Εγώ βασίστηκα πάντοτε στην καλωσύνη των ξένων. Αυτή την -trademark- ατάκα από το Λεωφορείο ο πόθος του Tennessee Williams μου θύμισε το πρότζεκτ του αμερικανού φωτογράφου Richard Renaldi με τον τίτλο Touching Strangers όταν το πρωτοείδα.
Η ιδεά ήταν σχετικά απλή. Ζώντας την χαοτική καθημερινότητα της Νέας Υόρκης o Renaldi και την εκρηκτική μείξη ανθρωπότυπων, χαρακτήρων και συμπεριφορών που συγκεντρώνεται σε αυτή την πόλη σκέφτηκε πως θα ήταν αν αποτύπωνε μπροστά στη καμερά του ζευγάρια (ή και περισσότερους) τους οποίους ο ίδιος θα είχε επιλέξει και οι οποίοι θα γνωριζόντουσαν την στιγμή της φωτογράφησης.
Θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι "ξένοι" να καταφέρουν να βρούν έναν κώδικα οικειότητας, μέσα από το άγγιγμα, ξεπερνώντας προφανή και αφανή κρατήματα και να βιώσουν εξωτερικές και εσωτερικές εντάσεις ενώ θα τους φωτογράφιζε;
Παρατηρώντας τις φωτογραφίες έχω την αίσθηση πως το κατάφερε. Δεν έχει σημασία αν το πρότζεκτ θεμελιώθηκε στη σκηνοθετική συνθήκη που περιέγραψα παραπάνω. Άλλωστε όλες οι φωτογραφίες είναι προϊόν σκηνοθεσίας :-)
Αυτό που έχει σημασία είναι η αύρα μιας αναπάντεχης ρευστότητας και μιας ήρεμης δύναμης που έχει εισχωρήσει σε αυτά τα πορτρέτα. Όλοι έχουν τον νου τους στο κλικ αλλά παράλληλα έχουν αφήσει και τον μέχρι πρότινος άγνωστο τους παρτενέρ να σχηματίσει τους δικούς του ενεργειακούς κύκλους και να αλληλεπίδράσει μαζί τους. Και με την κάμερα βέβαια.
Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο σκοπός κάθε ιστορίας; Να αγγίξει ξένους, να τους μεταμορφώσει (λιγότερο ή περισσότερο) και ύστερα να απομακρυνθούν με το μυστικό μιας βαθύτατης κλίσης μέσα τους.
Στον δρόμο είμαστε όλοι ορφανοί και τα μάτια των ξένων είναι οι σκληροί μας δίσκοι. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία:-)
σχόλια