Ο Jon Savage ασχολείται από τη δεκαετία του ’70 με οτιδήποτε σχετίζεται με τη μουσική: είναι μουσικός δημοσιογράφος [ήταν από τότε που ο τίτλος είχε κάποιο νόημα], συγγραφέας μουσικών βιβλίων, έχει κάνει εκπομπές στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, έχει επιμεληθεί και κυκλοφορήσει μουσικές συλλογές.
Το βιβλίο του England’s Dreaming που κυκλοφόρησε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 παραμένει η πιο αναλυτική και ολοκληρωμένη μελέτη του «φαινομένου punk» που έχει γίνει μέχρι σήμερα, επειδή το έζησε από κοντά και το κάλυπτε από το ξεκίνημά του μέχρι την παρακμή του. Από το 1977 έγραφε στο Sounds [ένα από τα τρία πιο μεγάλα μουσικά περιοδικά της εποχής, τα άλλα δύο ήταν το NME και η Melody Maker] και είχε κάνει συνεντεύξεις με όλη την πανκ σκηνή και την αγγλική new wave. Από το 1979 έγραφε στην Melody Maker και τη δεκαετία του ’80 ήταν ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Face. Αργότερα άρχισε να γράφει για τον Observer. Στο βιβλίο του Teenage: The Creation of Youth Culture εξερευνά την έννοια του teenager από «την προϊστορία του» το 1870 μέχρι «τις απαρχές της σύγχρονης ιστορίας του» το 1945, ενώ το καινούργιο του βιβλίο έχει τίτλο Punk: Chaos to Couture. Έχει σπουδάσει στο Κέιμπριτζ και παράτησε μια καριέρα δικηγόρου για να ασχοληθεί με τη μουσική.
Αυτά τα λίγα για τον Jon. Ζει στη Βόρεια Ουαλία και περνάει τις μέρες του γράφοντας, φτιάχνοντας μουσικές συλλογές και μιλώντας στο τηλέφωνο με τον φίλο του Neil Tennant. Α, κάνει και σεξ μια στο τόσο με τον σεξοθεραπευτή του. Πέτυχα μια συνέντευξή του που έδωσε πριν από καναδυό χρόνια στον Alex Needham της Guardian και δημοσιεύτηκε στο Butt που είναι απολαυστική:
Μου άρεσε πολύ το Cocksucker Blues των Rolling Stones στο CD που μου έστειλες με την gay μουσική των ’60s και ’70s.
Το έφτιαξαν για να σπάσουν το συμβόλαιο που είχαν με την Decca. Είχαν άλλο ένα single να παραδώσουν περίπου το '70 και ήταν τόσο εξαγριωμένοι που πήγαν κι ηχογράφησαν αυτό το κομμάτι.
(σημ. κάνω μία μεγάλη παρένθεση επειδή μιλάμε για τους Rolling Stones που ήταν ένα από τα δύο πιο μεγάλα ροκ ονόματα του κόσμου. Για να καταλάβεις τι παρέδωσαν, διάβασε τι λένε οι στίχοι: well, I'm a lonesome schoolboy / and I just came into town / yeah, I'm a lonesome schoolboy / and I just came into town / well, I heard so much about London / I decided to check it out
Well, I wait in Leicester Square / with a come-hither look in my eye / yeah, I'm leaning on Nelson’s Column / but all I do is talk to the lime
Oh, where can I get my cock sucked? / where can I get my ass fucked? / I may have no money / but I know where to put it every time
Well, I asked a young policeman / If he'd only lock me up for the night / well, I've had pigs in the farmyard / some of them, some of them, they're alright / well, he fucked me with his truncheon / and his helmet was way too tight
Oh, where can I get my cock sucked? / where can I get my ass fucked? / I ain't got no money / but I know where to put it every time
I'm a lonesome schoolboy).
Και πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Μικ Τζάγκερ το τραγουδάει με πολύ γούστο. Τα στρέιτ αγόρια που υποκρίνονται τα γκέι είναι μία μακροχρόνια παράδοση στην ιστορία της βρετανικής ποπ. Δεν την βρίσκεις στην Αμερική. Υπάρχουν μπόλικα και ο Μικ Τζάγκερ είναι ένα κλασικό παράδειγμα.
Είναι ο Robbie Williams το πιο πρόσφατο;
Δεν το ξέρω αυτό. Αισθάνομαι μια συμπάθεια για τον Robbie, επειδή οι κιτρινοφυλλάδες λένε μόνο τρομερά ψέματα όλη την ώρα. Δεν ήταν όπως με τον Jason Donovan που είχε μηνύσει το Face. Γάμα τες, τις μισώ τις κιτρινοφυλλάδες. Δεν είναι φιλικές με τους γκέι.
Το πρωτοσέλιδο της Sun για το γάμο του Έλτον Τζον είχε τίτλο «Ο Έλτον θα περπατήσει με τον Ντέιβιντ στο διάδρομο»! Εσύ είσαι τύπος του γάμου;
Ναι, απόλυτα. Δεν είμαι παντρεμένος αυτή τη στιγμή, αλλά θεωρητικά θα παντρευόμουν. Με το σωστό πρόσωπο θα έμπαινα στη διαδικασία μίας πολιτισμένης συναίνεσης. Εάν μου δοθεί η ευκαιρία, γιατί όχι; Αλλά αυτή τη στιγμή είμαι ημι-εργένης. Έχω μία συμφωνία. Ο σεξοθεραπευτής μου έρχεται μία φορά την εβδομάδα και κάνουμε ο ένας στον άλλο από μία σεξοθεραπεία και μετά χωρίζουμε μέχρι την επόμενη εβδομάδα.
Πολύ βολικό.
Είναι ο μόνος τρόπος που δουλεύει, Άλεξ. Και είναι πολύ ωραίος τύπος, έτσι είναι μια χαρά.
Αναρωτιόμουν γιατί μετακόμισες στη Βόρεια Ουαλία. Πότε;
Μετακόμισα μόνιμα το 1998. Είμαι γέννημα-θρέμμα Λονδίνου και καταλαβαίνω τους ρυθμούς του και ότι στο Λονδίνο κάποιος μπορεί να είναι της μόδας, αλλά φτάνει κάποια στιγμή που ξεπερνιέται. Και στα μέσα της δεκαετίας του 90 εγώ ήμουν εκτός μόδας. Ήταν πριν το England’s Dreaming πάρει τις διαστάσεις που έχει τώρα. Έζησα τα πάντα όταν ήμουν 20άρης και 30άρης, τριγύριζα παντού στην πόλη και ήμουν ένας trendy δημοσιογράφος, αλλά μια μέρα ξύπνησα και αναρωτήθηκα «τι θα κάνω από δω και στο εξής;». Και αν είσαι συγγραφέας, η δημοσιογραφία εν τέλει είναι μόνο για να περνάει η ώρα. Ο μόνος τρόπος για να φτιάξεις σωστά ένα βιβλίο είναι να απομονωθείς και να κλειδωθείς σε ένα δωμάτιο για χρόνια. Και στην Ουαλία έχει πολύ χώρο. Ζω σε μία πολύ όμορφη μικρή παραθαλάσσια πόλη. Είμαι ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά επειδή είμαι σε υψόμετρο, κι έχω ορίζοντα και μπρος και πίσω. Έχει πολλά πουλιά εδώ, σπουργίτια, γλάρους, κοτσύφια και πολλή γκέι δράση.
Αλήθεια; Πες μου για την γκέι ζωή στη Βόρεια Ουαλία.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια η Βόρεια Ουαλία ζούσε στην εποχή των παγετώνων. Αυτό που συνέβη ήταν ότι πριν από πέντε χρόνια φτιάχτηκε ένας νέος αυτοκινητόδρομος ο οποίος έφερε μονομιάς τον 21ο αιώνα. Υπάρχουν μερικές περιοχές για ψωνιστήρι για τις οποίες μου έχουν πει αλλά δεν έχω πάει ποτέ γιατί δεν κάνω ψωνιστήρι. Και υπάρχει μία φανταστική γκέι παραλία ανάμεσα στο Harlech και το Barnmouth που το καλοκαίρι μαζεύει 100 και 200 γκέι άντρες. Έρχονται από παντού, απ’ το Μάντσεστερ, το Μπέρμινχαμ, ήταν πολύ ξέφρενο το κέφι, αλλά δεν είναι πια επειδή η αστυνομία ήρθε και το διέλυσε.
Δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν;
Είναι τα ίδια όπως παντού. Χρειάζονται μόνο καναδυο σκατο-ηθικολόγοι και μερικές ηλίθιες ιστορίες στην τοπική εφημερίδα. Είναι ένα πολύ αστείο μέρος. Υπάρχει μία πολύ καταπιεσμένη πλευρά στην Ουαλία και όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να διασκεδάσουν, του δίνουν και καταλαβαίνει. Όταν πήγαινα στις συναυλίες εδώ κοντά γινόταν μακελειό, ήταν πολύ πιο άγρια απ’ το Λονδίνο.
Μια και μιλάμε για την Ουαλία, οι Manic Street Preachers είπαν κάποτε ότι «όλο το ροκενρόλ είναι ομοφυλόφιλο». Συμφωνείς;
Εύχομαι να ήταν, αλλά δεν είναι. Αυτό που έχω αποδοκιμάσει έντονα τα τελευταία χρόνια είναι όλο αυτό το πράγμα της κουλτούρας του «άντρακλα». Τις δεκαετίες του 60 και του 70 οι γκέι, ο φεμινισμός και όλα αυτά κέρδισαν πραγματικά και είχαμε μία απαίσια αντίδραση τη δεκαετία του 90 με τα περιοδικά για «παιδαράδες», τον Nick Hornby και όλα αυτά τα σκατά (σημ. ο Nick Hornby είναι ο συγγραφέας του High Fidelity, του About a Boy και του Fever Pitch, ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο για την εποχή που ήταν χούλιγκαν και πέθαινε για την Άρσεναλ) . Ξαφνικά έπρεπε να αρέσει σε όλους το ποδόσφαιρο. Όχι! Αντε γαμήσου! Όταν ήμουν δεκατριών, ή σου άρεσε η μουσική ή σου άρεσε το ποδόσφαιρο. Ποιοι ήταν πετυχημένοι; Ο Μπομπ Ντίλαν, οι Rolling Stones, οι Beatles, η Tamla Motown, οι Byrds… Υπήρχε σύγκριση ανάμεσα σε αυτά τα θαυμάσια αγόρια που φορούσαν φανταστικά mod ρούχα και τους ηλίθιους ποδοσφαιριστές που είχαν απαίσια κουρέματα, φορούσαν φρικτά σορτς και φώναζαν ασταμάτητα; Αυτού του είδους η ετεροφυλόφιλη κουλτούρα είναι τόσο βαρετή που δεν μπορείς να το πιστέψεις. Είναι αυτό που αποκαλώ «η ξινή μυρωδιά του στρέιτ ιδρώτα» και γίνεται πολύ απαίσια όταν φτάνεις στην ηλικία μου, μετά τα 50.
Ήταν σέξι η εποχή του πανκ;
Όχι. Νομίζω ότι το πανκ ήταν πολύ σεμνότυφο, πραγματικά. Δεν πέρασα πολύ καλά την εποχή του πανκ, έχασα πολύ καιρό επειδή αισθανόμουν ότι είμαι άχρηστος.
Αλήθεια; Γιατί;
Επειδή ακόμα και στο τέλος της δεκαετίας του '70 δεν ήταν και πολύ καλό να είσαι γκέι. ΟΚ, είχες τους Velvet Underground, είχες τον Bowie, είχες τον Lou Reed αλλά όταν τελείωνε η ακρόαση των δίσκων τους έπρεπε να βγεις και να αντιμετωπίσεις τον έξω κόσμο. Δούλευα σε ένα δικηγορικό γραφείο εκείνη την περίοδο. Έκαναν πάρτι στο τέλος της χρονιάς κι έπρεπε να φέρεις την γκόμενά σου και σκεφτόμουν «ποτέ δεν πρόκειται να ζήσω έτσι».
....
Έφαγα πολύ bullying επειδή ήμουν στιλάτος. Ο μουσικός τύπος ήταν πολύ ανταγωνιστικός, μία πραγματική αρένα που σε περίμεναν να σου κόψουν το λαιμό. Κάποια φορά ήρθε ένας τύπος που κυκλοφορούσε με τους Clash και μου είπε ''τι δουλειά έχεις εσύ με το πανκ, δεν μπορείς να γράψεις για ροκ μουσική επειδή πήγες στο Κέιμπριτζ''. Και του είπα: «Hello, γράφω ήδη!». Πολλοί άνθρωποι θα έδιναν τα πάντα να δουλεύουν για τον μουσικό τύπο το 1977, αλλά δεν ήταν αρκετά καλοί.
Τον Morrissey τότε τον γνώρισες;
Ναι! Τον ήξερα σαν Stephen τότε. Ήρθε στο διαμέρισμά μου στο Stratford και ανταλλάξαμε κάρτες και βιβλία και δίσκους. Ήταν ένα κλασικό πουστράκι που μεγάλωνε σε μικρή πόλη και μετά στ’ αλήθεια μεταμορφώθηκε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντέχω αυτό που έγινε. Δεν είσαι έφηβος. Ναι κύριε, έχεις κάνει σεξ, γιατί δεν μιλάς γι’ αυτό; Ήταν πάντα πολύ απασχολημένος με την προώθηση του αινίγματός του, αλλά ποιος χέστηκε; Τον είδα στην τηλεόραση να παίζει σε ένα φεστιβάλ και ήταν σαν ένας σάκος σκατά που χοροπήδαγε πάνω στη σκηνή. Σκεφτόμουν, «παράτα τα Marge».
Ποιος ήταν ο πιο μεγάλος γκέι ποπ σταρ απ’ όλους;
Μάλλον ο David Bowie. Το πιο σπουδαίο με αυτόν ήταν ότι είπε ότι ήταν γκέι τον Ιανουάριο του 1972 και μετά άρχισε να κάνει επιτυχίες. Είναι πολύ ωραίος τύπος που αγαπάει πραγματικά τη μουσική. Μια φορά που με συνάντησε μου σχολίασε το London’s Dreaming με πολύ καλά λόγια.
Πιστεύεις ότι το είχε διαβάσει;
Σίγουρα. Μιλήσαμε για τον Joe Meek και για τέτοια. Μου αρέσει και ο Mike Stipe, αλλά μου φαίνεται αστείο που είναι γκέι. Οι μόνες ενδιαφέρουσες μπάντες των '80s, οι REM, οι Smiths και οι Husker Du είχαν κι οι τρεις γκέι frontman. Είναι σημαντικό να έχεις ένα γκέι στοιχείο στην ποπ μουσική, αλλιώς γίνεται πληκτική. Άλλος σπουδαίος γκέι ποπ σταρ ήταν ο Sylvester. To You make me feel (mighty real) ήταν το πρώτο ξεκάθαρα γκέι τραγούδι που άρεσε σε όλους, από τα αγόρια του Factory μέχρι τους Joy Division. O Sylvester ήταν φανταστικός και πολύ γενναίος.
Μιλάς στον Neil Tennant σε καθημερινή βάση;
Όχι, μια φορά την εβδομάδα, μια φορά στις δύο.
Και για τι μιλάτε;
Για την συνηθισμένη ποπ ατζέντα, Άλεξ. Όπως για το αν οι Kooks ή οι Arctic Monkeys είναι πιο σέξι. Για τον Robbie Williams. Και μερικές φορές για πιο σοβαρά θέματα. Μελετάω την ιστορία του 20ού αιώνα και ο Neil τη ρώσικη ιστορία, έτσι μιλάμε για το υλικό του νέου βιβλίου μου που είναι για τη ναζιστική Γερμανία της δεκαετίας του '20. Aλλά μας αρέσει πιο πολύ να αναλύουμε ποπ μικροζητήματα.
Σε ανάφερε στο Left to my own devices των Pet Shop Boys…
To «party animal» στο τραγούδι είμαι εγώ. Και είναι αστείο, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάει σε κανένα πάρτι. Νομίζω ότι η ζωή του συγγραφέα είναι ένα περίεργο μίγμα από το να είσαι ερημίτης και party animal.
Πήγες σε όλα τα κλασικά κλαμπ των 80s;
Πάντα βαριόμουν στα γκέι κλαμπ επειδή δεν έπαιρνα ναρκωτικά και όταν άρχισα να πρωτοπηγαίνω ήταν όλοι εχθρικοί. Όλοι σε όσα πήγαινα ήταν τόσο σκληροί και κακοί. Η γκέι σκηνή του Λονδίνου είναι ακόμα έτσι, νομίζω. Κα οι στρέιτ πια συμπεριφέρονται χειρότερα από τους γκέι. Αυτά που έκαναν οι γκέι κάποτε, πρωκτικό και δημόσιο σεξ τα κάνουν τώρα οι στρέιτ. Οι στρέιτ είναι οι νέοι γκέι. Οι στρέιτ έχουν πάθει εμμονή με το πρωκτικό σεξ, το έχεις παρατηρήσει;
Ναι, για όλα φταίει η Kylie.
Έχω έναν στρέιτ φίλο που έχει μια σειρά από DVD που ονομάζονται Weapons of Ass Destruction και έχει πάθει ψύχωση με αυτά. Με ενοχλεί πολύ η γκέι σκηνή. Είναι ανυπόφορη.
σχόλια