Το αυτόνομο στέκι Καβάλας είναι ίσως ο πρώτος αντιεξουσιαστικός χώρος πολιτικής και πολιτιστικής δράσης που άρχισε να λειτουργεί στην Ελλάδα από το 1985. ''Έχετε επαφές με τους πρωτεργάτες;'' ρώτησα τα παιδιά την ώρα που με ξεναγούσαν στον χώρο τους. ''Με κάποιους, ναι, με τους περισσότερους, όχι'' μου απάντησαν και δεν μου προξένησε καμία έκπληξη. Αν το ΄85 κάποιοι ήταν εικοσάρηδες, ας πούμε, σήμερα είναι πενηντάρηδες και μπορεί να είναι παντρεμένοι και με παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν απορροφηθεί από το σύστημα, το οποίο πολέμησαν στα νιάτα τους. Όπως ακριβώς το έδειξε η Κωνσταντίνα Βούλγαρη στην ταινία της, ''Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?'', που είδαμε χθες, 2η μέρα του Underground Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καβάλας, και που θα δούμε παρακάτω σ' αυτό το post.
Με το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου μου δόθηκε και, όπως όλα δείχνουν, θα μου δίνεται η ευκαιρία να γυρίζω πολλά από τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια ανά την Ελλάδα. Της Καβάλας, ωστόσο, νομίζω πως είναι το πρώτο ορίτζιναλ αντιεξουσιαστικό και όχι αριστερίστικο στέκι, που επισκέπτομαι, με τα αιτήματα για έναν καλύτερο κόσμο να κυριαρχούν σε κάθε τοίχο και σε κάθε γωνιά του.
Αιτήματα όλο ευγενική αυθάδεια ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, σαν κι εκείνο το φοβερό θεατράλε ντουέτο του Νικόλα Άσιμου και της Σωτηρίας Λεονάρδου: ''Με την τρομοκρατία πεθαίνει η Εξουσία/ δεν θέλουμε Εκκλησία, Αστυνομία, Στρατό και Βουλή''! Κι αν προσπάθησαν οι εκάστοτε δήμαρχοι της πόλης αυτής του Βορά να αδειάσουν το υπό κατάληψη κτήριο της Βύρωνος 3, σκόνταψαν πάνω στις διαμαρτυρίες των περίοικων που φώναζαν να παραμείνουν τα παιδιά, καθώς κρατάνε τη γειτονιά καθαρή και οι χρησιμοποιημένες σύριγγες τοξικομανών πεταμένες στο δρόμο είναι πια άγνωστο θέαμα. Το ίδιο δε συνέβη και στην πλατεία Εξαρχείων; Τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου, οι λεγόμενοι ''αναρχικοί'', είναι αυτά που έδιωξαν τους πρεζέμπορους, τους οποίους - ως γνωστόν - η αστυνομία χρησιμοποιούσε ως χαφιέδες της.
Τό'χω γράψει και θα το ξαναγράψω, τα παιδιά αυτά δεν είναι διάβολοι, διαφθορείς, ''κουκουλοφόροι'' ή δεν ξέρω τι άλλο. Αγνοήστε τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Πρόκειται για τα πιο υγιή κύτταρα, τα κομμάτια μιας κοινωνίας άτολμης στο σύνολο της, που αγωνίζονται για λογαριασμό της. Δεν είναι διόλου αμελητέο το ότι κάποιοι νέοι θέλουν να μας θυμίζουν πως ως άνθρωποι είμαστε όντα αγελαία, κοινώς έχουμε ανάγκη την Αλληλεγγύη.
Από νωρίς, στον κήπο της κατάληψης που παραπέμπει σε παιδική χαρά τεραστίων διαστάσεων, ετοιμαζόταν το σκηνικό των προβολών του φεστιβάλ. Καρέκλες, προτζέκτορας, αλλά και ''ποπ κορν με 50 λεπτά'', όπως φώναξε μία κοπέλα. Και, φυσικά, μπίρες παγωμένες, φυσικοί χυμοί, αλλά και κονιάκ, μια κι εδώ πάνω τα κρύα πιάνουν από τον Σεπτέμβρη.
Η ταινία ''Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους?'' της Κωνσταντίνας Βούλγαρη αποτέλεσε την κεντρική προβολή της 2ης μέρας του φεστιβάλ - αμέσως μετά ακολούθησαν βιντεάκια ''ανώνυμων'' δημιουργών του αντιεξουσιαστικού χώρου, που μπορεί κανείς να βρει εύκολα και στο youtube. Συμπαθέστατη και γλυκιά η ταινία της Βούλγαρη: Με μία κινηματογράφηση μεταξύ φιξιόν και ντοκιμαντέρ, παρακολούθησε τη νεαρή ηρωίδα της - κι εμείς μαζί της - να στέκεται στο πλευρό του αγαπημένου της, έγκλειστου στη φυλακή για ''τρομοκρατική'' δράση, να εργάζεται ως μπέιμπι σίτερ ενός μικρού έξυπνου αγοριού προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην, να κόβει τους δεσμούς με τους προοδευτικούς καλλιτεχνίζοντες γονείς της (Θέμις Μπαζάκα - Δημήτρης Πιατάς), να γίνεται η ίδια συμβουλάτορας ενός μεγαλύτερου αναρχικού που μάλλον συμβιβάστηκε και στο τέλος να ξεφαντώνει σε ένα πάρτι με συντρόφους της υπό τους ήχους μιας διονυσιακής σύνθεσης του Νίκου Βελιώτη. Κι αφού ξεπέρασα τη σεναριακή αφέλεια της σκηνής στη φυλακή - αφέλεια, διότι, κατά τη γνώμη μου πάντα, όταν της αλληνής ο γκόμενος έχει φυλακιστεί για ''τρομοκρατία'', αυτή δεν του πάει τάρτες σοκολάτα - η ταινία με κέρδισε στο σύνολο της και κατάλαβα πως η σκηνοθέτιδα έχει γνώση του ''χώρου'', με τον οποίο καταπιάστηκε. Συν τοις άλλοις, διέθετε μία πολύ καλή πρωταγωνίστρια, την πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Γεωργιάδου, που εντυπωσίασε μέσα σε όλες τις ψυχικές διακυμάνσεις του ρόλου της.
Απόψε το βράδυ θα προβληθούν το ''Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού'' του Έκτορα Λυγίζου και το ''Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου''. Ας πω, κλείνοντας, ότι είχαμε κι ένα ευτράπελο όταν ήρθαν δύο ηλικιωμένες κυρίες, που σίγουρα δεν ήταν του αντιεξουσιαστικού χώρου, και ρώτησε η μία: ''Αύριο δεν θα παιχτούν το Αγόρι Τσίου-Τσίου και το Μαύρο της Γώγου;'' Με τον συνάδελφο Σάββα Κατιρτζίδη δίπλα μου, μας φύγαν απ' τα χέρια κι οι μπίρες και τα καλαμπόκια και όλα...
