Τι κοινό μπορεί να έχουν Ο Άγνωστος της Λίμνης και τα Αγόρια από τα Ανατολικά από τη Γαλλία και η Χαβάη από την Αργεντινή; Ίσως τον ευσεβή πόθο πως μια ομοφυλοφιλική έλξη μπορεί να καταλήξει σε ομότιμη, καθαρή σχέση. Η απάντηση; Οι δυο ελπίζουν. Ο τρίτος, ακόμη τρέχει.
Τιμώμενο πρόσωπο στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι ο Γάλλος Αλέν Γκιροντί, που βραβεύτηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών. Ο Άγνωστος στη Λίμνη δεν είναι απλά η καλύτερη ταινία του, αλλά μια υπέροχη, ατμοσφαιρική δημιουργία, που δε μοιάζει με τίποτε από ότι έχω δει πρόσφατα. Όχι λόγω τεχνολογίας ή επιτήδευσης, αλλά για την ισορροπημένη χρήση των στοιχείων του σινεμά για ένα έργο με επίπεδα. Κινείται κυρίως στο περιβάλλον μια λίμνης, μέσα στο καλοκαίρι.
Χώρος για τυπικό gay ψωνιστήρι, γυμνό και χαλαρό, ακριβώς το αντίθετο από το δερμάτινο παραλήρημα του Γουίλιαμ Φρίντκιν. Ώσπου καταφθάνει ένας ωραίος, και αναστατώνει εν γένει τους θαμώνες, και ειδικά τον "τσιμπημένο" πρωταγωνιστή. Μετά από έναν φόνο, γίνονται έρευνες, σουλατσάρει και κάνει ερωτήσεις ένας ντετέκτιβ και το κλίμα παίρνει άλλη τροπή. Αλλά ο Γκιροντί κάνει ένα θρίλερ αλλιώτικο, νατουραλιστικό στα σώματα και το λόγο, χωρίς να αρνείται τη βία και το φανερό σεξ.
Πίσω από τη θάλασσα, βρίσκεται το δασάκι των ερωτικών δραστηριοτήτων. Μέρα, νύχτα και κυρίως στο σούρουπο, γυρίζει σκηνές που παραπέμπουν στον ασυνείδητο φόβο και την σαρκική επιθυμία, μεγεθύνοντας τους κινδύνους χωρίς να καταφεύγει σε απότομο μοντάζ και διαρκή μουσική.
Κι ενώ στα προηγούμενα του φιλμ (είδα τρία από τα πέντε και δεν με εντυπωσίασαν παρά μόνο σε κάποια ευφάνταστα σημεία) κινείται, πάντα με άξονα την gay προβληματική, ανάμεσα στη φαντασία, το κοινωνικό σχόλιο και το ιδιότυπο χιούμορ, εδώ ωριμάζει και με αυτοπεποίθηση, ολοκληρώνει το θέμα χωρίς να χρειάζεται να κάνει point.
===
Aπό το αφιέρωμα στο νέο σινεμά από την Αργεντινή, είδα τη Χαβάη του Μάρκο Μπέργκερ, που πραγματεύεται την σταδιακή αναγέννηση μιας παλιάς, ξεχασμένης φιλίας, ανάμεσα σε έναν αστό κι έναν απόκληρο.
Κολλητοί από την παιδική τους ηλικία, συναντώνται, και πάλι καλοκαίρι, στο σπίτι όπου δουλεύει ο πρώτος (συγγραφέας, μοναχικός), ενώ ο δεύτερος (εργάτης, μοναχικός) κάνει δουλειές στην πισίνα και τον κήπο για ένα χαρτζιλίκι.
Με λίγα λόγια και πολλά πλάνα ημι-ονειρικής ενδοσκόπησης, ο Μπέργκερ εδραιώνει τη σχέση των δυο με ένα σταδιακό και δύσκολο πλησίασμα: οι διαφορετικές τάξεις στις οποίες ανήκουν, δρουν ανασταλτικά, αλλά μια έλξη που ανάγεται στο ευτυχισμένο παιδικό παιχνίδι τους, ψιθυρίζει τις μνήμες της από το παρελθόν. Ωραία ταινία.
===
Ξεκινώντας από τη μετανάστευση και την αναγκαστική εκπόρνευση, τα Αγόρια από τα Ανατολικά του Ρομπέν Καμπιγιό εξελίσσεται σε μια ιστορία αγάπης και ένα πολιτικό σχόλιο για τον γάμο ομοφυλοφίλων.
Το ζευγάρι της ταινίας δεν είναι το αναμενόμενο: ένας ευκατάστατος, καλόγουστος, συνειδητοποιημένος gay μεσήλικας, ο Ντανιέλ και ένας νέος από την Ουκρανία, ο Μάρεκ, τον οποίο ψωνίζει στο δρόμο. Το αγκάθι είναι τα φιλαράκια του Μάρεκ, χαμένα παιδιά με ένα βίαιο και εκδικητικό αφεντικό, που τα ελέγχει και τα οδηγεί σε κλοπές και βιαιοπραγίες.
Για τον Μάρεκ και τον Ντανιέλ, όλα συμβαίνουν ανάποδα, καθώς πρώτα έρχεται η λαγνεία, μετά η κλοπή, και στη συνέχεια η επι χρήμασι σχέση και εν τέλει η γνωριμία, η τρυφερότητα, η εξομολόγηση, η συνενοχή και ένας δεσμός ισχυρός και δραματικός, αφού ο Μάρεκ δεν είναι σε θέση να σωθεί μόνος του. Παλεύει ανάμεσα στα τραύματα του πολέμου και το καινούριο κινητό που θέλει. Είναι όμως ομοφυλόφιλος; Ή ψάχνει για έναν πατέρα/προστάτη- που στην περίπτωση του Ντανιέλ, νοιάζεται πραγματικά;
Ο Καμπιγιό βαδίζει συνετά στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καταρρακωμένο ήθος της Ανατολής και το μύθο της Δύσης. Με την ελπίδα όμως, πως σε ένα ελαστικό χωνευτήρι, όπου όλα ισχύουν, οι προοδευτικές πολιτικές κατακτήσεις θα δώσουν τη λύση που τα μεταναστευτικά κέντρα καλύπτουν χωρίς ψυχή και περαιτέρω έννοιες.
σχόλια