Μου αρέσει που το καινούργιο single του The Boy είναι digital, διανέμεται ψηφιακά δηλαδή. Η μουσική του είναι κοφτή, εσχατολογική σχεδόν, σα να συνοδεύει πλάνα μοντέρνας ταινίας καταστροφής. Το ιδανικό κλιπ του τραγουδιού του θα ήταν μονταρισμένες σκηνές από το The Birds του Alfred Hitchcock.
Υπό τον τίτλο ΔΕΝ και μέσα από ένα καταιγιστικό ραπάρισμα, ο ποιητής The Boy χτίζει ένα κατάμαυρο σύμπαν, που δεν απέχει καθόλου απ' αυτό της σημερινής Ελλάδας.
Το ΔΕΝ του The Boy είναι η Ελλάδα του Μνημονίου, των νεοφασιστών, του γενικευμένου Μαύρου. Είναι το φιλί στα χείλη δύο ερωτευμένων που καταλήγει σε βίαιο ξερίζωμα της γλώσσας τους. Είναι το μαραμμένο γεράνι στο μπαλκόνι σου - το τελευταίο πράγμα που θα δεις πριν πηδήξεις στο κενό.
Στην ποίηση του The Boy συνυπάρχουν ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, η Κατερίνα Γώγου, ο Clive Barker, τα risperdal και το Necronomicon. Οι λέξεις του είναι ''μυρωδιές από κάτουρα, αντισηπτικά και χαλασμένα σπέρματα''. Δεν υπάρχει κανένα έλεος και καμία θεϊκή ευσπλαχνία για το ακροατήριο του, για τους πολίτες δηλαδή αυτής της χώρας.
Ακούστε το ''τραγούδι'', φάτε το στη μάπα για την ακρίβεια. Και τότε ίσως συνειδητοποιήσετε πως το ακριβό σας γεύμα στο εστιατόριο είναι στην πραγματικότητα σερβιρισμένα σκουλήκια, οι καρδιές σας τυλιγμένες μέσα σε λαδόχαρτο και τα νεύρα σας σπασμένες χορδές που πάνω τους ηχεί το φάλτσο ντο-ρε-μι του.
Τον The Boy δεν θα τον βρείτε ενταγμένο σε ''κολεκτίβες'' πού'ναι και της μόδας τελευταία. Ίσως τον πετύχετε στα Εξάρχεια να περιδιαβαίνει βλοσυρός και απόμακρος, όπως έχει γίνει το 95% των Νεοελλήνων. Γι' αυτό και δικαιούται να μιλάει για πάρτη τους.
Μέσω της τέχνης του, ο The Boy δεν είναι Ωραίος ως Έλληνας. Είναι κυνικός, ωμός, ευθύβολα βρωμόστομος, ευφυώς διαταραγμένος και γοητευτικά αποκρουστικός. Ως Έλληνας πάντα!
Παραθέτω ολόκληρο το ποίημα του:
Τι κι αν τα σκοτεινά μονοπάτια μας φαίνονταν πάντοτε πιο φωτεινά .
Τώρα η πλάκα γυρνάει και μας ζητάει πίσω τα ένοχα χαμόγελα .
Αυτό που σε έκανε να γελάς θα σε κάνει να κλάψεις.
Το αίμα θα είναι πάντα το κρατούμενο.
Ποιός έχει το περισσότερο αίμα .
Κανείς δεν θέλει να χάσει το αίμα .
Το αίμα νίκησε το σπέρμα .Νίκησε το σάλιο και το φιλί.
Ολα για το αίμα .Τίποτα για το δέρμα ;
Τίποτα για το στήθος που ακόμα φουσκώνει;
Τίποτα για το λείο μουνάκι που παρέλυσε στην αναμονή;
Τίποτα για όλα αυτα τα υπέροχα καυλιά που πεθαίνουν απο την πείνα;
Τι να ναι η βία ; Αλήθεια ποιος χέστηκε για τα θεία ; Το θέμα σήμερα είναι «αραγε τι να ναι η βία;».
Είναι σωστό που κάθε δέκα λεπτά ονειρεύομαι να σκοτώσω;
Είναι σωστό που στα όνειρα μου είμαι ήδη επικυρηγμένος .
Στα όνειρα μου οι βόμβες είναι γλυκιές και κάνουν πάντα τη δουλειά τους.
Τα μαχαίρια κόβουν τα πάντα στα δυο.
Κρατάω το ένα κομμάτι για τη συλλογή μου και το άλλο ,το σκάρτο το πετάω στην ιστορία .
Της αφήνω τα αποφάγια των πράξεων και την κάνω βαρετή.
Είσαι τόσο βαρετή μωρό μου χωρίς τα χάδια των συντρόφων σου.
Που πήγαν όλα εκείνα τα αγόρια που πέθαιναν στα πόδια σου;
Που πήγαν οι μεγάλες αρρώστιες που σε περιέβαλλαν.
Δεν σε αγαπάει ο Θεός ιστορία .
Ως πότε εμείς οι άθεοι θα μιλάμε για αυτον αντί να μιλάμε για ωραίες ταινίες, παγωμένα κοκτέηλ,φιλιά στα ηλιοβασιλέματα .
Θέλω οταν γαμαώ να σταματήσω να βλέπω το πρόσωπο του Θεού.
Και έτσι όπως το λέω αυτό πραγματικά το εύχομαι .
Πια μου αρέσει μόνο να διαβάζω για αυτό και δεν το κάνω ποτέ.
Δεν κάνω τίποτα που να μου αρέσει .Μην τυχόν και νιώσω ελπίδα .
Μην τυχόν και αποφύγω τις ενοχες και τις τύψεις.
Ακούστε με που σας λέω. Σε λίγο θα μιλάμε για εξαφανίσεις.
Θα χάνονται άνθρωποι απο δίπλα μας.
Σε λίγο θα μιλάμε για σκελετούς στις υπόγειες σήραγγες του μετρό.
Θα μιλάμε για γεννητικά όργανα δεμένα ψηλά στα δέντρα κομμένα απο εξωγήινο κυνηγό της αθωότητας μας.
Γιατί αυτοί οι φασίστες μας πιέζουν στον λαιμό.
Τώρα αυτό θα ναι για πάντα .
Και να περάσει θα ξέρεις οτι υπήρξε .
Ποτέ ξανά δεν θα νιώσω αγάπη για τον διπλανό μου.
Τι μαλακίες είναι αυτές επιτέλους. Τι μαλακίες είναι αυτές που λένε για την αγάπη.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ ξανά να απολαύσουμε μια παιδική ταινία απο τα νιάτα μας.
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ ξανά να τηλεμεταφερθούμε στο πρώτο μας φιλί και να μας φανταστούμε να παίζουμε κρυφτό στην κολώνα της γειτονιάς μας.
Τώρα το σκοτάδι απλώνεται και βιάζει και τις αναμνήσεις μας.
Δεν μου επιτρέπουν πια να κυκλοφορώ γυμνός στο ίδιο μου το διαμέρισμα
Απο τους γείτονες μου εισβάλλουν πια μόνο μυρωδιές .
Περιμένω την στιγμή που θα μυρίσω το πτώμα τους.
Περιμένω να δω σε κάποιο νεαρό κορίτσι το πρόσωπο της φίλης μου που κρεμάστηκε στα 17 της .
Περιμένω έναν άγγελο να εμφανιστεί μπροστά μου έξω απο τα Mcdonalds στο συνταγμα και να μου πει οτι οι γονείς μου δεν θα πεθάνουν ποτέ .Και να σταματήσω να ανησυχώ. Να σταματήσω να ανησυχώ και να μην φοβάμαι .Πέρασε εκείνη η μπόρα .Δεν χάθηκα τελικά .Δεν με έκλεψαν κακοί άνθρωποι.
Είμαι δίπλα σε αγαπημένα μου πρόσωπα που θα με υπερασπιστούνε απέναντι στους φόβους μου ακόμα και όταν ζωντανέψουν.
Οταν πέφτω στο κρεββάτι θα νιώθω ήρεμος και δεν θα χρειάζεται να κάνω τις καταραμένες ρουτίνες μου που τόσο πια με κουράζουν. Οι ρουτίνες μου. Για τα πάντα .Για τα πάντα οι ρουτίνες μου.Αλλιώς όλα θα ναι νεκρά .Ποτέ αναστημένα .Ανάσταση δεν υπάρχει σαλιωμένε.
Αν δεν έχει ήλιο γιατί να σταματήσεις να τρέχεις.
Δεν υπάρχει ωραία θέα για να σε φιλήσω. Δεν έχουμε πια χείλη.
Τα πουλήσαμε στον αφέντη για λίγο ρύζι.
Οι μοναδικοί μετανάστες είναι πια οι νεκροί που έφτασαν στα σώματα μας και μέσα απο εμας συνεχίζουν να ζουν. Και θα υποστούν όλες μας τις συνήθειες.
Τι μαθαίνεις απο τα πνεύματα .Τι σοφία έχουν τα φαντάσματα .
Κανείς δεν ξέρει ποια ποιός είναι και πόσους έχει μέσα του.
Τα δάχτυλα μου δεν προλαβαίνουν να γράφουν.
Το μυαλό μου δεν προλαβαίνει να σκέφτεται.
Αυτή η μεταλλική γεύση στο στόμα μου μπορεί να είναι τρία πράγματα .
Ο Χριστός η Παναγιά και το Άγιο Πνεύμα . Αποφάσισαν να τελειώσουν μεσα μου.
Είναι τόσο αστείο να φοβάσαι τα θεία και ομως ποιός έχει τη δύναμη να υψώσει το κωλοδάχτυλο του μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και να μην φοβηθεί το κοφτερό του δόρυ.
Και όλοι βυθιζόμαστε στις παιδικές αναμνήσεις και στις μελλοντικές ευχές για να νιώσουμε κάτι άλλο.Κάτι που μας λείπει απο το τώρα .
Αυτό το κάτι ρε γαμώτο θα λείπει πάντα απο το τώρα .
Γιατι το τώρα είναι απλά μια κρίση πανικού στην πλάτη μας .
Και μέσα μας έχουν αρχίσει να κατοικούν άλλοι.
Η πόρτα μου χτυπάει. Η πόρτα μου σπάει. Πάλι κλέφτης. Πείραγμα ή κέρασμα .
Να δούμε αν έχει όπλο. Εγω πια έχω όπλο. Για να προστατεύω το μέλλον μου.
Ενα σημείο στον χρόνο που θα είμαι καλύτερος. Που θα είμαι απαραίτητος σε κάποιον. Ίσως σε μια γυναίκα και ένα παιδί.
Τώρα τα γατιά νιαουρίζουν. Δεν σταματάνε να νιαουρίζουν και να ρουφάνε γάλα . Θέλουνε και άλλο γάλα .Κι άλλο γάλα .
Μια κρυφή μεραρχία δημιουργείται με το πέρασμα των χρόνων.
Είναι τα παιδιά που συλλήφθηκαν στις μάχες. Τα παιδιά των βιασμών.
Έχουν όλα τέσσερα μάτια που βλέπουν μόνο μέσα τους.
Τον εγκέφαλο, την γλώσσα και τα δόντια .
Βλέπουν την τροφή να μασιέται και την σκέψη και τον πόνο να προκαλεί εσωτερικό μποτιλιάρισμα .
Αυτά τα παιδιά δεν θα μπορέσουν να αγαπήσουν ποτέ.
Έχουν την καρδιά κάτω απο το πέος ανάμεσα απο τα δύο αρχίδια και με κάθε χτύπο προκαλείται στιγμιαία έκκριση απο το πουτσοκέφαλο.
Τα μπαλκόνια δεν μας κρατάνε πια .Δεν είναι πια σταθερά και μεγάλα .
Ας ξαναδούμε για μια τελευταία φορά τις αγαπημένες μας ταινίες.
Ας ξανακούσουμε το Dirt των Alice in Chains.
Το μονάδικο που έχουμε να περιμένουμε είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας προσώπων.
Εγω περιμένω και τις μεταλλάξεις .
Και την χρονομηχανή. Και να χα μόνο την χρονομηχανή.
Να γύρναγα και να λεγα ναι σε όλα τα όχι που είπα ποτε .
Να γυρνούσα σαν σκιά για να βλεπα τι λένε πίσω απο την πλάτη μου και να κοιτάω τον κώλο μου.
Τον υπέροχο κώλο μου ποτέ δεν τον χάρηκα εγώ.
Να κλειστώ σε ένα γυναικείο μπάνιο και να απολαμβάνω τις μυρωδιές .
Την περίοδο, τις μακριές κλανιές που μπλέκονται με τα πυρηνικά αρώματα .Να γλύφω τα κραγιόν απο τα χαρτομάντηλα και να μασάω τα μουλιασμένα κιλοτάκια .
Και πάνω απ'ολα να ακούω τις γκρίνιες και να ψάχνω για μυστικά σε ροζ τσάντες.
Είναι η μυρωδιά του αίματος αυτό που μας έχει τρελάνει.
Το αίμα θα ορμήσει στις λεωφόρους .
Θα καθαρίσει τους δρόμους απο σκατά ,περιοδικά ,εισιτήρια λεωφορείων,καμμένα σπίρτα .
Φτιάξτε μια πανοπλία πριν βγείτε έξω.
Δεν θα μου λέιψει τίποτα περισσότερο απο την ελευθερία του να κλαίω.
Δεν θα μου λείψει τίποτα περισσότερο απο τον ενθουσιασμό της τέχνης του να νιώθεις.
Μας αρέσει να κλαίμε ρε ναι.
Ποιό είναι το πρόβλημα σας σκατόψυχοι σκατόψυχροι.
Και αν δεν έχω κάποιον δίπλα μου να με παίρνει αγκαλιά παίρνω εγω τον εαυτό μου και του λέω οτι θα τον αγαπάω για πάντα .
Βράδυ. Αλλη μια μέρα ελεύθερος.
Ή απλά με συμπονάνε και δε μου λένε την αλήθεια για ην κατάσταση μου.
Οταν με αποθανατίζουν φαίνομαι πιο τρελός απο οτι είμαι.
Οταν σκέφτομαι τον εαυτό μου φαίνομαι πιο λογικός απο οτι είμαι.
