Μόνο εννέα τραγούδια (αν και πολλά απ' αυτά μεγάλα σε διάρκεια, και απόλυτα χορταστικά).
Ο νέος δίσκος των Pet Shop Boys λέγεται ELECTRIC, και φτιάχτηκε απ' τους ίδιους και απ' τον παραγωγό Stuart Price, η σπουδαιότερη δουλειά του οποίου ήταν το Confessions On A Dancefloor.
Θυμίζει όντως το Introspective: χορευτικά, κατά τόπους πειραματικά, κομμάτια, μεγάλα σε διάρκεια.
Καθ' όλη τη διάρκειά του, οι PSB της δεκαετίας του '80, μελωδικοί και ευαίσθητοι, μπλέκονται με τα μπητ του σήμερα.
Οι επιρροές απ' τους Kraftwerk είναι εμφανείς στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, το -σχεδόν instrumental- Axis. Υπάρχει συνεχώς μια αίσθηση του επείγοντος και το μπητ σε οδηγεί συνέχεια στο φως ενός τούνελ, πριν σε ξαναβυθίσει στην άβυσσο. [10/10]
Το δεύτερο κομμάτι, το Bolshy, με τις φωνές στα ρώσικα και τη μελωδία που ξεπερνά πολλά απ' τα παλιά τους τραγούδια, θέλει καναδυό ακούσματα για να σε αφήσει να εισχωρήσεις στο αλλοπρόσαλλο σύμπαν του. [9/10]
Το Love is a Bourgeois Construct είναι απλά παραδεισένιο. Με τέτοια μελωδία μοιάζει με χριστουγεννιάτικο δώρο παιδιού. Ίσως το πιο έξυπνα μελωδικό του άλμπουμ. [10/10]
Το τέταρτο τραγούδι (Fluorescent) στην αρχή μου θύμισε το Fade to Gray των Visage. Και παρ' ό,τι είναι απ' τα πιο ηλεκτρονικά, είναι και απ' τα πιο μελαγχολικά. Οι Pet Shop Boys άλλωστε είναι μανούλες σ' αυτό: συνδυάζουν τον πιο πειραματικό χορευτικό ήχο, με τα απολύτως αληθινά συναισθήματά τους - το κάνουν εδώ και 30 χρόνια σχεδόν. [9/10]
To Inside a Dream που ακολουθεί είναι περίεργο. Ονειρικό. Μια μελωδική μονοτονία, με πινελιές παλιών PSB (ο Stuart Price έχει ενσωματώσει στα τραγούδια με φοβερή εξυπνάδα στοιχεία απ' τα παλιά - πχ. το Love Comes Quickly εδώ, και όχι μόνο. [8/10]
Το επόμενο είναι διασκευή σε τραγούδι του Bruce Springsteen (!). Δεν του φαίνεται. Το Last to Die είναι το τέλειο ποπ κομμάτι, με τρυφερούς / ηρωϊκούς στίχους, και διαολεμένο μπητ. Έχει ακόμα και "λα,λα,λα" που θα ταίριαζαν στο I can't get my eyes off of you - στη διασκευή των Pet Shop Boys φυσικά. [10/10]
Shouting in the Evening λέγεται το έβδομο (απ' τα εννιά) τραγούδι, και μου θυμίζει κάτι instrumental με ελάχιστα φωνητικά, που είχαν στο Alternative, του στυλ του Euroboy. Σα να είναι ένα b-side ή κάποιο dub τραγουδιού που τελικά δεν γράφτηκε. Πράγμα αναζωογοννητικό. [8/10]
Το Thursday, απ' ό,τι διάβασα σε συνέντευξή τους, είναι το κομμάτι που οι PSB θεωρούν τόσο καλό όσο το West End Girls, ή που τέλος πάντως θεωρούν ότι θα μας θυμίσει εκείνη την περίοδο. Το καταφέρνει και με το παραπάνω. Είναι ίσως ό,τι πιο πιασάρικο και φτιαγμένο για σουξέ έχουν σ' αυτόν τον δίσκο.
Η μελωδία και η παραγωγή όμως είναι το λιγότερο σ' αυτό το κομμάτι - το ίδιο και το ραπ του Example. Αυτό που κάνει το τραγούδι ελκυστικό είναι η ιστορία - η ερωτική απόγνωση, "μείνε μαζί μου το Σαββατοκύριακο". Είναι οι σπαρακτικοί στίχοι του, που το κάνουν ένα West End Girls για τη δεκαετία του 2010, και όχι μόνο η μουσική του... [10/10]
Vocal λέγεται το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Μ' αυτό τελειώνουν και τις συναυλίες τους και ξετρελαίνουν το κοινό. Υπάρχει λόγος σοβαρός. [10/10]
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.3 (ο καλύτερος δίσκος τους εδώ και δυο δεκαετίες)
*Ακούστε κι εσείς τον νέο δίσκο των PET SHOP BOYS στο επίσημο σάιτ τους. Την Δευτέρα κυκλοφορεί και στην Ελλάδα από τη Feelgood Records
*Την Τρίτη παίζουν λάιβ στο EJECT FESTIVAL. Τους είδα δύο φορές μέσα στον Ιούνιο και ήταν ε.ξ.α.ι.ρ.ε.τ.ι.κ.ο.ι.
Αν σας αρέσει η μουσική τους, προτείνω να μη χάσετε με τίποτα τη συναυλία τους στην Αθήνα.
σχόλια