Το 2010, έγραφα στη LIFO με αφορμή την επιστροφή της στην TV, στο Greek Idol του Alpha:
Τότε: 28 Aπριλίου 2010
Πεντάχρονη απουσία απ' την τηλεόραση, φωτογραφίες που την έδειχναν τετράπαχη και σπασμένη, απανωτές αποτυχίες. Η επιστροφή της Ρούλας (που κανείς δεν ήξερε πώς μοιάζει σήμερα) είναι σκηνοθετημένη εξαιρετικά. Το σόου ξεκινάει στο σκοτάδι, με υποβλητική αγωνιώδη μουσική.
Το κοινό κουνάει κίτρινα φωσφοριζέ ματσούκια. Ατμόσφαιρα (παρωδίας) Ολυμπιακών Αγώνων. Ξεκινά μια μουσική τύπου Κάρμινα Μπουράνα,φώτα, σκοτάδια ξανά - τέτοια είσοδος ούτε η Μαντόνα! Ανάβουν φώτα, ανοίγουν πόρτες, μια σκιά με γυρισμένη την πλάτη και σηκωμένο το χέρι, δέος.
Το κρυφτό της Ρούλας συνεχίζεται, ο κόσμος φωνάζει το όνομά της, η Μενεγάκη προσπαθεί να διακρίνει τη φιγούρα, δυνατή μουσική. Και ξαφνικά: η Ρούλα βγαίνει στο φως μετά από τόσα χρόνια, κι όλοι την τρώνε με τα μάτια. Σαν να βλέπουμε τα αποκαλυπτήρια ενός παράξενου αγάλματος, παρατηρούμε υπνωτισμένοι κάθε λεπτομέρεια. Χορεύει άτσαλα (και λαχανιάζει), πιάνει συνέχεια τη μέση της, ανασφαλής για την εξωτερική της εμφάνιση. Ναι, μεγάλωσε και πάχυνε. Ε, και;
Μιλάει αλλά δεν την ακούω, κοιτάω το πρόσωπό της, την επεξεργάζομαι λες και είναι γνωστή μου που έχω να τη δω απ' το γυμνάσιο. Το κοινό στα πρώτα καθίσματα φωνάζει «Ρούλα, Ρούλα» και την κοιτάει λες και είχε πάει στο Extreme Makeover και τώρα αποκαλύπτει το νέο της πρόσωπο και σώμα.
Η Ρούλα φοράει την πιο στενή μακριά φούστα του κόσμου, που είναι μεν κολακευτική αλλά την κάνει να μη μπορεί να περπατήσει. Τρέμει η φωνή της απ' το άγχος. Ο Πέτρος Κωστόπουλος (καλεσμένος-κριτής) της εύχεται να κάνει στη σημερινή πρεμιέρα της όσο είχαν κάνει μαζί το 1994 στην πρεμιέρα του «Μπράβο», δηλαδή 64%. «Ααα» λέει η αυτή και αλλάζει κουβέντα - άλλωστε, τέτοια νούμερα είναι πλέον υπερσπάνια.
Μετά κάνει κονσομασιόν με τους διάσημους που είναι στις κερκίδες, μιλάει με τη Μενεγάκη (η Ρούλα κι η Ελένη στο ίδιο πλάνο - ω, τα connotations!). Το σόου γίνεται τελείως δικό της, μια χρονομηχανή μας μεταφέρει στα '90s, τότε που μια καθημερινή γυναίκα της διπλανής πόρτας -που θεωρούνταν και κατίνα και σούπερσταρ μαζί- έκανε τα μεγαλύτερα σόου.
Πρέπει όμως να τραγουδήσουν και τα ταλέντα, πράγμα που αποδεικνύεται το πιο βαρετό κομμάτι της εκπομπής. Σταδιακά το novelty ξεθυμαίνει, η έκπληξη δίνει τη θέση της στη ρουτίνα και τους αγχωμένους τραγουδιστές (μερικοί είναι ψιλοχάλια, αλλά δεν τους το λένε επειδή είναι όμορφοι/ες). Σύντομα όμως η Ρούλα ξεψαρώνει και με το που ξεψαρώνει γίνεται ντομινατρίξ. Τα βάζει με όλους, υπερασπίζεται συνέχεια «τα παιδιά», χώνεται παντού με τεχνητό κέφι και βεβιασμένο ενθουσιασμό. Περιέργως όμως τα καμώματά της απογειώνουν ένα πρόγραμμα που πριν το αναλάβει αυτή ήταν υποτονικά βαρετό και καμμένο από χέρι.
Ξέρει πληροφορίες για τον κάθε διαγωνιζόμενο, τραγουδάει, κάνει κουτσομπολιό, γελάει με την καρδιά της - είναι σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Η κλασική Ρούλα: κραυγαλέα, ετοιμόλογη, αυστηρή, χαμογελαστή, αγενής, παιχνιδιάρα, εκνευριστική, συμπαθητική, υπερβολική, αυθόρμητη, επιθετική, τραβηχτικά απρόβλεπτη.
Είναι και φωνακλού - και αυτή είναι η λέξη κλειδί. Μιλάει πολύ (με παλιομοδίτικο τηλεοπτικό τρόπο), μιλάει καπελώνοντας τους άλλους ακόμα κι όταν δεν έχει κάτι να πει, μιλάει δυνατά με ψιλή και τελείως διαπεραστική φωνή, σκηνοθετώντας τα πάντα στον αέρα. Μετά από τεσσεράμισι ώρες που την ακούς, υπάρχει ο κίνδυνος ημικρανίας.
Η Ρούλα, στη σχεδόν πεντάωρη επανεμφάνισή της, ήταν πολλά πράγματα - κυρίως όμως ήταν γενναία. Και η πρεμιέρα της ήταν απ' τις λίγες τηλεοπτικές περιστάσεις όπου το hype που είχε προηγηθεί δεν ήταν τελείως αδικαιολόγητο...
Τώρα: 16 Απριλίου 2016
Έξι ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη επιστροφή της, την ξαναείδα χτες. Άλλαξε κάτι;
Και ναι, και όχι. Πλέον απευθύνεται στο δικό της κοινό, και όλο το σόου είναι δικό της. Αντί για απλή παρουσίαση τάλεντ σόου, ξανακάνει αυτό για το οποίο έγινε σούπερ πετυχημένη.
Ναι, ήταν πιο λεπτή και ναι το πρόσωπό της έμοιαζε πιο πλαστικό (στο στυλ της Άντζελας στη διαφήμιση των Jumbo) όμως όλα τα άλλα θύμιζαν δεκαετία του '90. Χωρίς τεχνολογικές φιοριτούρες, κάπως οργανικά, ξαναέστησαν ένα σόου με μεγάλους αστέρες, παιδάκια, αθλητές που δε μπορούν να πουν δυο λέξεις στη σειρά, διαγωνισμούς. Χαίρομαι που δεν προσπάθησαν να το εκμοντερνίσουν και να το κάνουν τρέντι - σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ανειλικρινές, και σαφώς χειρότερο. (Το μόνο καινούργιο πράγμα, σημείο των καιρών, ήταν το τηλεμάρκετιγκ που πρέπει να κάνει με τα κολαγόνα.)
Κι ένα καλό σε σύγκριση με τις τωρινές εκπομπές της σειράς που φέρνουν κάθε τριτοκλασάτο ανθυποσελέμπριτι και τον παρουσιάζουν ως Μεσσία: Το Μπράβο Ρούλα ή θα είχε τους Νο1 σταρς ή πανάγνωστους φερέλπιδες. Η επιλογή των καλεσμένων ήταν πάντα το δυνατό χαρτί της Ρούλας και του Περρή και είμαι σίγουρος (μια και δεν πρόκειται να αντέξω να δω επόμενο επεισόδιο) ότι θα συνεχίσουν το ίδιο δυνατά, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές στιγμές.
Αν συγκριθεί με την υπόλοιπη εμπορική τηλεόραση και τα αντίστοιχα σόου ή προγράμματα, το Μπράβο Ρούλα ήταν μάλλον πιο ενδιαφέρον. Έμοιαζε όμως το όλο πράγμα, τελικά, ειλικρινές; Όχι - το αντίθετο! Απ' την «ξαφνική» είσοδο του Ρουβά στο πλατό, μέχρι τις συζητήσεις στις οποίες η Ρούλα πίεζε να αφηγηθούν προκανονισμένες ιστορίες οι καλεσμένοι, απ' τις συνεχείς αναφορές της παρουσιάστριας στις πρόβες. Η Κορομηλά δεν κατάφερνε να κάνει τα στημένα να μοιάζουν αληθινά: λόγω της κακής ηθοποιίας της, τα στημένα έμοιαζαν πρόχειρα και κακοστημένα. Τίποτα δεν έμοιαζε αυθόρμητο και αληθινό.
Εκτός ίσως απ' την αυθόρμητη αλλά αγχωτική πολυλογία της Ρούλας. Μπορεί να κατάφεραν να επαναδημιουργήσουν ένα παλιομοδίτικο πρόγραμμα που ικανοποιεί ολόκληρη την οικογένεια -ειδικά αν πρόκειται για οικογένεια χωρίς τρομερά υψηλές απαιτήσεις- αλλά ό,τι είχα γράψει και πριν 6 χρόνια ισχύει:
Η Ρούλα μιλάει πολύ (με παλιομοδίτικο τηλεοπτικό τρόπο), μιλάει καπελώνοντας τους άλλους ακόμα κι όταν δεν έχει κάτι να πει, μιλάει δυνατά με ψιλή και τελείως διαπεραστική φωνή, σκηνοθετώντας τα πάντα στον αέρα. Μετά από τεσσεράμισι ώρες που την ακούς, υπάρχει ο κίνδυνος ημικρανίας.
Μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ, εξουθενωμένος, προσπαθούσα να αντέξω άλλη μια ώρα συνεχών ντροπιαστικών «εκπλήξεων» και κολλαγόνου, μίλησα στο Viber με τη φίλη μου τη Μαρία.
Η ατάκα για το μαρτύριο του να βλέπεις την εκπομπή, μού βγήκε αυθόρμητα. Όσο και αυτές της Ρούλας...
