Παρά την προχωρημένη ηλικία της, ήρεμη και διαυγής, η Άλκη Ζέη διηγείται τον μεγάλο περίπατο της ζωής της, γεμάτο περιπέτειες και υποχρεωτικά ταξίδια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της και στις μετέπειτα συγγραφικές απόπειρες που παραμένουν δημοφιλέστατες ως σήμερα. Μέσα στις αφηγήσεις της παρελαύνει ένα μεγάλο μέρος της εγχώριας διανόησης και της αριστεράς, με έναν βομβαρδισμό ονομάτων να χρησιμοποιούνται ως σύμβολα ενός διαρκούς καλλιτεχνικού και πολιτικού αγώνα. Η επιλογή όμως αυτή, της αφιέρωσης δηλαδή πολύ περισσότερου χρόνου στις συναναστροφές παρά στο έργο της, δίνει και το στίγμα αυτού του ντοκιμαντέρ που είναι περισσότερο ένα κειμήλιο της Ζέη προς φίλους και οικογένεια, τους συνοδοιπόρους του περιπάτου δηλαδή, παρά ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο για το ευρύτερο κοινό.