Τη χθεσινοβραδινή εκπομπή του Πρετεντέρη στο MEGA θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό. Ο τίτλος της έθετε το ερώτημα αν ήρθε ή όχι το τέλος της Χρυσής Αυγής, ενώ ο παρουσιαστής της - ο ίδιος, οι σύμβουλοι του; δε μπορώ να το γνωρίζω - είχε τη φαεινή ιδέα να καλέσει στο στούντιο τον Δημήτρη Πουλικάκο.
Ο Πουλικάκος, του αρέσει - δεν του αρέσει του ίδιου ο χαρακτηρισμός, είναι ένα σύμβολο του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ένας καλλιτέχνης που βίωσε για τα καλά στο πετσί του αυτό που λέμε κρατική καταστολή, που πάλεψε για χρόνια με τους προσωπικούς του δαίμονες και που μέχρι σήμερα, στα 70 του, είναι πάντα στην πρώτη γραμμή της κινηματικής - κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Κι ας μην ανήκε ποτέ σε κόμματα ή κινήματα: Δεν υπήρξα πουθενά οργανωμένος, ούτε στον αναρχικό χώρο, αφού ο αναρχικός, το λέει κι από μόνη της η λέξη, κανονικά δεν ομαδοποιείται. Θα έλεγα ότι είμαι άναρχος...μου είχε δηλώσει σχετικά σε συνέντευξη του το καλοκαίρι του 2009 για το περιοδικό Δίφωνο.
Αναρχικός ή έστω άναρχος υποτίθεται όμως ότι ήταν κάποτε ο Γρηγόρης Ψαριανός της ΔΗΜΑΡ, αυτός που πριν από τριάντα χρόνια κατέθεσε στίχους στο τραγούδι Εκλογές του Τζίμη Πανούση με τις Μουσικές Ταξιαρχίες: Στης Βουλής τα έδρανα/ αχ, εγώ να έκλανα..., ένα χαριτωμένο τραγουδάκι για όλη την οικογένεια, όπως θά'λεγε σκωπτικά και ο Πανούσης, γραμμένο από έναν άνθρωπο που εδώ και καιρό διέγραψε με μια μονοκοντυλιά το όποιο παρελθόν του και φοβούμενος πια τη διαβόητη θεωρία των δύο άκρων, δε δίστασε χθες βράδυ να καταδικάσει το λαοφιλές σύνθημα Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι.
Υπό αυτή την έννοια δεν καταλαβαίνω γιατί να χρεώνουμε μόνίμως στον Βορίδη το κάκιστο ΕΠΕΝίτικο παρελθόν του και όχι σε εκπροσώπους της πολιτικής ζωής σαν τον Ψαριανό το εξίσου κάκιστο παρόν τους.
Ο μόνος που βγήκε αλώβητος από αυτόν τον τηλεοπτικό αχταρμά ήταν σαφώς ο Δημήτρης Πουλικάκος. Ντυμένος ανεπίσημα, rock θα έλεγε κανείς, σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής με σαφείς ιδεολογικές προτάσεις και ταξικούς διαχωρισμούς, αλλά και την είσοδο μιας νέας, όπου κυριαρχεί η ασάφεια, η ιδεολογική σύγχυση και η αβεβαιότητα για την καθαρότητα και την εφαρμογή των κοινωνικών στόχων.
Η ανάγκη του Πουλικάκου στο στούντιο του MEGA ήταν να συναντήσει τον απλό κοινωνικό μύθο του Brecht, με τα λαϊκά του στοιχεία και την αμεσότατη δήλωση της πολιτικής του θέσης: Να! είπε σε κάποια φάση, κάνοντας την κίνηση Στ'αρχίδια μας, ενώ αμέσως μετά το φώναξε καθαρά Να πα'να γαμηθούν, παραπέμποντας έντονα στους κομπέρ του βερολινέζικου καμπαρέ, κύριο υλικό κατασκευής των ηρώων και των μυθοπλασιών του Brecht.
Ο Πουλικάκος πήγε στο πιο γιάπικο και μνημονιακό στούντιο της εγχώριας ιδιωτικής τηλεόρασης και επιβλήθηκε με βαθύ σαρκασμό και διαπεραστική ειρωνεία, προβάλλοντας το κωμικό και το τραγικό στοιχείο της κουλτούρας του υποπρολεταριάτου.
Κι ας άρχισαν τις χαριτωμενιές Πρετεντέρης, Βορίδης & ΣΙΑ: Μεγαλώσαμε με Πουλικάκο είπε ο ένας, κάποιος άλλος θυμήθηκε το Σκόνη, πέτρες, λάσπη και πήγε λέγοντας η ιστορία. Ωστόσο φαινόταν καθαρά από τα βλέμματα και τις αμήχανες κουβέντες των παρευρισκόμενων δίπλα του: Έβλεπαν την ώρα εκείνη τον Πουλικάκο σαν το κοράκι που μιλάει και εξηγεί στους τυχαίους διαβάτες τους στοιχειώδεις κανόνες του ήθους, οι οποίοι τυχαίοι διαβάτες πολύ θα ήθελαν να πιάσουν στο τέλος το κοράκι και να το φάνε. Η στάση των ομιλητών του πάνελ απέναντι σ' αυτά που τους έλεγε με τον τρόπο του ο Πουλικάκος εξέφρασε τη θνησιγένεια του σύγχρονου πολιτισμού, που σαν νέος Κρόνος καταβροχθίζει όλες τις αξίες που ο ίδιος γέννησε και κυρίως τις φωνές που προσπαθούν να τον αφυπνίσουν.
Τέλος, όλα αυτά τα βαρύγδουπα του στυλ Ο Πουλικάκος ξεφτίλισε Πρετεντέρη και Βορίδη, εγώ τ' ακούω βερεσέ. Κανέναν δεν είχε πρόθεση να ξεφτιλίσει ο Πουλικάκος, αφού κάτι τέτοιο δε θα ταίριαζε - έχω την αίσθηση - με το χαρακτήρα του.
Και μια και η εκπομπή γινόταν με θέμα την Ακροδεξιά στην Ελλάδα, όλους τους είδα σαν φορείς και εκπροσώπους ενός παλιού ιεραρχικού πολιτισμού, αρχαϊκού και μυστικιστικού, σχεδόν σκοταδιστικού. Ο Δημήτρης Πουλικάκος ήταν φως - φανάρι ο εκπρόσωπος του κλασικού ελληνικού πνεύματος με τον ανθρωποκεντρισμό του και με κινητήριους άξονες τον ορθολογισμό και τον πραγματισμό.
Μακάρι να τον βλέπουμε συχνότερα σε τέτοιου είδους τηλεοπτικά πάνελ.
* Στο επόμενο post θα αναδημοσιεύσω από το Δίφωνο εκείνη τη συνέντευξη του Δημήτρη Πουλικάκου, την οποία θα χαρακτήριζα συνέντευξη ζωής.
