Το I heart είναι ένα πολιτισμικό περιοδικό που φτιάχνεται σε μια διαφορετική πόλη κάθε τρεις μήνες. Εξερευνά τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα σημεία της πόλης όπως και την καλλιτεχνική σκηνή της. Κυκλοφορεί σε έντυπο στα γαλλικά. Το τεύχος #25 που μόλις κυκλοφόρησε είναι αφιερωμένο όλο στην Αθήνα. Η διευθύντρια σύνταξης Eleanor Klar και η ομάδα της ήταν για 2 μήνες στην Αθήνα και ενθουσιάστηκαν. Μιλήσαμε μαζί της για τις εντυπώσεις της από την πόλη.
―Πώς και αποφασίσατε να κάνετε ένα τεύχος για την Ελλάδα;
Όταν ξεκίνησα το περιοδικό πριν από 6 χρόνια, είχα ήδη την Αθήνα στο μυαλό μου, είχα την αίσθηση ότι όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα γινόντουσαν εκεί. Συνήθως όμως δουλεύουμε πολύ κοντά με την πόλη ή την χώρα που καλύπτουμε και τότε με την οικονομική κατάσταση, υποθέτω ότι ένα πολιτιστικό περιοδικό δεν ήταν προτεραιότητα. Προσπαθήσαμε ξανά φέτος και ο Χρήστος από την πρεσβεία στο Παρίσι του άρεσε πολύ το περιοδικό και με το αφεντικό του, την Ντίνα και την Δήμητρα στις δημόσιες σχέσεις, μας βοήθησαν όσο μπορούσαν.
―Τι σας άρεσε περισσότερο στην Αθήνα;
Ο συνδυασμός μεταξύ των ανθρώπων, του φαγητού, του καιρού, του σκηνικού και της διασκέδασης. Θα έλεγα ότι οι άνθρωποι ήταν το νούμερο ένα.
―Πώς διαλέξατε τα άτομα που παρουσιάσατε;
Πάντοτε προσπαθούμε να κάνουμε ένα μιξ πρωτοεμφανιζόμενων ή ανθρώπων που δεν είναι πολύ διάσημοι στην Γαλλία όπως π.χ. οι Bazooka, κουλ ανεξάρτητους μουσικούς όπως οι Acid Baby Jesus και η Σtελλα ή καλτ καλλιτέχνες όπως η Λένα Πλάτωνος. Απλά αναφέρω τη μουσική εδώ αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το σινεμά, την μόδα, κτλ. Οι αναγνώστες μας δεν μας χρειάζονται για να ανακαλύψουν ότι μπορούν εύκολα να βρουν διαδικτυακά είτε έχει να κάνει με καλλιτέχνες ή μέρη. Γι’ αυτό το λόγο μένουμε περίπου δυο μήνες σε κάθε νέα πόλη με κανένα σχέδιο κατά νου. Συνήθως φτάνουμε μια άντε το πολύ δυο ιδέες για συνεντεύξεις και είμαστε συχνά εκτός προγράμματος. Προσπαθούμε να πάμε στις περιοχές που μένουν τα άτομα που συναντάμε στην αρχή και που είναι πρόθυμοι να μας πούμε τα μυστικά της πόλης. Μας καλούν σε πάρτι γενεθλίων, σε εγκαίνια, σε μπάρμπεκιου και μιλάνε για τους φίλους τους, την πόλης και εμείς απλά ακούμε. Για παράδειγμα όταν ήμασταν στην Μελβούρνη όλοι μας έλεγαν για ένα τύπο που τον έλεγαν Montero. To όνομα του πάντοτε έβγαινε από συζητήσεις με συγκροτήματα και εικαστικούς αλλά δεν τον γνωρίσαμε ποτέ. Μετά από πολύ καιρό έρευνας, αποφασίσαμε να του κάνουμε συνέντευξη και τελικά είναι μια από τις αγαπημένες συνεντεύξεις που έχουμε κάνει ποτέ για το περιοδικό, μας έκανε μια υπέροχη εικονογράφηση και γίναμε φίλοι. Και μάντεψε, τώρα μένει στην Αθήνα.
―Τι περιμένατε όταν ήρθατε εδώ; Κάτι μίζερο;
Όχι και πολύ. Είχα Έλληνες φίλους στο Παρίσι ή Γάλλους κολλητούς που ήταν ερωτευμένοι με την Ελλάδα έτσι ήξερα ότι θα ήταν χαλαρά. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να είναι το ίδιο με τη Λισαβόνα, μια διασκεδαστική και παλιά πόλη με οικονομικές δυσκολίες και με μια απογοητευμένη διάθεση. Όταν διάβαζα πράγματα του στυλ ‘η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο’ – τυπικούς δημοσιογραφικούς χαρακτηρισμούς – με έκαναν να θέλω να δω αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο και να αποκτήσω αρκετή εμπειρία ώστε να πώς ότι όχι, τελικά δεν είναι.
―Τι ανακαλύψατε αντ’ αυτού;
Δημιουργικότητα, σοφία και μια διαφορετική άποψη κάθε φορά. Μιλήσαμε με πολλούς δημιουργούς, άτομα που έκαναν πράγματα (φανζίν, μπλογκ, ρούχα, μέρη…) με μηδέν δημόσια βοήθεια και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που είχαν κοινό μεταξύ τους ήταν ότι ήταν ανοιχτοί με τον υπόλοιπο κόσμο και δεν φοβόντουσαν να πάνε σιγά, σιγά ώστε να εξελιχθούν σε ένα νορμάλ, οργανικό ρυθμό.
―Έχετε κάποια αστεία ιστορία που σας συνέβη κατά την διάρκεια της επίσκεψης σας εδώ;
Μερικές από αυτές είναι πολύ προσωπικές…διασκεδάσαμε αρκετά. Μια όχι και τόσο προσωπική στιγμή, είναι όταν κάλεσαν την ομάδα μας σε ένα γάμο στην Αμοργό. Είχαμε κατενθουσιαστεί που προσπαθήσαμε να μάθουμε τους παραδοσιακούς χορούς και νομίζαμε ότι τα καταφέρναμε μέχρι που έπεσα άσχημα μπροστά σε ολόκληρο τον πληθυσμό του νησιού.
―Τι σας έκανε περισσότερο έκπληξη;
Το γεγονός ότι αρκετοί Έλληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό. Οπουδήποτε κι αν πηγαίναμε, σε μικροσκοπικές ταβέρνες που βρισκόντουσαν σε μικρά νησιά, οι ιδιοκτήτες μας έλεγαν ότι τα παιδιά τους σπουδάζουν είτε στο Παρίσι, το Βερολίνο ή το Λονδίνο. Αυτές οι σπουδές κοστίζουν πολλά λεφτά! Βρήκαμε ότι τα νεαρά άτομα είναι πιο πολυμαθή σε σύγκριση με τους Γάλλους. Ντραπήκαμε που δεν ξέραμε τόσα πολλά σχετικά με την μυθολογία και την φιλοσοφία. Τελικά μάλλον εσείς δίνεται μεγάλη αξία στον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Παρατήρησα για παράδειγμα ότι δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις δουλειά στην Ελλάδα όταν αποφοιτήσεις αλλά ο κόσμος μελετάει προς όφελος του, Μπορεί απλά να είναι η ιδέα μου βέβαια.
―Τι σου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση;
Το πόσοι καταδεκτικοί και φιλόξενοι είναι οι Έλληνες. Παραήταν υπερβολικό ορισμένες φορές, Όλα αυτά τα κεράσματα και τα σφηνάκια ρακί. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παρίσι οπότε ήταν ένα πολιτισμικό σοκ για μένα.
―Τι βρήκες μοναδικό;
Τα καφενεία. Μου αρέσουν οι πόλεις που διαφορετικές γενιές συναντιούνται. Μου αρέσει το πόσο σημαντικά είναι τα καφενεία στις μεγάλες πόλεις όπως και στα νησιά. Λάτρεψα που οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι λένε τις ιστορίες τους και ρωτάνε τη νεολαία για πράγματα που αδυνατούν να κάνουν και να δουν ή το ότι όλοι ακούνε ελληνική μουσική. Περάσαμε ώρες μέσα σε καφενεία.
―Πώς σου φάνηκε η ελληνική κουζίνα; Σου άρεσε κάτι συγκεκριμένο;
Πάθαμε εμμονή. Καμιά φορά αισθανόμαστε ότι το μόνο που κάναμε ήταν να τρώμε. Το αγαπημένο μας πιάτο ήταν ο ντάκος. Στην Γαλλία για το μόνο που ακούς είναι η χωριάτικη αλλά ανακαλύψαμε ότι ο ντάκος να είναι πιο ανώτερο πιάτο. Τον δοκιμάζαμε παντού (ο Μαύρος Γάτος στο Ψυρρή είναι το νούμερο ένα για μας) και τώρα όλοι φτιάχνουμε ντάκο στο Παρίσι.
―Ποια είναι η άποψη σου για το γκραφίτι;
Πάντοτε είμαι επιφυλακτική σε ότι έχει να κάνει με την street art αλλά αυτό επειδή στις περισσότερες πόλεις μα λένε ότι πρέπει να κάνουμε ένα άρθρο γι’ αυτην επειδή την θεωρούν μοναδική. Στην περίπτωση της Αθήνας, είδα μερικά εξαιρετικά γκραφίτι. Είχα τα αγαπημένα μου γύρω από την πόλη. Δυσκόλεψαν την δουλειά της φωτογράφου μας Charlotte επειδή τραβούσαμε εξωτερικές λήψεις τις περισσότερες φορές και δεν ήμαστε φαν της αισθητικής της πόζας μπροστά από γκραφίτι.
―Ποια ήτα τα πράγματα που κράτησες από την Αθήνα και την Ελλάδα;
Τις χαζές φράσεις όπως (βλέποντας και κάνοντας, δεν βαριέσαι, κάγκουρας, εσύ διαλέγεις) τέσσερα πακέτα καρέλια της χρυσής κασετίνας, μερικές μελανιές επειδή έπεφτα σε πεζοδρόμια που γλιστρούσαν (πώς έχετε γίνει ειδικοί στα σανδάλια με τέτοια πεζοδρόμια;), ρυτίδες από τον ήλιο και το γέλιο, περισσότερους φίλους από όλες τις πόλεις που έχουμε εξερευνήσει και αρκετή ενέργεια για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε.
http://www.iheart-magazine.com/
σχόλια