Σπύρος Γιανναράς: Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει

Εδώ τα πράγματα φαλτσάρουν. Τη σκηνή αυτή δεν την έχεις ξαναδεί. Δεν έχεις ξαναζήσει τέτοια αποχώρηση βραδινή. Μόνο στο μυαλό, με τρόμο, την έφερνες περιστασιακά, σαν μαύρο ενδεχόμενο, σαν απευκταίο κακό, σαν τη θύμηση του θανάτου που έρχεται και δηλητηριάζει καλές στιγμές. Όπως έφυγε και κείνος θα φύγω κάποτε κι εγώ, σκεφτόσουν τότε που αναγνώριζες τα ίχνη του προηγούμενου –τότε στην αρχή– κι ένιωθες ένα αδιόρατο τσίμπημα στο στήθος. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για πολλούς, για αλλεπάλληλους χωρισμούς. Οι πολλές πρόβες θανάτου νεκρώνουν την καρδιά.

Ο έρωτας έρχεται όποτε του καπνίσει, αλλά από μόνος του δεν φτάνει για να στεριώσει σχέση. Όποτε της καπνίσει έρχεται η δουλειά, η ευτυχία, ακόμα και η έμπνευση. Η ξαφνική έκλαμψη που φωτίζει την ύπαρξή μας. Ο βασιλιάς βίος παίρνει πίσω ό,τι έχει χαρίσει, πάλι όποτε του καπνίσει. Μια συλλογή διηγημάτων πάνω στην ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων, την αδυναμία μιας γενιάς να σχετιστεί, να διαχειριστεί τη φθορά, αλλά και να πενθήσει την απώλεια, να ξεμυτίσει απ' τη μοναξιά της