Από την Άννα Μπότσογλου/ActionAid
Πριν από 6 μήνες, στην πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές, Ντάκα, συντελέστηκε μια τεράστια τραγωδία: χιλιάδες εργάτες στη Rana Plaza καταπλακώθηκαν από το κτίριο του εργοστασίου τους. Δεν είχε κατασκευαστεί σωστά και δεν άντεξε το βάρος τόσων ανθρώπων και τόσων μηχανημάτων.
Συνολικά 1.133 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περίπου 2.421 τραυματίστηκαν, πολλοί σοβαρά καθώς ακρωτηριάστηκαν ή έμειναν παράλυτοι. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν μέρος του φτηνού εργατικού δυναμικού του Μπαγκλαντές που φτιάχνει φτηνά ρούχα για καταναλωτές σαν εμάς στις πιο πλούσιες χώρες.
Οι συνθήκες εργασίας τους είναι άθλιες: δουλεύουν εντατικά για 10 και 12 ώρες στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, συχνά χωρίς επαρκή εξαερισμό. Τα δυστυχήματα είναι συχνά καθώς τα μηχανήματα βραχυκυκλώνουν και παίρνουν φωτιά. Ο μισθός τους δεν φτάνει ούτε για αστείο για να καλύψουν τα έξοδά τους και αναγκάζονται να κάνουν υπερωρίες και να δουλεύουν και Σαββατοκύριακο.
Ο μισθός τους είναι 28 ευρώ το μήνα, όταν μια οικογένεια ξοδεύει 14,5 ευρώ μόνο για το ρύζι που τρώει κάθε μήνα. Έτσι, οι εργάτες αυτοί είναι οι πιο κακοπληρωμένοι της περιοχής. Παίρνουν τα μισά από τους εργάτες στο Βιετνάμ και την Καμπότζη και το ένα τέταρτο από όσο οι εργάτες στην Κίνα που είναι η πρώτη στην εξαγωγή ρούχων.
Χαρακτηριστική είναι η ιστορία της 21χρονη Naznin Akhter Nazma:
Την προηγούμενη μέρα, ακούσαμε ότι μια ρωγμή είχε εμφανιστεί στο δεύτερο όροφο, αλλά ο προϊστάμενος μας ανακοίνωσε ότι το κτίριο ήταν ασφαλές και μας απείλησε ότι θα μας κρατήσει ένα μηνιάτικο αν δεν πηγαίναμε στη δουλειά.Ο σύζυγός μου δούλευε στο δεύτερο όροφο και εγώ στον έβδομο. Όταν το κτίριο κατέρρευσε έμεινα λιπόθυμη για δύο ώρες. Όταν συνήλθα έμαθα ότι ο άνδρας μου είχε φύγει για πάντα. Ένιωσα μια ανακούφιση όταν ο γιατρός μου είπε ότι το μωρό στην κοιλιά μου ήταν καλά, αλλά τώρα φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω να το συντηρήσω. Δεν μου έχουν δώσει καμία αποζημίωση. Χρωστάω 5 νοίκια και σύντομα οι μαγαζάτορες θα σταματήσουν να μου δίνουν τρόφιμα με πίστωση.
Έγινε το κακό, τουλάχιστον πήραν αποζημίωση; Την απάντηση την γνωρίζετε ήδη και τη δημοσιεύει σήμερα η ActionAid σε σχετική της έρευνα: το 94%, από τους 2.297 από τα θύματα με τα οποία μιλήσαμε, αναφέρουν ότι δεν έχουν λάβει καθόλου νόμιμη αποζημίωση από τους εργοδότες τους από τον Απρίλιο, ούτε καν επίδομα ασθενείας. Το 92% από τους επιζώντες δεν έχουν επιστρέψει στη δουλειά.
Μόνο η Primark έχει δώσει χρήματα για τις άμεσες ανάγκες των θυμάτων, δηλαδή 140 ευρώ σε 3.300 ανθρώπους. Όμως, αυτά τα χρήματα δεν αποτελούν αποζημίωση, αλλά χρήματα για να καλυφθούν άμεσες ανάγκες. Το κράτος του Μπαγκλαντές έχει δώσει σε 777 άτομα μόλις 26 ευρώ.
Για τις διαπραγματεύσεις με τις μεγάλες πολυεθνικές για τις οποίες έφτιαχναν ρούχα τα θύματα έχουν επιστρατευτεί μια διεθνής ένωση συνδικαλιστικών οργανώσεων (IndustriALL) και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας του ΟΗΕ, αλλά 6 μήνες αργότερα οι τραυματίες και οι οικογένειες των νεκρών δεν έχουν δει ακόμα αποζημιώσεις.
Η ActionAid και άλλες οργανώσεις βοηθούν τα θύματα και ταυτόχρονα πιέζουν την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές να σταθεί στο ύψος της. Οι εργάτες κατεβαίνουν σε απεργίες και απαιτούν καλύτερα μεροκάματα και καλύτερες συνθήκες εργασίας με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Άραγε, εμείς πού βρισκόμαστε σε αυτή την εξίσωση; ποιος είναι ο ρόλος των καταναλωτών των ρούχων των εταιρειών αυτών; Είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτό που φανταζόμαστε, γιατί κάθε φορά που ψωνίζουμε, ψηφίζουμε. Από την πίεση των καταναλωτών, οι εταιρίες αναγκάστηκαν από τα κράτη να αναγράφουν τα συστατικά στα επεξεργασμένα τρόφιμα. Από την πίεσή μας και τις επιλογές μας, άνθισε η βιολογική καλλιέργεια.
Μήπως έφτασε η στιγμή, να απαιτήσουμε τα προϊόντα που αγοράζουμε να μην είναι βαμμένα με αίμα;
σχόλια