ADVERTORIAL
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΠΑΠΠΑ
Αν κάτι είναι να πάει στραβά τότε... σίγουρα θα πάει, λέει ο βασικός νόμος του Μέρφι και αποδεικνύεται περίτρανα από την προσωπική μου εμπειρία. Την περασμένη Παρασκευή έφτασε επιτέλους η ημέρα που περίμενα από καιρό. Το πρώτο ραντεβού με την Κατερίνα ήταν προγραμματισμένο για τις οκτώ το απόγευμα. Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας και θετικής διάθεσης ξεκίνησα τη μέρα μου καθησυχασμένος ότι, μέχρι το ραντεβού, έχω αρκετό χρόνο για όλες μου τις υποχρεώσεις. Έτσι έκανα ένα μπάνιο και ξεκίνησα για τη δουλειά λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο καθώς υποπτευόμουν ότι η απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ταξί θα προκαλούσε πανδαιμόνιο στο κέντρο της πόλης με τα αυτοκίνητα να παραμένουν ακινητοποιημένα για αρκετή ώρα μπροστά σε κάθε φανάρι. Εγώ όμως είχα οπλιστεί με υπομονή και διατηρούσα την αισιοδοξία μου καθώς το μυαλό μου ταξίδευε στη βραδινή συνάντηση.
Αλλά επειδή τίποτε δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο, η κακοτυχία μου συνεχίστηκε έξω ακριβώς από τα γραφεία της δουλειάς.
Ωστόσο, η πρώτη έξαψη έκανε την εμφάνισή της όταν διαπίστωσα ότι η μηχανή του αυτοκινήτου δεν έπαιρνε μπροστά. Φυσικός αυτουργός; Το αίμα μου, η ίδια μου η αδερφή δοκίμαζε τις αντοχές μου! Αφού δανείστηκε το αυτοκίνητό μου χθες το βράδυ, ξέχασε ανοιχτά τα αλάρμ. Η ώρα περνούσε, είχα ήδη καθυστερήσει για τη δουλειά, τα μέσα μεταφοράς και τα ταξί ήταν ακινητοποιημένα κι εγώ είχα μείνει χωρίς αυτοκίνητο. Τηλεφώνησα στον συνάδελφό μου τον Σπύρο, που ξέρω ότι μένει σε γειτονική περιοχή, και του ζήτησα αν μπορεί να περάσει να με πάρει. Ξέχασα να σας πω, ο Σπύρος είναι φανατικός οδηγός μηχανών μεγάλου κυβισμού... Δεν είχα όμως άλλη επιλογή. Δάγκωσα τα χείλη μου, καβάλησα το θηρίο, ως άλλος easy rider, κι ευχήθηκα αυτή να ήταν η τελευταία μου δοκιμασία. Στο μεταξύ η αίσθηση πάνω στο μηχανή ήταν παρανοϊκή καθώς από τη μία ένιωθα εκτεθειμένος κάτω από τον καυτό ήλιο που έκαιγε και από την άλλη ο αέρας φυσούσε με μανία μέσα στα αυτιά μου αφήνοντας την ίδια ώρα ακούσια δάκρυα να τρέχουν από τις άκρες των ματιών μου.
Αλλά επειδή τίποτε δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο, η κακοτυχία μου συνεχίστηκε έξω ακριβώς από τα γραφεία της δουλειάς. Το μήνυμα εστάλη αυτή τη φορά από περιστέρι και... προσγειώθηκε στοχευμένα στο παντελόνι και το παπούτσι μου. Τουλάχιστον ήλπιζα ότι όλα πια θα τελείωναν αφού επιτέλους έφτασα στο γραφείο μου, προστατευμένος από καιρικές συνθήκες, θυμωμένα πτηνά και επιπόλαιους συγγενείς. Η θεά της κακοτυχίας όμως έκανε άλλα σχέδια για να συνεχίσει να γελάει εις βάρος μου. Σειρά τώρα είχε μία απροσδόκητη διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος. Όχι μόνο πήγαινε πίσω η δουλειά στο γραφείο, που έπρεπε να τελειώσει την ίδια ημέρα, αλλά ταυτόχρονα έλιωνα εν μέσω καύσωνα στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Έτσι βρέθηκα μόλις λίγο πριν τις οκτώ να έχω τελειώσει με τη δουλειά και να πρέπει τώρα να περπατήσω περίπου ένα χιλιόμετρο για να συναντήσω επιτέλους την Κατερίνα. Προσπάθησα, όπως μπορούσα, να καθαρίσω το παντελόνι και το παπούτσι μου από το... ουρανοκατέβατο δώρο, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου που είχε ταλαιπωρηθεί από την κούραση, το άγχος και τη ζέστη. Τα μόνα που είχαν αντέξει και αψηφήσει όλα τα εμπόδια της ημέρας ήταν το χτένισμά μου - χάρη στα προϊόντα Got2b Glued του Schwarzkopf - και η αισιοδοξία μου. Αυτά, άλλωστε, ήταν τα όπλα με τα οποία κέρδισα τις εντυπώσεις της Κατερίνας!
