Δήμητρα Γαλάνη/ Πρασκευάς Καρασούλος – Αλλιώς (Μικρή Άρκτος)
Σε δύο χιλιάδες αριθμημένα αντίτυπα κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες το καινούργιο μίνι άλμπουμ της Δήμητρας Γαλάνη από την καλαίσθητη Μικρή Άρκτο: τέσσερις μπαλάντες, δύο σε μουσική της Γαλάνη κι από μία σε μουσική του Χρυσόστομου Μουράτογλου και του Jun Miyake – αγαπημένος ο τελευταίος από το soundtrack της ταινίας ''Pina'' του Wim Wenders. Το εναρκτήριο ''Αλλιώς'' του Μουράτογλου είναι μια καθαρόαιμη ηλεκτρική μπαλάντα με τους στίχους του Καρασούλου να υμνούν την ανθρώπινη συγκατάβαση στο πλαίσιο μιας συγκινητικής, διαπροσωπικής για τον καθένα, ειρήνης. Στο ''Ένα κόκκινο μαντήλι'' σε μουσική και εμπνευσμένη ενορχήστρωση του Miyake, η φωνή της Γαλάνη μοιάζει να χορογραφείται από τους στίχους και το κυνήγι ενός κόκκινου μαντηλιού αναζητά την ίδια τη ζωή που περιμένει μέσα στο ρεφρέν. Στο ''Πίσω μην κοιτάς'', η συνθέτρια Γαλάνη αντλεί την έμπνευση της από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Σταύρο Ξαρχάκο. Το καλύτερο τραγούδι του cd με το πιάνο του Σπύρου Μάνεση να συνομιλεί με το ούτι του Θωμά Κωνσταντίνου και την ερμηνεύτρια να λέει λόγια που ελπίζουν μέσα στο γενικό εφήμερο όχι μόνο της καθημερινότητας, αλλά και της ανθρώπινης συνθήκης. Στο ''Αν'', που κλείνει το cd και που η εισαγωγή του μου θύμισε το ''Δεν είναι που φεύγεις'' του Χατζηνάσιου για τη Μαρινέλλα, ευτυχώς παρακάτω όμως ροκάρει η ηλεκτρική κιθάρα του Λάμπη Κουντουρόγιαννη, οι στίχοι του Καρασούλου σα να γιορτάζουν την ερωτική ένωση δύο ανθρώπων. Εν κατακλείδι, η Δήμητρα Γαλάνη στην ωριμότητα της, μοιάζει να μην έχει χάσει ίχνος από το μυικό της τόνο – χρησιμοποιώ όρο τραγουδιστικό – που εξασφαλίζει τη δύναμη της φωνής της. Κυρίως, δε, εξακολουθεί να προσέχει τον ήχο της απόλυτα συγχρονισμένο με την εποχή της. Όμορφη η χάρτινη οικολογική έκδοση με τους στίχους και τα credits των ηχογραφήσεων!
Kristof – Revealite (Ανεξάρτητη παραγωγή)
Ο Kristof, ο Χρήστος Λαμπριανίδης δηλαδή, είναι ένας 20χρονος νέος μουσικός, ιδιαίτερα προικισμένος όμως, αν κρίνω απ' το χειροποίητο cd του που άκουσα. Δεν είναι μόνο το ότι παίζει καλό πιάνο, χωρίς να κοπανάει απλά πλήκτρα, ούτε το ότι οι ονειρικοί αγγλικοί στίχοι του αφηγούνται ποιητικές ιστορίες. Είναι που και οι δέκα συνθέσεις του χτίζονται με μιαν αξιοθαύμαστη δραματική κορύφωση, που διέπονται από μιαν ευαισθησία γαλλικού chanson, αλλά και από μια γερμανική εξπρεσιονιστική σκοτεινότητα και που μέσα τους διέκρινα προωπικά ''Το καταραμένο φίδι'' του Μάνου Χατζιδάκι, την επαναληπτικότητα του Matt Elliott, την ηδύτητα του Yann Tiersen και τη σινεμάτικ αισθητική του Danny Elfman. Τι παράξενο να είναι ένα άλμπουμ πιάνο – φωνή σχεδόν και να σου δίνει την αίσθηση πλήρους ορχήστρας! Μπράβο του και του εύχομαι να κάτσει να δουλέψει κι άλλο και σίγουρα θα δώσει πολλά ακόμη! Στο εναρκτήριο ''Reve'' και στο εξόδιο ''Piege'', συμμετέχει φωνητικά ο ηθοποιός Αντώνης ParaPam Σταμόπουλος.
Ζαχαρίας Καρούνης – Τα υλικά των μυστικών (Μικρή Άρκτος)
Ο Ζαχαρίας Καρούνης είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής που δε θα δίσταζα να χαρακτηρίσω διάδοχο του Χρόνη Αηδονίδη. Στη φωνή του κουβαλάει βυζαντινή και δημοτική παράδοση, τη Σμύρνη και το ρεμπέτικο. Στο καινούργιο πολυσυλλεκτικό cd του ομολογώ ότι με παραξένεψε χωρίς αυτό ν'αποτελεί μομφή. Θέλω να πω ότι πιθανώς η επιθυμία ή η ανάγκη του να φτιάξει έναν περισσότερο ραδιοφωνικό δίσκο τον οδήγησε να πει τραγούδια, κάποια απ' τα οποία είναι ασύμβατα με το είδος που υπηρετούσε μέχρι πρότινος. Λόγου χάριν, σε κομμάτια σαν ''Το άινιγμα του ο άνθρωπος'' της Δάφνης Αλεξανδρή και της Λίνας Νικολακοπούλου με το θρηνητικό καβάλ του Αποστόλη Βαγγελάκη, τις μπαλάντες ''Βακτριανή'' πάλι των Αλεξανδρή – Νικολακοπούλου και ''Μην πετάτε την ψυχή σας'' των Νεοκλή Νεοφυτίδη – Μάνου Ελευθερίου ή το εμπνευσμένο ζεϊμπέκικο ''Ηνίοχος'' σε στίχους του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου και μουσική του ιδίου, ερμηνεύει απολύτως μες τα νερά του. Δε θα έλεγα το ίδιο για το κομμάτι ''Στην Ακρόπολη'' σε μουσική του Απόλλωνα Ρέτσου και στίχους της Νικολακοπούλου, όπου μάλλον αναίτια χρησιμοποιήθηκαν ηλεκτρικές κιθάρες σα να ακούς ροκίζουσσα μίμηση στον Κραουνάκη. Τρία κομμάτια του έδωσε και ο Δημήτρης Μαραμής, όπου στο ένα συνυπογράφουν τη μουσική μάλιστα, σε στίχους των Μιχάλη Γκανά – Μάνου Ελευθερίου. Εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα: αμιγώς ηλεκτρική μπαλάντα το ''Χάρισα καρδιά και σώμα'' και επίσης αμιγώς λαϊκότροπες μπαλάντες ''Τα μυστικά των υλικών'' και το ''Σημάδι'' – το ''Σημάδι'' θα ήθελε μια πιο λιτή ενορχήστρωση χωρίς το κλαρίνο που κλαίει και του προσδίδει μια υπερβολική δραματικότητα σα να φλερτάρει με το πιο αναλώσιμο τραγούδι της πίστας. Στον ''Λαβύρινθο'', ακόμη μία καλή στιγμή του δίσκου, συμμετέχει με τη φωνή και το σαντούρι της η Αρετή Κετιμέ. Την έκδοση κοσμούν έργα του ζωγράφου Αλέκου Κυραρίνη. Εν κατακλείδι, προτιμώ τον Καρούνη στα δικά του κομμάτια αναφορικά με ότι άκουσα. Εκείνος άλλωστε ξέρει καλύτερα τι του ''πάει'' περισσότερο και πως να το υποστηρίξει ερμηνευτικά. Φωνητικά είναι άψογος, όπως σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο κυμαίνονται όλα τα στιχουργήματα. Για του λόγου το αληθές ας κλείσω με μερικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου: ''Ζω με τέρατα και οχιές/ και σε μαύρες εποχές/ και όσοι ζούνε στις επάλξεις/ θα χαθούν με ανατινάξεις''.
Δημήτρης Δασκαλοθανάσης – Γεωγραφία (Studio Mythos)
Έμπειρος μουσικός ο Δημήτρης Δασκαλοθανάσης, αλλοτινό μέλος στις Μουσικές Ταξιαρχίες του Τζίμη Πανούση, ζει μόνιμα στο Παρίσι τώρα απ' όπου μου έστειλε το cd του. Ένας πολίτης του κόσμου λοιπόν που πολύ σωστά το βάφτισε ''Γεωγραφία'', αφού χωρίς να είναι αυτό που λέμε (ή λέγαμε) ethnic, τα δέκα κομμάτια του αποτελούν ουσιαστικά ένα ταξίδι από την Ελλάδα και την Αργεντινή μέχρι την Αραβία και την Ινδία. Κι ας μην έχει σιτάρ μέσα – η εφηβική φωνή και τα αιθέρια φωνητικά της ερμηνεύτριας του, Κατερίνας Βλάχου, παραπέμπουν αμυδρά στη μεγάλη Ινδή Lata Mangeshkar, εκεί που το αγγλόφωνο ''Shall I compare thee to a summer's day?'', βασισμένο σε σονέτο του Σαίξπηρ και ερμηνευμένο από τον Γιάννη Παλαμίδα, ακούγεται σαν φόρος τιμής στη θρυλική σύμπραξη Astor Piazzolla και Carlos Santana. Όμορφες πιανιστικές αρμονίες στο ''Onsen'', ρυθμός και διάθεση απόδρασης στην ''Αναζήτηση'', ένα πρωτόγνωρο για ερωτικό τραγούδι μυστικιστικό κλίμα στη ''Σημαία στον άνεμο'' με τη Φένια Παπαδόδημα, ένα κοίταγμα ''Στον καθρέφτη'' της καθ'ημάς Ανατολής από τη Βλάχου και τον Παλαμίδα, μια αισθαντική ''Γεωγραφία των περιπλανήσεων'' και μια μελαγχολία στην κουπαστή του πλοίου ''Από μια ατολμία'' όχι τόσο του συνθέτη Δασκαλοθανάση, όσο της στιχουργού Ήρας Φελουκατζή. Διότι η καλή δημοσιογράφος και ποιήτρια, συνδημιουργός όλων των τραγουδιών, έδωσε σίγουρα με την ταξιδιάρικη γραφή της το έναυσμα στον Δασκαλοθανάση να φτιάξει δέκα αντίστοιχες ταξιδιάρικες μουσικές ιστορίες. Το air play, πάντως, του δίσκου όλου το παίρνει το τραγούδι ''Αφήνοντας το όνειρο'', με το οποίο ο Μάνος Χατζιδάκις θα χαμογελούσε ευτυχής.
Ηλίας Βαμβακούσης – Κάποια μέρα (Antelma Music)
Πρώτο προσωπικό άλμπουμ του τραγουδοποιού Ηλία Βαμβακούση, που γνωρίσαμε από τις ακροάσεις της Μικρής Άρκτου και το άλμπουμ ''Είμαι ζεν και με ταράζεις'' με την Κύπρια συνάδελφο του, Παυλίνα Κωνσταντοπούλου. Είναι εντυπωσιακή η εξέλιξη του Βαμβακούση ως δημιουργός. Φαίνεται να έχει αφομοιώσει για τα καλά τους Γάλλους μινιμαλιστές που αγαπάει, αντλώντας τη θεματική του από προσωπικά βιώματα, το νεανικό του χιούμορ, αλλά και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Ενώ λοιπόν η ''Κάποια μέρα'' του ανοίγει με ένα πανέμορφο instrumental, α λα Rene Aubry, θέμα, ακολουθεί το παιδικό ''Κοριτσάκι'' με τη συμμετοχή της μικρής Μαγδαληνής και το ντουέτο του με τη Νατάσσα Μποφίλιου στη lounge μπαλάντα ''Du tonic'', ξεχωριστή ήδη από τα ραδιόφωνα και το youtube. Αυτό που χρήζει προσοχής στην περίπτωση του Βαμβακούση είναι οι στίχοι του που μοιάζουν να απευθύνονται σε μεγάλους και σε παιδιά ταυτόχρονα. Τραγούδια όλο αγάπη για τα ζώα (ένας σκύλος ''πρωταγωνιστεί'' σε τρία κομμάτια) και ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο (''Μια ευχή'') μέσα από μιαν αποστροφή για τον πόλεμο (''Μαγικό ραβδί''), αλλά και τον μικροαστικό τρόπο ζωής (''Διαδρομή''). Στο ''Μαγικό ραβδί'' μουσική έγραψε ο αδερφός του, Ζαχαρίας Βαμβακούσης, ενώ στο team των μουσικών συναντάμε τον Παναγιώτη Τσεβά στο ακορντεόν, τον Βαγγέλη Παρασκευαΐδη στο βιμπράφωνο, τον Άγγελο Παπαδάτο στο κοντραμπάσο, τον Σταύρο Παργινό στο τσέλο κ.α. Ο ίδιος ο Ηλίας Βαμβακούσης τραγουδάει και παίζει από κιθάρες και music box μέχρι πιανίκα και διάφορα αντικείμενα. Εξαιρετική δουλειά που κουβαλάει αλήθεια και καθόλου στόμφο.
Σταύρος Σιόλας – Διόδια (Polytropon)
Δέκα τραγούδια σε ερμηνεία και μουσική του Σταύρου Σιόλα και σε στίχους του Πόλυ Κυριάκου (ένα κομμάτι είναι σε στίχους του Ιωάννη Πάττα) περιλαμβάνουν τα ''Διόδια'' του τραγουδοποιού και ερμηνευτή που διακρίθηκε στον ανανεωμένο θεσμό του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Αυτό που μου άρεσε είναι η ομοιογένεια όχι μόνο στις συνθέσεις, αλλά και στις προθέσεις του. Πρόκειται για έναν σύγχρονο δίσκο ελληνικής εναλλακτικής pop, καλοενορχηστρωμένος από τον Κώστα Παρίση με τον ήχο του πιάνου σε πρώτο επίπεδο και με τα άλλα όργανα, από έγχορδα και ακορντεόν μπαγιάν μέχρι το κλασικό rock σχήμα κιθάρα – μπάσο – τύμπανα, να ακούγονται σα να σχολιάζουν τα όλο ευαισθησία στιχουργήματα του Κυριάκου. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα το ''Κατά βάθος'' από μουσικής άποψης και το ''Όλοι έχουμε μια θεία στην Αμερική'' από στιχουργικής. Επιπλέον, ο Σιόλας είχε την ευκαιρία να κάνει δύο ντουέτα με δύο αντίστοιχες σημαντικές γυναικείες φωνές: Της Φωτεινής Βελεσιώτου (''Διόδια'') και της Γιώτας Νέγκα (''Άνθρωπος είμαι''). Μην πάει ο νους σας σε τραγούδια λαϊκά, καθ' ότι λαϊκές τραγουδίστριες γαρ ως επί το πλείστον η Βελεσιώτου και η Νέγκα. Καθαρόαιμες μπαλάντες ερμηνεύουν μαζί με τον Σιόλα και ειδικά η πρώτη εντάσσεται άρτια μες το όλο ροκίζον κλίμα. Ένα τραγούδι ερμηνεύει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου πολύ κοντά στις δικές της πρόσφατες ηλεκτρικές αναζητήσεις, αλλά και τις πιο jazzy του Γιώργου Ανδρέου από το ''Κορίτσι και γυναίκα'' του παρελθόντος. Ιδιαίτερη φωνή ο Σταύρος Σιόλας με το cd αυτό αναδεικνύεται και σε έναν ιδιαίτερο τραγουδοποιό, σίγουρος για το ταλέντο του και σωστά προσανατολισμένος!
σχόλια