ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΟΥ
Ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο, στην Ιστορία και στον ανθρώπινο ψυχισμό, με τη γνωστή λαχτάρα και αντοχή του πλάνητα που χαρακτηρίζει τη συγγραφέα.
«Οιάνθρωποι που σέβονται τον εαυτό τουςδεν ανήκουν σε καμιά πατρίδα»ψέλλισε κάποτε στην αποικιοκρατούμενηΚένυα των αρχών του 20ούαιώνα ο Ευγένιος Σταμπς, ένας από τουςΒρετανούς ήρωες του νέου βιβλίου τηςΣώτης Τριανταφύλλου. Παραφράζοντας τονΣταμπς, θα προσθέταμε ότι μάλλον οισυγγραφείς που σέβονται τον εαυτό τουςδεν ανήκουν πια σε καμιά πατρίδα. Η ΣώτηΤριανταφύλλου μοιάζει, εδώ και χρόνια,άπατρις, ανέστια, καθώς αντλεί τηθεματολογία των περισσότερων βιβλίωντης έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Είναιεξάλλουβαρετό να ζητάς στον 21οαιώνα από τη λογοτεχνία διαπιστευτήριαεντοπιότητας ή, ακόμα χειρότερα, εθνικήςταυτότητας. Και από τους συγγραφείς ναστριμωχθούν στο στενάχωρο ρόλο του...αυτόχθονα συγγραφέα.
Ναεπισημάνουμε, όμως, κάτι: Η ΣώτηΤριανταφύλλου δεν περνά τα σύνορααπροετοίμαστη. Έχει, τουλάχιστον, τηναντοχή αλλά και τη λαχτάρα του πλάνητανα κάνει μεγάλα ταξίδια στο χρόνο καιστην Ιστορία, ή να κινηθεί στις «γκρίζεςζώνες» του ανθρώπινου ψυχισμού.
Μετο Λίγοαπό το αίμα σουφτάνει στην ανατολική Αφρική, στηνπροπολεμική Κένυα, αποικία της πάλαιποτέ βρετανικής αυτοκρατορίας. Ακολουθείδύο εύπορες οικογένειες Βρετανών πουοδηγήθηκαν στη Μαύρη Ήπειρο για νασυμβιώσουν με τροπικές καταιγίδες,λιμούς, πλημμύρες και σμήνη ακρίδων.Μάλλον από απελπισία. Αφήνοντας πίσωτους στην Αγγλία κατεστραμμένους γάμους,ματαιωμένους έρωτες, απόπειρες αυτοκτονίαςκαι οικονομικές καταστροφές.
Τηνιστορία της οικογένειας Σταμπςαφηγείται ο Ευγένιος Σταμπς, αρκετάχρόνια μετά την επιστροφή του στηνΑγγλία. Εκείνος μας συστήνει τοναλλοπρόσαλλο πατέρα του Ρόναλντ πουέφτασε στην Αφρική για να καλλιεργήσειχρυσάνθεμα, την ατίθαση, σαν αφρικανικόξωτικό, αδελφή του Μπέθανυ. Ο Ευγένιοςαναφέρεται στη μοιραία συνύπαρξη τωνΣταμπς στην Αφρική με την οικογένειατης θεοσεβούμενης, μοναχικής Κλαίρηςντε Μπιούτ. Μας εκμυστηρεύεται τονδύσκολο έρωτα του με την κόρη της, τηΛύντια ντε Μπιούτ, και ανακαλεί τημακρόχρονη φιλία του με τον γιο τηςΙερώνυμο ντε Μπιούτ που έχει αφιερώσειτη ζωή του στη θρησκεία, στην αμαρτίακαι στην περίθαλψη των άρρωστων Αφρικανών.
ΗΣώτη Τριανταφύλλου δεν περιορίζει τονορίζοντα του μυθιστορήματός της στιςοικογενειακές σχέσεις, στον εξωτισμόκαι την ηδονική, σχεδόν παρακμιακήνωχέλεια των αποίκων στην εύθυμηαφρικανική κοιλάδα. Ούτε, απλώς, στιςκαταστροφικές συνέπειες της αποικιοκρατίαςστον αφρικανικό λαό. Συμφύρει με ελκυστικότρόπο, και ενίοτε με χιούμορ, την ιστορίατης Ευρώπης εκείνων των χρόνων με τηνεπέλαση των Δυτικών στη Μαύρη Ήπειροκαι την ανθρώπινη φύση. Κάτω από τονανελέητο αφρικανικό ήλιο, οι πολιτισμικέςαλλά και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύλευκών και μαύρων συνυπάρχουν με τηδιαφθορά, τον οπορτουνισμό, τις κοινωνικέςκαι θρησκευτικές προκαταλήψεις, τοχάσμα θρησκευόμενων και άθεων, εξουσιαστώνκαι δούλων.
Προςτο τέλος του βιβλίου η συγγραφέας μαςφέρνει, αριστοτεχνικά, αντιμέτωπους μετην παρακμή της βρετανικής αυτοκρατορίαςκαι την αδυναμία του ανθρώπου ν'αναμετρηθεί με τον εαυτό του, τη φύση,την ευτυχία και το χρόνο που περνά. «Δενείναι εύκολο να παρηγορηθεί κανείς»μας υπενθυμίζει στη δύση του δικού τουβίου ο Ευγένιος Σταμπς, «οι περισσότεροιάνθρωποι παραμένουν απαρηγόρητοι σεόλη τους τη ζωή».
