Γιώργος Κοζίας: Πολεμώντας υπό σκιάν… Ελεγεία και σάτιρες

«και στους πιο ζοφερούς καιρούς
έχουμε το δικαίωμα
να περιμένουμε μιαν έκλαμψη...»
Χάνα Άρεντ

Αυτό το δικαίωμα στην έκλαμψη αναδεικνύουν τα ποιήματα της νέας συλλογής του Γιώργου Κοζία. Σαράντα εννιά ποιήματα το corpus του «Πολεμώντας υπό σκιάν...», υμνούν και παρωδούν το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής αλλά και την ιερή κενότητα της ύπαρξης.

Στίχοι μοναχικοί, αρρενωποί, ηρωικοί και πένθιμοι φτερουγίζουν κατακορύφως, αναζητώντας την αρετή και την τόλμη της ελευθερίας του Κάλβου, την εξεγερμένη φύση του αυτόχειρα Καρυωτάκη, το αγγελικό μαύρο φως του Σεφέρη, ψάχνοντας έναν απαστράπτοντα ορίζοντα, στίχοι που ορμούν αιρετικοί και αγέρωχοι ενάντια σε κάθε φουρκισμένη μούσα.

Το υψηλότερο ιδανικό της τέχνης, η ποίηση, οφείλει να διαρρηγνύει το σκότος που μας επιβάλλεται, κρούοντας με πάθος τη λύρα. Η Περισπωμένη αντιπροτείνει στην κατατονικότητα και στην αυτοαναφορικότητα που κατατρύχει την ποιητική επικαιρότητα έναν γενναιόδωρο λόγο, μια ποίηση όρθια σαν αλεξικέραυνο:

Αναρίθμητες οι εικόνες της μεγάλης θλίψης.
Τίποτε όμως δεν πάει χαμένο.
Έλα να δεις
από τα κόκαλα βγαλμένη την Ελπίδα
κι άδραξε το άστρο της αυγής.
Κρέμασε το τσεκούρι στο περήφανο πένθος...
(«Κρέμασε το τσεκούρι...», σελ. 31).