Δημήτρης Δημητριάδης: Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία

[...] εάν η τραγική Μήδεια, ως μάγισσα και κοινωνός αλχημικών μυστικών, κόρη της Εκάτης, ήταν αγωγός των χθόνιων φυσικών δυνάμεων που, προκειμένου να αποκαταστήσουν την κοσμική ισορροπία, οδηγούν στην αυτοκαταστροφή –γιατί ετούτο είναι ο φόνος των παιδιών της: η μόνη τρυφερότητά της σ' εκείνα απευθύνεται–, η αφοπλισμένη Μήδεια του Δημητριάδη δηλώνει την ήττα της Φύσης, που είναι ήττα της επαφής με ό,τι είν' έξω από εμάς και ταυτόχρονα βαθιά μέσα μας, ήττα της συναίσθησης, ήττα της ανοχής, ήττα εν τέλει του έρωτα, ως μέτρου αλήθειας της ύπαρξης.