Για τη δεύτερη μάχη στο Γουίντερφελ, εδώ και μέρες γράφονταν πολλά και λέγονταν περισσότερα. Το ίδιο το τηλεοπτικό δίκτυο είχε κάνει τις σωστές ενέσεις στους φανατικούς τηλεθεατές, βγάζοντας στον αέρα ένα τρέιλερ, που πάγωνε το αίμα, γι' αυτή τη λυσσαλέα αναμέτρηση ανάμεσα στους δύο μπάσταρδους του Βορρά: τον Τζον Σνόου του οίκου Σταρκ και τον Ράμσεϊ Μπόλτον, τον αιμοσταγή πατροκτόνο του οίκου και νόθο γιο του Ρους Μπόλτον.
Οι προσδοκίες όσων είδαν το 9ο επεισόδιο της 6ης σεζόν του "Game of Thrones", αυτό που παραδοσιακά κάνει τους τηλεθεατές να πηδάνε από καναπέδες ουρλιάζοντας, ικανοποιήθηκαν στο έπακρο. Γιατί αυτή η μάχη ήταν κάτι περισσότερο από επική και γεμάτη απολύτως αληθοφανείς σκηνές. Για πρώτη, ίσως φορά - μετά τον θάνατο του Τζόφρι - έκρυβε μία τεράστια ανακούφιση για το τηλεοπτικό κοινό (το οποίο ανέβαζε φωτογραφίες με ζουμ στα ανατριχιασμένα χέρια του!).
Πέρα από την άνιση μάχη ανάμεσα στους νόμιμους κατόχους του Γουίντερφελ και στους σφετεριστές του, πέρα από το ότι αυτή η μάχη ξεκινά με μία εν ψυχρώ δολοφονία του τελευταίου νόμιμου κληρονόμου του θρόνου των Σταρκ, το επεισόδιο "ξεχειλίζει" από κάτι για το οποίο δεν φημίζεται η σειρά: δικαιοσύνη.
Τι συνέβη, λοιπόν, σ' αυτό το 9ο επεισόδιο; Πέρα από την άνιση μάχη ανάμεσα στους νόμιμους κατόχους του Γουίντερφελ και στους σφετεριστές του, πέρα από το ότι αυτή η μάχη ξεκινά με μία εν ψυχρώ δολοφονία του τελευταίου νόμιμου κληρονόμου του θρόνου των Σταρκ (σ.σ.: ο Ράμσεϊ σκοτώνει τον Ρίκον Σταρκ μπροστά στα μάτια του Σνόου, προκαλώντας τη δίκαιη οργή του και την έκβαση της μάχης), το επεισόδιο "ξεχειλίζει" από κάτι για το οποίο δεν φημίζεται η σειρά: δικαιοσύνη.
Δεν είναι ότι το οικόσημο των Σταρκ στολίζει ξανά το Γουίντερφελ, δεν είναι ότι οι Άγριοι τηρούν τον λόγο της τιμής τους και πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της μάχης και στο πλευρό του Διοικητή της Νυχτερινής Φρουράς, δεν είναι καν ότι η συνήθως χλιαρή και άνευρη Σάνσα παρακολουθεί τη μάχη, χωρίς να χάνει τα λόγια και τα λογικά της. Είναι ότι ο Ράμσεϊ Μπόλτον - ψυχοπαθής, αιμοσταγής, βιαστής, πατροκτόνος, αφόρητα σαδιστής - χάνει με τον τρόπο που του αξίζει και πεθαίνει με τον τρόπο που του πρέπει.
Το ξύλο μέχρις αναισθησίας, εκεί που το κοινό πιστεύει ότι ο Μπόλτον θα πεθάνει έτσι απλά, χωρίς κανένα άλλο βάσανο, από τα ανελέητα γρονθοκοπήματα του Σνόου είναι μόνο η αρχή. Το τέλος είναι ίσως το πιο βίαιο τραγούδι εκδίκησης που γράφτηκε ποτέ για μισητό χαρακτήρα ενός σίριαλ: ο Μπόλτον ματωμένος, αλλά εν πλήρει συνειδήσει αφήνεται στο έλεος των μοχθηρών σκυλιών που ο ίδιος εξέθρεφε και για καιρό κατασπάραζαν όσους εκείνος θεωρούσε ως απειλή για την επικράτηση του στον οίκο - και με το βλέμμα του στον Σιδερένιο Θρόνο, φυσικά. Η όλη σκηνή σε κάποιους ίσως θύμιζε το 2ο σίκουελ της "Σιωπής των Αμνών" και της σκηνής, που ο Δρ Χάνιμπαλ εγκαταλείπει τον εχθρό του αιμόφυρτο, αλλά ζωντανό, μέσα σ' ένα εκτροφείο χοίρων.
Σε κάθε περίπτωση η αποκατάσταση του οίκου και η εκδίκηση των Σταρκ από κάποιον που τους ταλαιπώρησε απερίγραπτα δικαιολογεί και τους ξέφρενους πανηγυρισμούς του τηλεοπτικού κοινού στα social media και αφού έχουν προηγηθεί μερικά αγωνιώδη και κλειστοφοβικά λεπτά, όπου όλοι πιστεύουν ότι ο Σνόου θα βρει άδοξο τέλος, ποδοπατημένος και εγκλωβισμένος στην καρδιά της μάχης.
Στα επίσης αξιομνημόνευτα του επεισοδίου η επέλαση της Νταϊνέρις - επιτέλους πάνω στους δράκους - και η παλινόρθωση του Μηρίν σε ένα κλίμα που κάνει πλέον σαφές ότι οι περισσότερες συμμαχίες που θα κρίνουν την έκβαση της ιστορίας (και της σεζόν) θα συναφθούν με την Θυελλογέννητη σε ενωτικό ρόλο...
Βέβαια, μετά από ένα τέτοιο "9" δεν είναι πολύ σαφές για το τι έρχεται, αλλά είναι μια παρηγοριά, για τα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα - και για τα οποία έγινε γνωστή η σειρά: τους "ωραίους" της ιστορίας να πεθαίνουν και τους πραγματικά "κακούς" να ζουν και να βασιλεύουν, κάνοντας αναγνώστες του Martin και τηλεθεατές της σειράς να ωρύονται για την αδικία (και τη μαεστρία σεναριογράφων και συγγραφέα).
σχόλια