυτό τη φέρνει σε σύγκρουση με τη Στέλλα, τη γυναίκα που κουβαλά μόνο ότι πραγματικά αγαπά. Προσπαθώ ακόμα να ενδυθώ το κελυφός της μέσα από τις αδυναμίες της, τις εμμονές της και τις ανάγκες της. Ο έρωτας στον κόσμο της Μαριέττας είναι μια εμμονή ή αλλιώς είναι ολόκληρη ποτισμένη με καψούρα. Είναι μια φιγούρα ερωτικής μοναξιάς, καρφωμένη σε μια στιγμή στο παρελθόν. Οι λαϊκές τραγουδίστριες είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική μυθολογία. Κι όταν μιλώ για λαϊκές τραγουδίστριες αναφέρομαι και στις ρεμπετισσες και στα μπουλούκια και στα πανηγυρια και στα σκυλάδικα και στα συγχρονα κεντρα διασκεδασης. Η προσεγγισή μου νομίζω παίρνει υλικό απ' όλες αυτες τις εικόνες και ακούσματα που έχουμε αναπόφευκτα διαποτιστεί.
Με δυσκόλεψε κι ακόμα με δυσκολεύει η σχέση της με τη Στέλλα – κύριως στο κομμάτι των συγκρούσεών τους - καθώς νόμιζω πως μ' ενα περίεργο τρόπο ξυπνά δικές μου προσωπικές συγκρούσεις κι αδυναμίες. Η Στέλλα ώς μύθος συμπυκνώνει αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Και μια σύγκρουσή μαζί της είναι μια σύγκρουση με το ιδανικό κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί να έχουν αλλάξει τα πλαίσια, οι κώδικες και οι συνευρέσεις μας, αλλά η ερωτική συμπεριφορά παραμένει στη βάση της ίδια. Μάτια, χείλια, υγρά, αναζήτηση του ιδανικού και κόντρα η ασφάλεια της θαλπωρής.
Η Στέλλα μας αφορά, όπως μας αφορά ένα κομμάτι του παρελθόντος μας που έμεινε ανεκπλήρωτο, ανολοκλήρωτο. Μας τσιγκλά όσα χρόνια και να περάσουν.Επανέρχεται πάντα στην μνήμη μας αγκαζέ με τη λέξη μαχαίρι, δηλαδή αγκαζέ με τη βια.Τι πιο σύγχρονο απ' τη σφαγή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αυτού που δεν μπορούμε να περιχαρακώσουμε?
«ΣΤΕΛΛΑ travel: Η γη της απαγγελίας» Μια παράσταση της bijoux de kant βασισμένη στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη Δημοτικά Σφαγεία Πειραιώς 225 & Επταλόφου, Ταύρος (δίπλα στο ΚΕΠ Ταύρου) 22 Ιουνίου-28 Ιουλίου Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Αινείας Τσαμάτης Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή Ώρα έναρξης: 21.30 / Διάρκεια: 80΄ / Είσοδος: €10 Πληροφορίες - Αγορά εισιτηρίων: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206 / 210 3418550
bonustrack
σχόλια