Ο Νίκος Μπιτζένης αγαπάει τα συνθεσάιζερ και τα κουμπάκια τους. Είτε ως Nikonn, είτε με τους ΜΙΚRΟ ή τους FOTONOVELA, ή και ως παραγωγός άλλων acts φτιάχνει διαφορετικά ηχοτοπία που μοιάζουν να έρχονται και απ' το παρελθόν και απ' το μέλλον.
Με αφορμή το νέο άλμπουμ του που ονομάζεται Effrosyni, τον ρώτησα όλα αυτά που ήθελα να μάθω (και ταυτίστηκα με τον εισπράκτορα λεωφορείου - ήταν το όνειρό μου).
— Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρός;
Όταν ήμουν 5 χρονών ήθελα να γίνω εισπράκτορας λεωφορείων. Τότε οι εισπράκτορες στα λεωφορεία καθόντουσαν σε μία θέση στη πίσω μεριά του λεωφορείου και πέρα από τα εισιτήρια που πουλούσαν πατούσαν κάποια κουμπάκια (τρία κουμπάκια ήταν αν θυμάμαι καλά) για να ανοίγουν τις πόρτες του λεωφορείου. Από μικρός λοιπόν μου άρεσε να πατάω κουμπάκια. Αυτό στη συνέχεια έγινε αγάπη για τα συνθεσάιζερ που ήταν η χαρά του κουμπιού. Και σε συνάρτηση με την πρώτη μου αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική, ύστερα από το "Man Machine" των Kraftwerk που μου έκανε δώρο ένας θείος μου, αυτό ήταν το εκρηκτικό μείγμα για να ξεκινήσω το ταξίδι μου στον κόσμου της μουσικής.
Κουμπάκια πολλά και ήχοι περίεργοι, φουτουριστικοί, πρωτότυποι που τους συνδυάζεις και κάνεις μουσική!
Η Ελλάδα έχει τη δική της κλειστή αγορά με το δικό της κλειστό κοινό κατά κανόνα και τους δικούς της άρχοντες και κανόνες. Είναι σα να είσαι σε μία γυάλα αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
— Τι άκουγες μικρός; Τι άλλαξε από τότε;
Συνειδητά άρχισα να ακούω μουσική όταν ήμουν 9 χρονών. Μέχρι τότε άκουγα αυτά που άκουγαν οι γονείς μου, ελληνικά λαϊκά και ρεμπέτικα.Μου φαινόντουσαν πολύ βαρετά.
Έβρισκα πολύ ενδιαφέροντα τα ξένα '60s και '70s και τις disco επιτυχίες της εποχής. Ειδικά τα τύπου Moroder με τα synths arpeggios. Η αποκάλυψη ήρθε την πρώτη φορά που άκουσα Kraftwerk (The Robots) και λίγο αργότερα Depeche Mode. Μπήκα για τα καλά στον ήχο της ηλεκτρονικής σκηνής και ανακάλυψα με το καιρό και πολλές ακόμη μουσικές.
Για μια εποχή άκουγα Blitz (νεορομαντικά), μιά άλλη εποχή punk, μια άλλη new wave, μια άλλη dark wave, synth pop....πέρασα από χίλια κύματα μέσα στη δεκαετία του 80.
Στην αρχή των 90s άρχισα να διαμορφώνω το μουσικό μου χαρακτήρα, με τάσεις στα πιο electronic alternative ακούσματα. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι θα ήταν πολύ ζόρικη η ελληνική μουσική πραγματικότητα για τα γούστα μου, μακριά από rock και κιθάρες που δέσποζαν (και δεσπόζουν ακόμη) στην ελληνική αλτερνατίβα. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να μιλήσω για την κυριαρχία των λαϊκών/εντέχνων και συναφή στη mainstream ελληνική πραγματικότητα. Είπα "Νίκο, καλό κουράγιο, θα είσαι μονίμως στο περιθώριο".
Δυστυχώς αυτό το τοπίο της ελληνικής πραγματικότητας, 20 χρόνια μετά, δεν άλλαξε καθόλου.
Εγώ απ'την άλλη άλλαξα τον τρόπο που σκέφτομαι, και τελικά άλλαξα και τόπο διαμονής μετακομίζοντας στο Λονδίνο.
Ένα τραγούδι απ' τον πρώτο δίσκο του Nikonn "Polaroid"
— Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι μόνιμα με τη μουσική;
Μέχρι το 2000 η μουσική για μένα ήταν κάτι που έκανα στον ελεύθερό μου χρόνο.Ζούσα από χίλιες δυο δουλειές άσχετες με τη μουσική.
Το 2000 ήταν η πρώτη χρονιά που οι MIKRO μου έδωσαν την οικονομική άνεση να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική. Αξίζει να τονίσω ότι αυτό έγινε 10 χρόνια μετά από την πρώτη μου επαγγελματική μουσική προσπάθεια! Ποτέ όμως δεν άφησα τον εαυτό μου να τα παρατήσει. Και ποτέ δεν έκανα εκπτώσεις στη συνέπειά μου. Πάντα έκανα μουσικά αυτό που μου άρεσε. Μία φορά μόνο δούλεψα σε σκυλάδικο παίζοντας "αρμόνιο" και άντεξα μόνο 3 μέρες. Καλά τα λεφτά αλλά προτίμησα τις διανομές πετρελαίων από το να καίω το μυαλό μου και την ψυχή μου κάθε βράδυ σε ένα σκυλάδικο.
Από το 2000 εώς και σήμερα ασχολούμαι και βιοπορίζομαι αποκλειστικά από τη μουσική. Και το θεωρώ τεράστιο άθλο.
— Γκρουπ, σόλο πρότζεκτς, συνεργασίες, ρεμίξ, παραγωγές: Κάνεις ένα σωρό διαφορετικά πράγματα και με διαφορετικά ονόματα. Πώς λειτουργεί για σένα αυτό το "σκόρπισμα";
Τέλεια! Ψυχαναλυτικά. Ευεργετικά.
Από πάντα ήμουν πολύγραφος, ανήσυχο πνεύμα. Ποτέ δεν έμενα άπραγος. Οι ιδέες έρχονται συνέχεια απρόσκλητες.
Ποτέ δεν καταπίεσα την δημιουργικότητά μου. Πάντα έβρισκα διέξοδο. Είναι λάθος να διοχετεύεις όλη σου την ενέργεια και δημιουργικότητα σε ένα σημείο μόνο. Είναι πολύ υγιές κατά την άποψή να να δοκιμάζεις, να ψάχνεσαι, να κάνεις διάφορα και να μη κολλάς σε μανιέρες και λούπες.
Πάντα αισθανόμουν και αισθάνομαι σα να έχω πολλά παιδιά. Και φυσικά είναι ψυχοφθόρο και χρονοβόρο να ασχολείσαι με τόσα projects, remixes, συνεργασίες, παραγωγές, να προσπαθείς να τα βάλεις σε μία τάξη, αλλά συνάμα είναι και τόσο όμορφο! Να έχεις τόσα πράματα να σε τριγυρίζουν. Προτιμώ τη ζωή και την κίνηση από την ηρεμία.
Το πιο σημαντικό είναι να έχεις συνέπεια σε ότι κάνεις - κάτι που νιώθω πως έχω τηρήσει έως τώρα. Και να μην κάνεις εκπτώσεις στα πιστεύω σου. Ό,τι κάνεις να το κάνεις γιατί το αγαπάς και σου αρέσει, όχι γιατί πρέπει ή επειδή το βλέπεις σαν επάγγελμα.
Και ακόμη όταν κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις ένα μικρό συμβιβασμό, να τον αγαπήσεις.
Ένα απόσπασμα απ' το νέο άλμπουμ του Nikonn
— Πώς θα περιέγραφες τα πρότζεκτ σου ως Nikonn;
Όταν θέλω να ταξιδέψω σε chillout ηχοτοπία και ατμοσφαιρικά cinematic soundtrack τότε λειτουργώ ως Nikonn.
Είναι το slowmotion/dreamy alter ego μου. Τα Nikonn τραγούδια θα μπορούσαν να είναι το soundctrack των ονείρων μου.
Μελωδίες και downtempo έως hypnotic dub beats.
— Μίλησέ μας για το νέο άλμπουμ.
To νέο Nikonn album που μόλις κυκλοφόρησε έχει τον τίτλο "Effrosyni", το οποίο είναι και το όνομα της κόρης μου. Ο τίτλος έχει διπλή σημασία. Απ'τη μία περιγράφει το σκοπό των τραγουδιών, ο οποίος είναι να ευφραίνει την ψυχή. Απ'την άλλη δηλώνει το επίκεντρο της ζωής μου το οποίο είναι η κόρη μου. Το να συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου αλλά κάποιος άλλος σου αλλάζει όλη σου τη ζωή. Και νομίζω προς το καλύτερο.
Το νέο album έχει πέρα από τα δικά μου φωνητικά αρκετά γυναικεία vocal guests όπως την Kid Moxie με την οποία έχω ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν, την Evelyne και τη Bota από UK, την Chloe Ann των MIKRO καθώς και την κόρη μου.
Νομίζω πως είναι ότι καλύτερο εχω γράψει ως Nikonn εώς τώρα, αλλά απ'την άλλη τα ίδια λέω κάθε φορά που κυκλοφορώ ένα νέο album.
Αρκετά ηλεκτρονικό αλλά και με κιθαριστικές αναφορές, και ακροβατεί μεταξύ downtempo electronica, ambient, triphop και soundtrack.
Το σίγουρο είναι ότι είναι ένα βήμα παραπέρα απ' ότι έχω κάνει εως τώρα.
Τα φωνητικά στο Beyond έκανε η κόρη του όταν ήταν 7 ετών.
— Σε ένα απ' τα κομμάτια συμμετέχει στα φωνητικά και η κόρη σου. Πώς προέκυψε αυτό; Θα ήθελε να γίνει τραγουδίστρια;
Πριν από χρόνια, όταν ήμουν ακόμη στην Αθήνα, δούλευα στο home studio και είχα ανοιχτό το μικρόφωνο με πολύ delay γιατί δούλευα κάποια μοτίβα. Μπήκε μέσα στο studio η κόρη μου 7 χρονών τότε, παίρνει το μικρόφωνο και αρχίζει να τραγουδάει acapella. Ηχογράφησα τα πάντα γύρω στη μισή ώρα χωρίς να τη διακόψω και μετά χρησιμοποίησα αυτά τα takes και πάνω τους έχτισα το "Beyond". Δεν έχει να κάνει με τυχόν φιλοδοξίες κλπ. Οι προσανατολισμοί της ακόμη δεν είναι ξεκάθαροι. Θα δείξει.
— Μαζί με τον Γιώργο Γερανιό έχετε δημιουργήσει την Undo Records η οποία τα τελευταία χρόνια εδρεύει στο Λονδίνο. Πώς αποφασίσατε να τη μεταφέρετε εκεί απ' την Αθήνα; Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ των δύο πόλεων σ' αυτόν τον τομέα;
Η UNDO Records απευθύνεται περισσότερο στο εξωτερικό και λιγότερο στην Ελλάδα. Αυτό το καταλάβαμε μετά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του label. Αυτό άλλωστε δείχνει και η ανταπόκριση του κοινού της. Μόνο το 1% των πωλήσεων είναι από Ελλάδα!
Εύλογο ήταν λοιπόν όταν μετακόμισα στο Λονδίνο να μεταφέρουμε και την έδρα της εταιρίας εδώ. Με αυτόν το τρόπο βρισκόμαστε πιο κοντά στον κόσμο που μας υποστηρίζει και βοηθάει πάρα πολύ στη δικτύωση με τους σωστούς ανθρώπους.
Δεν έχει να κάνει με διαφορές μεταξύ των δύο πόλεων. Δεν μπορείς να συγκρίνεις το Λονδίνο με την Αθήνα, ή το Ηνωμένο Βασίλειο με την Ελλάδα, θα είναι άδικο.
Έχει να κάνει με την κατάσταση στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι μεγάλο κεφάλαιο που αν το ανοίξουμε πρέπει να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο. Η ουσία είναι οτι αν θέλεις να κάνεις κάτι που να αφορά πέρα από τα ελληνικά σύνορα, δεν μπορείς να το κάνεις από την Ελλάδα. Ή τουλάχιστον δεν μπορείς να το κάνεις σωστά. Η Ελλάδα έχει τη δική της κλειστή αγορά με το δικό της κλειστό κοινό κατά κανόνα και τους δικούς της άρχοντες και κανόνες. Είναι σα να είσαι σε μία γυάλα αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Μία ξεχωριστή πραγματικότητα με όλα τα κακά αλλά και τα καλά που μπορεί να αποφέρει κάτι τέτοιο.
Μία απ' τις πρόσφατες κυκλοφορίες της UNDO είναι το άλμπουμ των Marsheaux "Αth.Lon"
— Τι σου αρέσει πιο πολύ στο Λονδίνο και τι σου λείπει απ' την Ελλάδα;
Μου αρέσει φοβερά η πολυ-πολιτισμικότητα της πόλης. Τόσες πολλές διαφορετικές κουλτούρες εναρμονισμένες σε έναν ελεύθερο τρόπο ζωής.
Είναι ίσως η μόνη πόλη στον κόσμο που ενώ βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Βρετανοί είναι λιγότεροι από τους αλλοεθνείς. Δεν αισθάνεσαι ξένος!
Υπάρχει επίσης τρομερή δημιουργικότητα: Κάτι που σε συνεπαίρνει και σε παρασέρνει θες δε θες. Δεν μπορείς απλά να κάθεσαι και να κοιτάς.
Κάτι θα φτιάξεις. Σου δίνει όλα τα εργαλεία για να δημιουργήσεις. Πολλή κίνηση! Πολλή διάθεση! Και πολύ άγχος αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς όλο αυτό. Είναι δύσκολη πόλη αλλά σε ανταμείβει. Όπως μου λέγανε όλοι από την αρχή που ήρθα εδώ "αν θέλεις να ηρεμήσεις, δεν ήρθες στη σωστή πόλη, αν θέλεις να κάνεις πράματα είσαι στο σωστό μέρος!"
Να μη μιλήσω βέβαια για την οργάνωση,την ευγένεια, το σεβασμό στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του και τον μηχανισμό του κράτους που προωθεί τις νέες ιδέες και την επιχειρηματικότητα, πράματα που στην Ελλάδα τα βρίσκεις δύσκολα πλέον.
Το μόνο πράμα που μου λείπει από την Ελλάδα είναι οι φίλοι και η οικογένεια. Ο ήλιος δεν μου έχει λείψει ακόμη, ούτε η ζέστη!
— Μπορεί η μουσική να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους;
Η μουσική είναι η ύψιστη τέχνη κατά την ταπεινή μου άποψη. Κάθε τέχνη έχει τη σημασία και την βαρύτητά της αλλά η μουσική έχει μία απροσδιόριστη και αφηρημένη επιρροή στα συναιθήματά μας η οποία είναι τόσο άμεση που μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να σου αλλάξει τη διάθεση, τον τρόπο συμπεριφοράς και σκέψης, ακόμα και τον χαρακτήρα.
Και το σημαντικότερο μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις!
— Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Ζω όσο πιο όμορφα μπορώ. Όσο πιο έντονα μπορώ. Κάνω πράματα που μου αρέσουν με τους ανθρώπους που μου αρέσουν, όσο μπορώ βέβαια και έχω τη δυνατότητα. Μουσική, ταξίδια, έρωτα, αγάπη, βόλτες... Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς το backgroung.
