Πολλοί πιστεύουν πως με την σταδιακή γιγάντωση της οργάνωσης Ελλήνων Συνέλευσις βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα Χρυσή Αυγή που περιμένει να μπει στη Βουλή. Άλλοι θεωρούν πως είναι ένα μάτσο γραφικοί που δεν θα πάρουν ούτε 1%.
Μόνο στην εποχή του λαϊκισμού και της μετα-αλήθειας (που η αλήθεια και τα γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία εάν δε μας αρέσουν) θα μπορούσε να πείσει ο κ. Σώρρας τόσο κόσμο -χωρίς να χρειαστεί να μας δείξει τα χρήματα- ότι έχει 600 δισεκατομμύρια και θέλει να μας τα δώσει, αλλά...
Ακόμα και αν τα ΜΜΕ -τα οποία δεν πολυαγγίζουν την υπόθεση- επιχειρούσαν να ελέγξουν τους ισχυρισμούς του, οι οπαδοί του δεν θα πείθονταν ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, θα τον πίστευαν ακόμα περισσότερο διαπιστώνοντας πόσο τον πολεμούν τα «χρεοκοπημένα μίντια των Εβραίων». Ο κ. Σώρρας μπορεί να μην έχει πιάσει πολύ ακόμη στις μεγάλες πόλεις κι έτσι να τον θεωρούμε ανύπαρκτο, όμως η περιφέρεια έχει γεμίσει με υποστηρικτές του που πιστεύουν πράγματα όπως αυτό:
και φυσικά αυτό:
Ακόμα και να αποδείξεις σ' έναν οπαδό του (χρησιμοποιώντας χρονομηχανή προς το μέλλον) ότι δεν θα τα έκανε αυτά, δεν θα απογοητευόταν. Θα δικαιολογούσε τον αρχηγό που δεν κατάφερε να κάνει όλα όσα ήθελε λόγω συνωμοσιών της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και θα κατέληγε στο «άλλωστε οι άλλοι καλύτεροι ήταν; Τουλάχιστον αυτός προσπάθησε».
Τι θέλουν οι Έλληνες
Πολλοί Έλληνες, αλλά και πολίτες σχεδόν όλου του κόσμου πια (βλέπε Τραμπ και Brexit) θέλουν κάποιον λαϊκιστή, κάποιον «σαν εμάς, όχι αυτούς απ' τα τζάκια» να τους υποσχεθεί τα πάντα, ακόμα και αν -όπως αποδείχτηκε με τρόπο οδυνηρό στο Brexit- δεν έχει κανένα σχέδιο. Οι Έλληνες θέλουν να νιώσουν περηφάνια, να αισθανθούν πως μάχονται τα θηρία, πως τα βάζουν με τους ανθέλληνες νεοταξίτες, πως πολεμούν την παγκοσμιοποίηση και τις ελίτ. Ασχέτως αποτελέσματος - ακόμα και να χάσουν, θέλουν να το προσπαθήσουν. Όταν βρεθεί ο κατάλληλος δημαγωγός, συσπειρώνονται ξαφνικά γύρω του, για να πουν αυτό που ο Μάικλ Μουρ περιέγραψε εύστοχα ως «το μεγαλύτερο fuck you στο σύστημα», πράγμα που, τουλάχιστον τη στιγμή που το κάνουν, τους δίνει φτερά και τους κάνει να νιώθουν υπέροχα.
Η δικαστική απόφαση που αξίζει 600 δισ.!
Πολλοί νομίζουν πως ο Σώρρας δικαιώθηκε όταν τον μήνυσε ο Άδωνις Γεωργιάδης για διασπορά ψευδών ειδήσεων (σχετικά με τα 600 δισ.) απλώς και μόνο επειδή ο Γεωργιάδης δεν κατόρθωσε να αποδείξει ότι ο Σώρρας δεν έχει τα λεφτά.
Κι όμως! Το δικαστήριο έκρινε ότι ο Σώρρας απέδειξε πως έχει τα λεφτά. Γιατί; Επειδή το είπε ο ίδιος και οι μάρτυρές του!
«Στην υπό κρίση περίπτωση αποδείχθηκε, ότι ο πρώτος κατηγορούμενος [Αρτέμης Σώρρας], δυνάμει αμετάκλητου πληρεξουσίου, τυγχάνει διαχειριστής χρηματικού ποσού, ύψους εξακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων (600.000.000.000), που ανήκει σε αλλοδαπή εταιρία επενδύσεων, με την επωνυμία "RedPantherLimited", που εδρεύει στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας. Το ποσό αυτό έχει ενσωματωθεί σε έξι (6) διεθνή γραμμάτια του αμερικανικού ταμείου, ονομαστικής αξίας, εκάστου, εκατό δισεκατομμυρίων δολαρίων (100.000.000.000), λήξεως το μήνα Αύγουστο του έτους 2014, τα οποία έχουν κατατεθεί σε λογαριασμό καταπιστεύματος και φυλάσσονται προς πίστωση και χορηγία της Ελληνικής Δημοκρατίας.».
Πώς πείστηκε τόσο εύκολα η Πλημμελειοδίκης; Μυστήριο. Και μάλιστα πείστηκε χωρίς να δει τα λεφτά ή άλλες απτές αποδείξεις, για κάτι που πχ. το υπ. Οικονομικών των ΗΠΑ λέει πως έκανε ολόκληρη έρευνα και που μετά την εξακρίβωση της (μη) εγκυρότητας των εγγράφων του Σώρρα και την ενδελεχή εξέταση της υπόθεσης δήλωσε γραπτά και επισήμως ότι αυτά «ΔΕΝ αποτελούν έγκυρα διαπραγματεύσιμα χρηματοοικονομικά μέσα. Τα εν λόγω έγγραφα αποτελούν προϊόν απάτης και χρησιμοποιούν παρανόμως ονόματα αξιωματούχων του υπουργείου Οικονομικών.» Μάλιστα ο γενικός επιθεωρητής των ΗΠΑ συστήνει στην Τράπεζα της Ελλάδος: «Αν θέλετε να αναφέρετε το θέμα σε τοπικό επίπεδο, συνιστούμε να επικοινωνήσετε με τις διωκτικές αρχές της χώρας σας».
«Διεξήχθη λοιπόν μια δίκη, τα πρακτικά της οποίας (για όσους δεν πιστεύουν) παραθέτουμε στη συνέχεια. Η συζήτηση και η απόφαση νομίζει κανείς ότι έλαβαν χώρα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών κάποιου ψυχο-ιδρύματος.»
Η Athens Review of Books δημοσίευσε χτες ολόκληρη την κωμικοτραγική απόφαση δικαστηρίου, την οποία έχουν κάνει σημαία ο Σώρρας και οι οπαδοί του (και ποιος να τους κατηγορήσει).
Τονίζει εκτός των άλλων η ARB:
[Ότι αποδείχθηκε, ότι ο κ. Σώρρας τυγχάνει διαχειριστής χρηματικού ποσού, ύψους εξακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων (600.000.000.000)] γράφει, ανάμεσα σε άλλα εξωφρενικά, η υπ' αριθμ. 67650/2013 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, η οποία ήδη έχει καταστεί αμετάκλητη. Δηλαδή κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει. Διότι η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν φρόντισε να ασκήσει αναίρεση εναντίον της (τουλάχιστον για τις αιτιολογίες).
Εν ολίγοις: οι Αρτέμης Σώρρας και Εμμανουήλ Λαμπράκης* παραπέμφθηκαν σε δίκη (ύστερα από μηνυτήρια αναφορά που υπέβαλε ο Άδωνις Γεωργιάδης) για διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Διεξήχθη λοιπόν μια δίκη, τα πρακτικά της οποίας (για όσους δεν πιστεύουν) παραθέτουμε στη συνέχεια. Η συζήτηση και η απόφαση νομίζει κανείς ότι έλαβαν χώρα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών κάποιου ψυχο-ιδρύματος.
Και δεν έφτανε ότι «αποδείχθηκε» πως ο εθνικός ευεργέτης Σώρρας έχει τα δισεκατομμύρια που προέρχονται από ομόλογα της «Τράπεζας της Ανατολής», αλλά το δικαστήριο της καθ' ημάς Ανατολής διέταξε, σχετικά με τα πρόσωπα που έδωσαν αφορμή για την ποινική δίωξη των Σώρρα & Co, «να διαβιβαστεί [η δικογραφία] στον αρμόδιο Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών για να διερευνήσει την τυχόν τέλεση αυτεπαγγέλτως διωκομένων αδικημάτων, ιδίως αυτών της ψευδούς καταμηνύσεως και της ψευδούς ανώμοτης κατάθεσης». Διότι, αφού κατά το δικαστήριο, «τα λεφτά υπάρχουν», όσοι αμφισβητούν ότι υπάρχουν είναι ποινικώς διωκτέοι...
Αφού λοιπόν κατέστη αμετάκλητη η εν λόγω δικαστική απόφαση, ο «μέγας ευεργέτης» Σώρρας την ανάρτησε στα γραφεία της κίνησής του (κάτι σαν νέα Φιλική Εταιρία της ημέτερης ανάδελφης ‒και αμίμητης‒ Φυλής) και προπαγανδίζει ότι μετά την αποπληρωμή του εξωτερικού μας χρέους τα υπόλοιπα θα μοιραστούν στους Έλληνες για εξόφληση των ιδιωτικών χρεών τους προς το Δημόσιο. Έτσι τους καλεί να δώσουν εντολή εκχώρησης των χρημάτων που τους αναλογούν από τον λογαριασμό των 600 δισ. δολαρίων, ώστε να πληρωθούν ή συμψηφιστούν τα χρέη τους στην Εφορία και άλλους δημόσιους Οργανισμούς. Το κίνημα, τύπου Παπουλάκου, κι ακόμη αφελέστερο (ή/και πονηρότερο), συνεχώς μεγαλώνει, δικαιωμένο με αμετάκλητη δικαστική απόφαση.
Εννοείται ότι η τελεσίδικη και αμετάκλητη δικαστική απόφαση αντικαθιστά τα χρήματα. Όπως λ.χ. μια τραπεζική επιταγή είναι εισπρακτέα «επί τη εμφανίσει». Ως εκ τούτου η απόφαση αυτή αξίζει 600 δισ., και κανείς από τους ταγούς της Ελληνικής Πολιτείας δεν συγκινείται! Μια λύση θα ήταν το αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, υπουργευόμενο από άνδρα εγνωσμένης εθνικοφροσύνης, να την μεταφράσει και να την καταθέσουμε ως εγγυητική επιστολή στην ΕΚΤ. Η απόφαση των δικαστών (που –τονίζουμε– εξακολουθούν να δικάζουν ανάμεσά μας) όμως εφιστά την προσοχή όλων μας: «Οι όροι δε, που έθεσε [ο μέγας ευεργέτης] για την εκταμίευση του ποσού ήταν η διεξαγωγή λογιστικού ελέγχου από επιτροπή διεθνών πραγματογνωμόνων, υπό την εποπτεία του Αρείου Πάγου, προκειμένου να εξακριβωθεί το ακριβές ύψος του δημόσιου χρέους...».
Όλα αυτά, το δικαστήριο τα ...«σκέφτηκε» (!) «σύμφωνα με τον νόμο» (!), όπως μας διαβεβαιώνει. Τρέμουμε στη σκέψη τι θα γράφανε αν δεν σκέφτονταν και εντελώς σύμφωνα με τον νόμο.
Όμως ενός κακού μύρια έπονται. Διότι οι, προφανούς ευφυΐας, οπαδοί του Κινήματος Σώρρα, έχοντας ως δικαιολογητικό την δικαστική αυτή απόφαση ζητούν από Δημόσιους Οργανισμούς συμψηφισμό των χρεών τους με βάση το «κατά κεφαλήν» ανά Έλληνα μπαταχτσή δικαιούμενο ποσό. Έτσι οι Οργανισμοί έχουν βομβαρδιστεί με τέτοιες αιτήσεις συμψηφισμού. Οι περισσότεροι Οργανισμοί προσπαθούν να εξηγήσουν στους «δικαιούχους» ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Οι μπαταχτσήδες όμως επιμένουν στο «δίκαιό τους» και βλέπουν από πίσω ξένους δακτύλους, Εβραίους, μασόνους, τον Σόιμπλε και άλλους συνήθεις ύποπτους.
Υπήρξε όμως και δικαστική συνέχεια του πράγματος: Εισαγγελέας της βόρειας Ελλάδας διέταξε την διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης κατά διευθυντή μεγάλου δημόσιου Οργανισμού ασφάλισης για το βαρύτατο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, συνεπαγόμενο απόλυση (του διευθυντή και όχι του Εισαγγελέα!), γιατί δεν προχώρησε στον συμψηφισμό (!), όπως ζητούσαν οι «δικαιούχοι» μπαταχτσήδες (με κάτι αιτήσεις χάρμα ιδέσθαι).
Και μετά απορούμε γιατί με τέτοιους πολίτες, τέτοιους «ευεργέτες», τέτοιους δικαστικούς, τέτοιο Δημόσιο και τέτοιο Κράτος δεν βγαίνουμε –ούτε προβλέπεται να βγούμε– από τα Μνημόνια...
— The Athens Review of Books
