Κώστας Β. Κατσουλάρης: Στο στήθος μέσα χάλκινη καρδιά

Αθήνα, Σεπτέµβριος 2013: ο 15χρονος Νάσος, ο πιο χαρισµατικός µαθητής του γυµνασίου, δεν εµφανίζεται την πρώτη µέρα στο λύκειο. Ο µόνος που δεν αποδέχεται την εξαφάνιση του παιδιού, µε το οποίο τον συνδέουν πολύ περισσότερα από το πάθος τους για την «Ιλιάδα», είναι ο φιλόλογός του Αργύρης Σταυρινός.

Κι ενώ στην πόλη αθροίζονται τα θύµατα ενός ασίγαστου κοινωνικού πολέµου, ο Αργύρης θα βρεθεί µπροστά σε ένα κουβάρι από πολλαπλά νήµατα που τον οδηγούν άλλοτε σε νυχτερινές περιπλανήσεις στα στενά του Κολωνού κι άλλοτε αντιµέτωπο µε τα φαντάσµατα µιας οδυνηρής προσωπικής ήττας.

Πού όµως τελειώνει το ατοµικό τραύµα και πού αρχίζει το συλλογικό; Πόσος «ηρωικός κόσµος» χωράει στην παρωδία της ελληνικής καθηµερινότητας; Κι αν η αγάπη είναι «το κοινότερο νόµισµα», γιατί είναι τόσο δύσκολο να το αποκτήσουµε;

Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι απλωνόταν µπροστά του, ένα καλοκαίρι, κι αυτό ήταν το χειρότερο, που θα κατέληγε σε ένα φθινόπωρο χωρίς εκείνον στην τάξη του, χωρίς το βάλσαµο της καθηµερινής τους συνύπαρξης, χωρίς το πρόσωπό του, σοβαρό, καθαρό, όµορφο, να τον αντικρίζει µόλις λίγα µέτρα µακριά του, χωρίς τη φωνή του, αυτή την αργή, µετρηµένη φωνή µε την παράξενη προφορά που συνόψιζε για εκείνον την ανθρώπινη χάρη και τη θεία δικαιοσύνη.