Ζούμε στην εποχή που οι τηλεοπτικές σειρές μονοπωλούν σχεδόν τις συζητήσεις όχι μόνο των τηλεθεατών, αφού εξ ορισμού μιλάμε για τηλεόραση, αλλά ακόμα και των κινηματογραφόφιλων. Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το Game of Thrones, οι σειρές δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές, καθότι οι ίδιες πλέον φέρουν τα ίδια χαρακτηριστικά: πανάκριβες παραγωγές, ευφάνταστα σενάρια, εργαλεία στην αιχμή της τεχνολογίας και πλέον ονόματα που μεσουρανούν συνήθως στα κόκκινα χαλιά και στα μεγάλα βραβεία της μεγάλης οθόνης.
Εμένα παλαιότερα, ως κλασικός λάτρης του σινεμά, δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι σειρές, πλην μερικών που είχαν μια συγκεκριμένη ανάγκη να εξυπηρετήσουν: το χαλαρό μουντ ενός κυριακάτικου μεσημεριού. Σιγά σιγά όμως τα δεδομένα άλλαξαν και η μικρή οθόνη άρχισε να δείχνει τα δόντια της.
Φτάνοντας στο σήμερα, οι τηλεοπτικές παραγωγές συνεχίζουν να κερδίζουν έδαφος και ειδικότερα αυτήν την περίοδο, πρωταγωνιστής στις συζητήσεις είναι αδιαμφισβήτητα το Westworld. Πολλοί μιλάνε για το αντίπαλο δέος του Game of Thrones και όχι άδικα. Βέβαια, η ιστορία θα δείξει. Οι ήρωες των βασιλείων αντέξανε, για να δούμε τώρα αν θα τα καταφέρουν και τα androids.
Έχοντας δει τα πρώτα 6 επεισόδια, καθότι με το Nova On Demand έχω κλείσει ραντεβού με τον εαυτό μου την Παρασκευή λίγο πριν την έξοδο για το επόμενο που δεν πρόλαβα, δεν μπορώ παρά να περιμένω με αγωνία τα επόμενα. Γιατί αυτή η σειρά έχει καταφέρει πολλά και σε διάφορα επίπεδα.
Δεν θα μιλήσω για την άρτια παραγωγή των πολλών εκατομμυρίων ανά επεισόδιο, ούτε για την σκηνοθεσία που αναδεικνύει το όραμα των δημιουργών του (έχει λιώσει τα κουμπιά pause & play για να ξαναδώ καρέ καρέ κάποιες σκηνές) . Θα καταθέσω τους λόγους που αυτή η ιστορία κέρδισε λόγω του ευφάνταστου σεναρίου.
Βρισκόμαστε στο μέλλον όπου κάποιοι ευκατάστατοι Αμερικάνοι πληρώνουν 40 χιλιάδες δολάρια τη μέρα για να ζήσουν μια μοναδική περιπέτεια στην άγρια δύση. Αυτήν, που και αν δεν υπήρξε έτσι στην πραγματικότητα της βικτωριανής εποχής, είναι πολύ κοντά στις ταινίες western ή ακόμα και σε κάποια παραμύθια για καουμπούηδες και ινδιάνους. Σε αυτό το στημένο -μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια- περιβάλλον, όπου ότι κινείται είναι ρομποτικό, άνθρωποι και ζώα όλα πιστά αντίγραφα της πραγματικότητας, οι άνθρωποι επισκέπτες μπορούν να ζήσουν όπως και ό,τι φαντάζονται.
Σε αυτό το mind blowing περιβάλλον, όλοι μπορούν να ζήσουν όλα τους τα απωθημένα, τις πιο μύχιες σκέψεις και σκοτεινές επιθυμίες τους. Σε αυτήν την ακριβή περιπέτεια, μπορείς να είσαι ο σωτήρας του χωριού αλλά και ο κακοποιός δολοφόνος, ο βιαστής και ο κυνηγός κεφαλών. Εσύ διαλέγεις. Εκεί μπορεί να ανακαλύψεις πράγματα για σένα καταπιεσμένα ή απλά να τα εκφράσεις χωρίς φόβο και πάθος, ελεύθερος και γυμνός μπροστά σε όλα σου τα ένστικτα. Εκεί λοιπόν θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός εαυτός σου. Ο άγγελος και ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου.
Σε αυτό το παιχνίδι που ο πολιτισμένος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την άγρια φύση του, σχέσεις θα δοκιμαστούν και ερωτήματα θα βγουν στην επιφάνεια για την ανθρωπότητα, πολλώ δε μάλλον για το μέλλον αυτής.
Στον αντίποδα τα android. Ρομπότ τόσο μαγικά κατασκευασμένα, που γίνονται ερωτεύσιμα από τους ανθρώπους που χάνονται στο ίδιο το παραμύθι τους. Στο σημείο αυτό τίθεται για άλλη μια κινηματογραφική φορά το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει και πότε αυτή θα ξεπεράσει τον δημιουργό της.
Όσο για τις ανθρώπινες σχέσεις αυτές αναδεικνύονται τόσο μέσα από τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των πρωταγωνιστών -ανθρώπων και μη- όσο και από τους διαλόγους μεταξύ των δημιουργών με τα δημιουργήματά τους.
Οι εντολές (σε μορφή ερωτήσεων ή προσταγών) που δίνει ο Bernard στην Dolores, θα μπορούσαν να δώσουν μια ιδέα στο πως να αποδομούμε μια κατάσταση έντασης ώστε αφενός να την επαναφέρουμε στο πραγματικό της μέγεθος και αφετέρου να ανακαλύπτουμε τα βαθύτερα αίτια δημιουργίας της. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια τάση στο δράμα, όλοι ξεχνάμε την βαθύτερη αιτία μιας φαινομενικά υπερβολικής αντίδρασης και όλοι έχουμε μάθει να λειτουργούμε με μοτίβα συμπεριφοράς. Σκεφτείτε αν κάθε φορά στην εξέλιξη μιας κουβέντας ή ακόμα και διένεξης, θα ζητούσε ο ένας εκ των δύο: “Limit your emotional affect, please.”, “Step into analysis please. What prompted that response?”, “Stop. Lose all scripted responses. Improvisation only.” Δοκιμάστε το ως παιχνίδι με ένα φίλο ή σύντροφο και μπορεί να ανακαλύψετε πολλά πράγματα για εσάς και τους γύρω σας.
Αγωνιώντας για το επόμενο επεισόδιο, σας αφήνω με την παραπάνω σκέψη. Μέχρι τότε, είμαστε συντονισμένοι στο Westword που παίζει ταυτόχρονα με την Αμερική, από τα Novacinema, κάθε Κυριακή στις 4:00 μετά τα μεσάνυχτα. Πάντως για ανθρώπους σαν και τη γράφουσα που δεν μπορεί να το χαίρεται πρωινές ώρες Δευτέρας, υπάρχει η δυνατότητα που δίνει η Nova με εγγραφή σε σκληρό δίσκο για να φτιάξεις την συλλογή σου για τους μελλοντικούς μαραθώνιους τηλεθέασης.
