F. Scott Fitzgerald: Eπιστροφή στη Βαβυλώνα και άλλες ιστορίες

Το πηγαίο πεζογραφικό ταλέντο του Φιτζέραλντ και η συγγραφική του ευσυνειδησία πέτυχαν θαυμαστά αποτελέσματα: πολλά διηγήματά του είναι εξαιρετικής ποιότητας και θα μπορούσαν σίγουρα να κερδίσουν μια θέση σε ανθολογίες ή στις προτιμήσεις πολλών αναγνωστών, και όλα παρουσιάζουν ενδιαφέρον, λογοτεχνικό, αυτοβιογραφικό και γενικότερα ιστορικό – η κοινωνική πραγματικότητα, οι ατομικοί και συλλογικοί τρόποι και συμπεριφορές τις κρίσιμες δεκαετίες του '20 και του '30 αποτυπώνονται με ενάργεια τόσο στα μυθιστορήματα του Φιτζέραλντ όσο και στα διηγήματά του.

Το αυτοβιογραφικό στοιχείο είναι έντονο στην πεζογραφία του και τα όρια μεταξύ βιογραφίας και μυθοπλασίας είναι συχνά δυσδιάκριτα. Η λογοτεχνικότητα όμως δεν μειώνεται – ακόμα και η πιο ευφάνταστη μυθιστορία γειώνεται στην εμπειρία.

Ο παρών τόμος συγκεντρώνει μερικές από τις καλύτερες και πιο διάσημες ιστορίες του Φιτζέραλντ. Μεταξύ των έξι κειμένων αυτής της συλλογής κορυφαίο είναι η Επιστροφή στη Βαβυλώνα - το καλύτερο κατά πολλούς από τα διηγήματά του. Γράφτηκε το 1930, έναν χρόνο μετά το Μεγάλο Κραχ που τερμάτισε βίαια τη δεκαετία της ευμάρειας, του ηδονισμού και της επιπολαιότητας και άνοιξε τη δεκαετία της χρεοκοπίας και της κατάθλιψης.

Ακολουθούν η Τρελή Κυριακή, τα Χειμωνιάτικα Όνειρα, η νουβέλα Το πλουσιόπαιδο, η Χαμένη Δεκαετία και η σπαρακτική Κατάρρευση.

Στην Κατάρρευση, όπως και σε όλα σχεδόν τα μυθοπλαστικά έργα του, κυριαρχεί η αίσθηση της χρεοκοπίας, της αποτυχίας, της απογοήτευσης, της απομάγευσης του κόσμου, της πρόωρης ψυχολογικής γήρανσης (που είναι το άλλο όνομα της ωριμότητας), της πικρίας, της απελπισίας, αλλά και της νοσταλγίας, της απώλειας όχι του παραδείσου αλλά της πεποίθησης ότι ο παράδεισος είναι εφικτός. Μητέρα όλων αυτών των θλίψεων είναι η αποτυχία της ερωτικής πίστης, η εγκατάλειψη τελικά μιας υποκειμενικής αλήθειας υπό την πίεση μιας θλιβερής αντικειμενικής πραγματικότητας. Ο Φιτζέραλντ είναι ρομαντικός ως το τέλος.