(Όχι, δεν είναι αστείο!)
Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’70 οι αμερικάνικες εταιρίες παράγγελναν τη δημιουργία χλιδάτων μιούζικαλ που ήταν τρομερές παραγωγές επιπέδου Μπρόντγουεϊ, για την ψυχαγωγία και –κυρίως- την εκπαίδευση των εργαζομένων τους. Αποκλειστικά για αυτούς και για να τους δώσουν κίνητρο να αυξήσουν τις πωλήσεις προϊόντων όπως αυτοκινήτων, ηλεκτρικών συσκευών, τρακτέρ, αναψυκτικών και χιλιάδων άλλων.
Παρόλο που τα πιο πολλά από τα εταιρικά σόου ήταν one-off και όλη η απίστευτη δουλειά που γινόταν χάθηκε με το τέλος της παράστασης, κάποια από αυτά ηχογραφήθηκαν και ο δίσκος στη συνέχεια μοιράστηκε στους θεατές-εργαζομένους ως αναμνηστικό. Ένα μέρος από τα εντελώς άγνωστα βινίλια με «βιομηχανικά μιούζικαλ» διασώθηκαν από συλλέκτες όπως τον συγγραφέα Steve Young και παρουσιάζονται σε ένα βιβλίο και σε ένα σάιτ που σε κάνουν να κολλήσεις επικίνδυνα. Και είναι πραγματικά απίθανες δουλειές από άποψης σύνθεσης και παραγωγής. Και τα τραγούδια και το έργο του Young, ο οποίος για 25 ολόκληρα χρόνια μάζευε τους πολύ σπάνιους δίσκους κι έκανε συνεντεύξεις με τους δημιουργούς τους (συνθέτες, μουσικούς, τραγουδιστές). Μέσα από φωτογραφίες, συνεντεύξεις και από ένα σωρό behind-the-scenes ιστορίες παρουσιάζει μια άλλη πλευρά της αμερικάνικης κουλτούρας και –ειδικά- της βιομηχανίας της Αμερικής που μπορεί να είναι γνωστή μέσα από τα διαφημιστικά της εποχής, αλλά εδώ ξεπερνάει κάθε φαντασία. Το βιβλίο έχει τίτλο Everything’s Coming Up Profits: The Golden Age of Industrial Musicals.
Τα τραγούδια που έχουν τίτλους όπως My bathroom [από το μιούζικαλ The bathrooms are coming] και στίχους όπως «My bathroom, my bathroom, is a private kind of place/very special kind of place/the only place where I can stay making faces at my face» είναι απολαυστικά.
Εδώ μπορείς να ακούσεις αρκετά -και σχεδόν κάθε μέρα βάζουν και νέο υλικό.
Ακόμα πιο εντυπωσιακά από τα κομμάτια είναι τα εξώφυλλα των δίσκων:
σχόλια