Η δική μου Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια είναι απολύτως ταυτισμένη με πρόσωπα, μέρη και θεσμούς: με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ κάθε Μάρτη, με τον δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη, την τραγουδίστρια Βούλα Σαββίδη, τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον πρώην εκδότη Γιώργο Τσιτιρίδη, τη Λίνα και τον Κώστα, φίλοι όλοι αγαπημένοι, αλλά και με ένα υπόγειο μαύρο – κάτι μεταξύ Άνοιξης της Πράγας και παλιού Θεάτρου Τέχνης – επί της οδού Δεσπεραί.
Εκεί κάτω, αν υποτεθεί πως μία ολόκληρη πόλη ασθμαίνει, οι άνθρωποι, οι λιγοστοί έστω που το επισκέπτονται, ανασαίνουν πραγματικά.
Μου αρέσει που ο Γιώργος Κορδομενίδης έβαλε τη λέξη ''Underground'' μπροστά από το ''Εντευκτήριο'' του. Ισχύει! Και γιατί όντως πρόκειται για Υπόγειο, όπως είπα πριν, underground δηλαδή αγγλιστί, και γιατί η ύπαρξη αυτού του χώρου φλερτάρει με τον αμερικανικό όρο του ''Underground'', του εξαιρέσιμου και του ''αλλιώτικου''.
Underground πρωτίστως είναι ο ίδιος ο Κορδομενίδης που θυμίζει εξ όψεως πρώην τραπεζικό υπάλληλο – μα ήταν τραπεζικός υπάλληλος! – και πωλητή ιδανικών στιγμών. Αν τον ντύσεις με ρεπούμπλικα και καμπαρντίνα, όλα μαύρα, δεν θα απέχει πολύ από διανοούμενο της γενιάς των beatniks.
Underground είναι επίσης οι νέοι ποιητές και οι συγγραφείς που του εμπιστεύονται τα υπό έκδοσιν έργα τους. Σε μία εποχή που προβάλλονται περισσότερο οι εκδοτικοί οίκοι και λιγότερο τα βιβλία, όπως παλαιότερα αξία έπαιρνε ο γκαλερίστας και όχι ο ζωγράφος, οι εκδόσεις του ''Εντευκτηρίου'' μοιάζουν με σπάνια είδη πεταλούδας που αποδήμησαν από τη Μαδαγασκάρη στη Θεσσαλονίκη και άνοιξαν τα πολύχρωμα πλατιά φτερά τους.
Underground, τέλος, είναι και οι ψηφιακοί του δίσκοι, στους οποίους ο Χριστιανόπουλος διαβάζει χριστιανορθόδοξα εγκώμια και ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, που χάσαμε πρόπερσι, τον ''Επιτάφιο'' του.
Το περιοδικό που ο Κορδομενίδης εκδίδει εδώ και 26 χρόνια συνεχίζει την παράδοση της ''Διαγωνίου'' του Ντίνου Χριστιανόπουλου (βλέπε προηγούμενο post) και της βραχύβιας ''Κριτικής'' του Μανώλη Αναγνωστάκη. Ένα από τα πιο σοβαρά έντυπα του ποιητικού – λογοτεχνικού χώρου σε χαρτί ποιότητας – απ' αυτά που μοιραία κιτρινίζει όμορφα ο χρόνος – και σε μεγάλες διαστάσεις, έτσι, για να χωράει στο εξώφυλλο κάθε φορά η πληθώρα των ονομάτων που γράφουν μέσα.
Πριν λίγο καιρό, με το που μπήκαμε στο καλοκαίρι τούτο, το ''Εντευκτήριο'' γιόρτασε πανηγυρικά την κυκλοφορία του υπ' αριθμ. 100 τεύχους του.
Καθόλου δεν με αιφνιδίασε το γεγονός πως η αφρόκρεμα των Ελλήνων διανοουμένων έσπευσε να αγκαλιάσει το ''γεγονός'' με ένα κείμενο έκαστος, εφόσον τόσα χρόνια αν τους είχε δοθεί ένα βήμα έκφρασης στη συμπρωτεύουσα, στο ''Εντευκτήριο'' οφειλόταν αναμφισβήτητα. Ανάμεσα τους, η Κική Δημουλά, ο καλός μου φίλος σκηνοθέτης – ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος, ο επίσης αμετανόητα μικρομηκάς σκηνοθέτης, μεταφραστής και συγγραφέας Αχιλλέας Κυριακίδης, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης από τη Δράμα, ο Θανάσης Ν. Νιάρχος, ο Θωμάς Κοροβίνης, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης και πολλοί – πολλοί άλλοι.
Θα θυμάμαι για χρόνια την εκδήλωση για τη Φλέρυ Νταντωνάκη που στήσαμε μέσα στο ''Underground Εντευκτήριο'' τον περασμένο Ιανουάριο ο Γιώργος Χρονάς κι εγώ με τη συμβολή του Κοροβίνη.
''Έλα να κάνουμε μια βραδιά για τη Φλέρυ με συμβολικό εισιτήριο για να βγει το πετρέλαιο του χειμώνα'' μού'χε ζητήσει με περισσή ειλικρίνεια ο Κορδομενίδης. Σκέψου! Ένα στέκι που θά'πρεπε να επιχορηγείται στάνταρ αν τα εκάστοτε ΥΠΠΟ ενδιαφέρονταν για τον Πολιτισμό πραγματικά, κινδύνευε με κλείσιμο για να μην ξεπαγιάσουν οι Εραστές του Λόγου και της Ποίησης. Αυτοί είμαστε, γι' αυτό και ο μοναδικός πολιτισμός που μας αξίζει είναι αυτός της ειδησεογραφίας επί του ποδός μέσω θλιβερών ιντερνετικών σερφαρισμάτων και εξίσου θλιβερών ιδιωτικών καναλιών.
''Θα έρθεις να μας πεις μερικά τραγούδια;'' είχα ζητήσει τότε από τον Θεσσαλονικιό ερμηνευτή Παντελή Θεοχαρίδη. ''Το συζητάς;'' μου απάντησε ''ένα Εντευκτήριο έχουμε κι εμείς εδώ πέρα ώστε να λέμε ότι κάτι γίνεται''...
Με τον Κορδομενίδη συμφωνήσαμε, άλλωστε, να γίνει ακόμη μία εκδήλωση στο ''Underground Εντευκτήριο'' για την Κατερίνα Γώγου αυτή τη φορά, από τον επερχόμενο Οκτώβριο.
Για την ώρα, κρατώ στα χέρια μου το συλλεκτικό εκατοστό τεύχος του ιστορικού πλέον εντύπου του, αρπάζομαι απ' τις πολύτιμες λέξεις των ανθρώπων, ψηλώνει ο νους μου, χαίρομαι και ελπίζω για την κατάσταση των πραγμάτων και του εύχομαι να είμαστε πάλι όλοι ''εδώ'' και να εορτάσουμε τα άλλα εκατό τεύχη του!
