Ζητώ από συγγραφείς να τσαλαβουτήξουν στην περίοδο που έγραφαν και εξέδωσαν τη δουλειά που -εδώ που τα λέμε- τους διαμόρφωσε και τους έκανε αυτό που είναι σήμερα.
Σ' αυτό το ποστ, θυμάται τα πάντα ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης.
Κόκκινες Νύχτες / Απρίλιος 1985
Ξέχασα τα πάντα ή τα θυμήθηκα όλα; Ούτε που ξέρω
Κόκκινες Νύχτες, εκδ. Ερατώ, σ. 15
Το πρώτο μου βιβλίο ήρθε ύστερα από τρία πειραματικά πρελούδια που δεν τα έχω αποκηρύξει ή λησμονήσει αλλά τα έχω ενσωματώσει σιωπηρά σε όλα όσα έχω γράψει και κάνει από τότε.
Το βιβλίο έχει τον τίτλο Κόκκινες Νύχτες, τα χειρόγραφα (το δακτυλογραφημένο πρωτότυπο) έμαθα προσφάτως ότι βρίσκονται στα έντιμα χέρια του ποιητή Θάνου Σταθόπουλου. Οχτώ αφηγήματα, όλα ιστορίες της νύχτας όπως το θέλει και ο τίτλος. Γράφτηκαν με πυρετικούς ρυθμούς, τους τελευταίους μήνες του 1984, στην κουζίνα της μητέρας μου, στην οδό Δεληγιώργη, μια ανάσα από την Ομόνοια (τότε που ήταν στρογγυλή και είχε σιντριβάνι). Εκδόθηκαν τον Απρίλιο του 1985, και αποτελούν το τριακοστό έβδομο βιβλίο των εκδόσεων Ερατώ. Σελίδες: 92. Για εξώφυλλο επέλεξα μια φωτογραφία του Terence Stamp στο ρόλο του αλκοολικού ηθοποιού Toby Dammit που στοιχηματίζει το κεφάλι του με το Διάβολο σε μια σπάνια μικρού μήκους ταινία του Fellini.
Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ’ αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Jack Kerouac και σ’ εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Robert Mitchum, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα αλλά και στον Henry Miller, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς εκείνη την εποχή (κάτι που συνεχίζεται απρόσκοπτα).
Διαδρομές στο Τρίγωνο του Διαβόλου (Κυψέλη/ Εξάρχεια/ Κολωνάκι), αλλεπάλληλες αλλαγές κατοικιών, ατελείωτες ώρες στα βιβλιοπωλεία (στο Χνάρι, στην παλιά, υπόγεια Πρωτοπορία, στη Φωλιά του Βιβλίου), στα μπαρ (στη Ράτκα, στην Ίντριγκα, στο Dada), και σε δύο άλλα στέκια (στην Κρεαταγορά και στον Μπόκολα), ιλιγγιώδεις αλλαγές ατμόσφαιρας και διάθεσης, με σταθερές τις προσηλώσεις στο ουίσκι, στη φιλία, και στα απρογραμμάτιστα, σπασμωδικά, αλλά θαρραλέα και ενίοτε εμπνευσμένα ψαξίματα. Μια ατελεύτητη και πάντα ατελής αναζήτηση: αυτό ήταν το μοναδικό μας πρόγραμμα. Το οποίο, άλλωστε, ακολουθούμε και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Μαρούσι, Αύγουστος 2013
σχόλια