Ομολογώ πως είχα μιαν αμηχανία για το πώς θα προλόγιζα τη συνέντευξη που θα διαβάσετε. Φοβόμουν μη φανώ κατώτερος των όσων μου εξομολογήθηκε η Μελίνα Κανά. Ο φίλος μου Γιώργης Σαράτσης, ποιητής της Ελασσόνας και της Θεσσαλονίκης, με έβγαλε από τη δύσκολη θέση. Διάβασε στο facebook ένα μικρό απόσπασμα που προδημοσίευσα εν αναμονή ολόκληρης της συνέντευξης και μου έστειλε στο inbox το εξής συγκινητικό κείμενο: ''Τη θυμάμαι στο Έντεχνο, στην πλατεία Δέλλιου, πίσω απ' το συντριβάνι. Τραγουδούσε σαν μικρή θεά. Εύθραυστη. Και χρόνια αργότερα στη Βάρδια της Τούμπας, με την Καλημέρη και τον Περίδη. Μια ομορφιά. Ή στο Θέατρο Γης να χάνει τα λόγια της και το ρυθμό. Σταματάει την ορχήστρα. Κοιτάει το κοινό και ξεροκαταπίνει. Καταλάβαινες ότι η θύελλα άρχισε μέσα της να μαίνεται. Ήμουν ερωτευμένος μαζί της. Κι ακόμη είμαι. Το Σάββατο βρέθηκα σε συναυλία του Μάλαμα. Έπαιξε τραγούδια της, ''Μεταξωτά'', ''Λάφυρα'', πολλά από Θανάση. Δεν μπορώ πια να τ' ακούω. Κάτι σπάει μέσα μου. Σημάδια από έφηβος και φοιτητής που τα τραγούδια της μου τα κάνουν πολύ νωπά. Βρεθήκαμε κάποτε στο ίδιο τραπέζι. Της εξομολογήθηκα την αγάπη μου. Χαμογέλασε...'' Ευχαριστώ τον Γιώργη Σαράτση γι' αυτό του το κείμενο. Και τώρα διαβάστε τη Μελίνα Κανά, έτσι όπως ενδεχομένως να μην την έχετε ξαναδιαβάσει.
Μου έλεγες πριν ανοίξει το μαγνητοφωνάκι ότι δεν μπορείς τις ψηφιακές φωτογραφίες πια. Θες να επεκταθείς;
Δεν την αποκηρύσσω την ψηφιακή φωτογραφία, δεν έχω κάτι μαζί της, απλά δεν είμαι άνθρωπος εξοικειωμένος μ' αυτό το είδος τεχνολογίας. Πέρα απ' αυτό, μου λείπει η τυπωμένη φωτογραφία, γιατί την ψηφιακή την αποθηκεύεις, την ''κατεβάζεις'' ή την τυπώνεις στην καλύτερη περίπτωση. Παλιά, άνοιγα να πάρω κάτι από ένα συρτάρι και έπεφταν οι φωτογραφίες χύμα, ξέρεις, αυτές που δε χωρούσανε στο άλμπουμ, και σταματούσε ο χρόνος. Έμπαινα κι εγώ μεσ' στις φωτογραφίες κι έλεγα ''Αχ, που είναι αυτή τώρα;'', θυμόμουν μια κατάσταση, έναν φίλο...
Που δεν είναι πια εν ζωή...
Ίσως, ναι, αλλά μπορεί και να ζει και να πούμε να τον πάρουμε ένα τηλέφωνο για να δούμε τι κάνει ο άνθρωπος. Έτσι έρχεται κι η επαφή! Αυτό μού'χει λείψει, το ομολογώ!
Θα έλεγες ότι το ίδιο ισχύει και στη μουσική; Εννοώ τη μετάβαση από το cd στο downloading πλέον.
Κοίτα, αυτός ο εφιάλτης με τα cd είχε παραγίνει. Είχε γεμίσει το σπίτι cd και δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε, οπότε η ηλεκτρονική μορφή καταχώρησης το έσωσε όλο αυτό. Υπάρχει και η αρνητική πλευρά: Επειδή τά'χεις όλα σπανίως ψάχνεις να βρεις κάτι συγκεκριμένο. Εγώ όταν θελήσω ν'ακούσω μουσική, αποζητώ μιαν άλλη διάθεση. Η διάθεση με οδηγεί, ούτε το είδος, ούτε το ύφος της μουσικής.
Χρησιμοποιείς email, ασχολείσαι με τα κοινωνικά δίκτυα;
Λίγο, όχι πολύ, είμαι παλαιών αρχών.
Δεν είσαι όμως τεχνοφοβική.
Όχι βέβαια, ίσα – ίσα που χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους εξοικειωμένους με την τεχνολογία, τους καμαρώνω.
Μελίνα, πόσα χρόνια τραγουδάς επαγγελματικά;
Τραγουδάω από 22 ετών, τώρα είμαι 47, άρα 25 χρόνια αισίως.
Και όπως όλες οι τραγουδίστριες, από μικρή που ήσουν, έτσι;
Τραγουδούσα συνέχεια, σε βαθμό εκνευριστικό! Μέχρι που η γιαγιά μου, με την οποία περνούσα πολλές ώρες, μού'λεγε ''φτάνει, παιδί μου, πόνεσε το κεφάλι μου'' (γέλια). Κι έτσι, έμαθα να παίζω μουσική μεσ' στο δικό μου κεφάλι για να μην τραγουδάω, δηλαδή έπαιζα κρουστά με τα δόντια και έκανα ήχο με τη μύτη για ν' ακούω μόνο εγώ.
Τραγουδάς ακόμη κι όταν είσαι μόνη μου;
Ναι. Η σχέση μου με το τραγούδι δεν είναι πολλή, αλλά είναι ουσιαστική. Έχω ερωτική και όχι συζυγική σχέση με το τραγούδι. Δε μπορώ να τραγουδώ κάθε μέρα, το παραδέχομαι, με κουράζει.
Μπροστά στο κοινό;
Και χωρίς κόσμο! Για να τραγουδώ θέλω να το αναζητώ ή να μου το προξενεί κάτι, όπως ένας ξαφνικός έρωτας, ένα βλέμμα.
Αδερφή σου είναι η Λιζέτα Καλημέρη, επίσης τραγουδίστρια. Ο μπαμπάς, η μαμά, είχαν έφεση στη μουσική;
Και οι δύο γονείς μου ήταν από οικογένειες καλλίφωνες και με μουσικό αισθητήριο. Ο μπαμπάς μας από Χαλκιδική, οπότε κουβαλούσε το στοιχείο της μακεδονίτικης παράδοσης, αλλά και της βυζαντινής, λόγω του Αγίου Όρους που πήγαιναν ως παιδιά. Η οικογένεια της μάνας μας ήταν από την Ήπειρο με τη γνωστή μουσική παράδοση, οπότε στις οικογενειακές συνευρέσεις τραγουδούσαν σχεδόν όλοι.
Ως κορίτσι κι εσύ, όμως, θα μεγάλωσες και με ροκ μουσική.
Και με το ροκ, βέβαια, αλίμονο. Με τους Smiths, με τους Cure, αυτή τη σκηνή. Υπήρχαν οι παρέες της εφηβείας, οι γειτονιές της Θεσσαλονίκης και γενικά εφηβεία χωρίς ροκ δε μπορούσαμε να τη διανοηθούμε.
Ανυπομονώ ν'ακούσω πως μπήκες στη δισκογραφία με τον Νίκο Μαμαγκάκη.
Ξεκίνησα από το ''Πλατό'' της Θεσσαλονίκης. Εκεί μ' άκουσε ο Νίκος ο Παπάζογλου – τον χάσαμε κι αυτόν -, ο οποίος ήξερε μέσω της Lyra πως ο Μαμαγκάκης έψαχνε μια νέα τραγουδίστρια για τα καινούργια τραγούδια του. Έτσι έγινε και κάναμε με τον Μαμαγκάκη τα ''Μυστικά τραγούδια''. Αγαπημένος! Έφυγε κι αυτός...
Ωστόσο, το μπαμ το έκανες με ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια, το ''Να βάλω τα μεταξωτά'' του Σωκράτη Μάλαμα και του Γιάννη Τσατσόπουλου.
Είχα την τύχη να με πάρει μαζί του ο Νίκος Παπάζογλου σε μια καλοκαιρινή περιοδεία, όπου στο team των μουσικών του γνώρισα τον Μάλαμα. Εγώ τότε ήμουν εντελώς άπειρη και άγνωστη, αλλά είχα τρομερή όρεξη και ενθουσιασμό να μπω μέσα σ' όλο αυτό το πράγμα. Με έπλασε η επαφή μ'αυτούς τους ανθρώπους που είχαν καθαρή ματιά και ήξεραν να πουν τα όχι τους. Μου έστρωσαν όχι μόνο ένα μουσικό, αλλά και ένα κοινωνικό μονοπάτι, αν θέλεις.
Όταν έγραφες τα ''Μεταξωτά'' στο στούντιο, διέβλεπες το πόσο πολύ θα το αγαπούσε ο κόσμος;
Όχι, γιατί δεν είχα καμιά σχέση με το πάρε – δώσε της αγοράς και δεν ήξερα ποιο τραγούδι μπορεί ν' αρέσει ή να μην αρέσει στον κόσμο. Αυτό βεβαια που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι κέρδισε εμένα μόλις το πρωτοάκουσα, μου άρεσε πάρα πολύ και μάλιστα είπα στον Σωκράτη ''Θα μου δώσεις εμένα τέτοιο τραγούδι; Πως δεν το κρατάς για σένα που το λες τόσο ωραία;'', γιατί απ' αυτόν το πρωτοάκουσα. Και μου είπε ''Το έφτιαξα για σένα αυτό το τραγούδι, τη φωνή σου άκουγα''.
Πες μου την ιστορία με τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού. Δεν ήταν αλλιώς μελοποιημένοι αρχικώς;
Έτσι είναι! Η Ντόρα Ρίζου της τότε Lyra μας έφερε τον Γιάννη Τσατσόπουλο, ο οποίος είχε δώσει αυτούς τους στίχους σε άλλον συνθέτη της Θεσσαλονίκης που τους είχε μελοποιήσει φυσικά αλλιώς. Εμένα δεν μου πολυπήγαινε εκείνη η μουσική και η Ντόρα πρότεινε να δώσει τα λόγια στον Σωκράτη, ξέροντας πως θα μου έφτιαχνε ωραία τραγούδια. Με εκτιμούσε ως τραγουδίστρια ο Σωκράτης, όπως κι εγώ είχα πάθει πλάκα με τις ''Ασπρόμαυρες ιστορίες'' του!
Να ένας υπέροχος ελληνικός ροκ δίσκος!
Βέβαια, ένας πολύ ωραίος ελληνικός ροκ δίσκος, όπως το λες, χωρίς να αμερικανίζει ή να δανείζετα εκφραστικά στοιχεία απ' άλλους πολιτισμούς. Και στην παραγωγή πάλι ο Παπάζογλου.
Από κει και πέρα, ξεκινά το μεγάλο ταξίδι σου και οι συνεργασίες σου με σπουδαίους τραγουδοποιούς και συνθέτες: Νίκος Ξυδάκης, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Λουδοβίκος των Ανωγείων...
Νίκος Κυπουργός, Κώστας Παρίσης, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Ηλίας Λιούγκος, Παντελής Θαλασσινός, Νικολόπουλος και πολλοί άλλοι.
Εκεί πια θά'χες μπει καλά στο πάρε – δώσε της αγοράς και θα επέλεγες που θα έλεγες ναι ή όχι, υποθέτω.
Κοίτα, άρχισα να περνάω ένα σοκ με ότι συνέβαινε, όχι απ' τα ''Μεταξωτά'' και μετά, αλλά κι απ' τον Μαμαγκάκη, που τον λάτρευα από τη μουσική του στην ''Εκδρομή'' του Κανελλόπουλου κι ήταν σα νά'βρισκα το παραμύθι μου όταν τον συνάντησα. Ήταν ένα σοκ όλη η αγάπη του κόσμου και να φτάσω στο σημείο να λέω ''η Μελίνα είμαι που τραγουδώ και με αποδέχονται''. Αφού είχα ξεκινήσει για φιλόλογος, καμιά σχέση μ' αυτό που λένε επαγγελματισμός και τραγούδι.
Έφτασες σε σημεία πνευματικής ανισορροπίας στο πλαίσιο μιας εσωτερικής διαδρομής;
Βέβαια, βέβαια. Πάρα πολλές φορές ήρθα σε κόντρα με το εξωτερικό περιβάλλον. Άκουγα μία φωνή μέσα μου και όχι αυτό που μού'λεγε ο περίγυρος όσο αγαθά και να ήταν διακείμμενος. Σέβομαι και αγαπώ το τραγούδι, πιστεύω ότι και επαγγελματίας τραγουδίστρια να μην ήμουν πάλι θα τραγουδούσα, αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που θέλω να προσέχω στη ζωή μου. Αυτό που είπες πριν, η εσωτερική διαδρομή, αυτό το χωράφι που είτε το σκάβουμε και το καλλιεργούμε, είτε το παραμελούμε.
Την ψυχή, ε;
Την ψυχή, τον πυρήνα μας, ψυχή θες να το πεις; Εγώ και κατάθλιψη έπαθα, και στον εαυτό μου κλείστηκα και δεν ήθελα να δω κανέναν. Η δική μου ανισορροπία έχει δύο πόλους, δηλαδή έχω και μια πλευρά που μπορεί να κάνω πράγματα τρελά, έντονα, ακαταλαβίστικα για τους άλλους. Ακραία!
Ωραία ειν' αυτά, μ' αρέσει!
Και μένα μ' αρέσει!
Ίδιον του ορίτζιναλ καλλιτέχνη, λες;
Κοίταξε, οι καλλιτέχνες ανέκαθεν ήταν άνθρωποι με πιο ιδιαίτερες κεραίες. Αυτό όμως τους κάνει πιο ευάλωτους απέναντι σε καταστάσεις δραματικές και δύσκολες για όλους, όχι μόνο για τους καλλιτέχνες. Η ζωή η ίδια έχει τον τρόπο να σε φέρει σε αδιέξοδα. Και μπορει να συμβαίνει σ' έναν άνθρωπο στην απέναντι πολυκατοικία και να μην παίρνουμε χαμπάρι, σ' έναν άνθρωπο που δεν έχει καμιά σχέση με το ίματζ, με την τηλεόραση, με το χειροκρότημα, με όλα τα αποπροσανατολιστικά στοιχεία. Δυστυχώς ο τρόπος που ζούμε και η εποχή ευνοεί τις ψυχασθένειες. Όλες όμως οι εποχές είχαν δυσκολίες για τους ανθρώπους τους. Δε λέω όχι στις ψυχικές διαδρομές, ο καθένας χαράζει την πορεία του, αλλά η επέμβαση της κοινωνίας στον ψυχισμό του ανθρώπου είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ήταν ''φεύγα'' και που ταυτόχρονα είχαν ένα δημιουργικό κομμάτι, έτυχε να ζήσουν σε κοινωνίες που με ευγένεια και υπομονή είδαν τη θετική πλευρά τους. Που προσπάθησαν να τους κάνουν να φέρουν τα δώρα τους, γιατί οι άνθρωποι αυτοί σίγουρα φέρουν κάτι. Αν έχεις βέβαια τα αυτιά να τους ακούσεις και τον κώδικα να επικοινωνήσεις και όχι να τους πλακώσεις στα φάρμακα για να τους εξισώσεις με κάτι, το οποίο τι είναι; Τι θες να τους κάνεις; Ίδιο με τι;
Εγώ μαζί σου είμαι αν και θα μας ξεφώνιζε άνετα ένας κλασικός ψυχίατρος...
Πέρα απ' τις παθογόνες περιπτώσεις, απ' τη μήτρα τους, που λένε, που το άτομο θα νοσήσει γιατί είναι έτσι δυστυχώς κι όταν λέω θα νοσήσει, εννοώ δε θα χωρέσει στα κοινωνικά πλαίσια που ζει, υπάρχουν κι άλλοι που τους χαστουκίζει η ζωή: θες χρεοκοπία, θες ερωτικός χωρισμός, θες ατύχημα, θες ξαφνικός θάνατος, θες αναπηρία, χίλια δυο μπορώ να σου βρω, που οι άνθρωποι χάνουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους και τρελαίνονται. Γιατί δηλαδή μας πλακώνουν στα χάπια και δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Κάτι άλλο θέλει...(σκύβει το κεφάλι)
Στα 90s φάνηκε σα να πήρες τη σκυτάλη απ' τις μεγάλες τραγουδίστριες της Μεταπολίτευσης, υπηρετώντας ένα λαϊκό έντεχνο τραγούδι. Ούσα παραγωγική ακόμη, πως βλέπεις σήμερα εκείνη την εποχή εξ αποστάσεως πλέον;
Χαίρομαι γιατί δεν είχα πλήρη συνείδηση του τι είναι να βυθίζομαι μεσ' στα τραγούδια και στον εαυτό μου. Υπήρξα τυχερή γιατί μου έπεσαν ωραία τραγούδια του Θανάση, του Σωκράτη, του Σέμση, του Ξυδάκη.
Θα χτύπαγε κάθε λίγο και λιγάκι το τηλέφωνο σου για συνεργασίες, έτσι;
Όντως, ήμουν αρκετά επιθυμητή στους τραγουδοποιούς. Νιώθω πολύ ευχαριστημένη με ότι έκανα. Και είμαι και χορτάτη! Περιέργως, πώς; Δεν έχω πρεμούρα να βρω το καινούργιο, γιατί το υλικό πού'χω τραγουδήσει δεν παλιώνει με τίποτα. All time classic, αλλά και σημερινό θα έλεγα.
Δεν έχεις άδικο. Απ' τα χρόνια του ΄60 ακούμε ακόμη τη ''Δραπετσώνα'' του Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι κ.α. Απ' τα 90s, όμως, έμειναν τα ''Έρημα κορμιά'', το ''Αερικό'', η ''Φεϊρούζ''.
Άφησε τραγούδια αυτή η εποχή: Παντελής Θαλασσινός, Γιώργος Ανδρέου, ο Αλκίνοος, ο Γιώργος Καζαντζής, ο Περίδης, ήταν η χρυσή 15ετία που έγιναν όμορφα πράγματα. Κι εγώ θα πάω λίγο πιο πίσω ακόμη, στον Παπάζογλου, στους Χειμερινούς Κολυμβητές, στον Γιάννη Αγγελάκα με τις Τρύπες λίγο...
Γιατί λίγο; Πολύ πες!
Γιατί ο Γιάννης ήταν πιο ροκ...
Και διαχώρισε τη στάση του από το έντεχνο;
Καλά έκανε! Αυτές οι ταμπέλες ας φύγουν, για μένα υπάρχουν μόνο το παλιό και το καινούργιο. Και ξέρεις, το παλιό ακόμη γεννιέται. Υπάρχουν παραγωγές που γίνονται σαν παλιές.
Τι εννοείς ακριβώς;
Η φιλοσοφία τους. Η νοοτροπία τους. Θυμήσου τις ''Μέλισσες'' του Καζαντζή και της Φωτάκη με τη Βελεσιώτου, ένα υπέροχο λαϊκό τραγούδι δυο-τρία χρόνια πριν.
Καλά, οι ''Μέλισσες'' είναι το ''Ειμ' αητός χωρίς φτερά'' του 21ου αι.
Μπράβο, αυτό λέω! Το ότι θυμίζει παλιό τραγούδι δεν το φτωχαίνει, αλλά του δίνει κληρονομιά, ρίζες.
Θα έθετες εαυτόν εντός της λεγόμενης εντεχνίλας που πολλοί σνομπάρουν σήμερα;
Υπήρχε εντεχνίλα, ναι. Εφόσον υπήρξα ένας άνθρωπος που ασχολήθηκε με το είδος, έχω κι εγώ την ευθύνη μου μάλλον, αλλά κάποιοι το πήραν είδηση και κουνήθηκαν. Εγώ δεν ξέρω κανέναν από μας που να λέει τον εαυτό του έντεχνο. Απ' έξω το ακούμε. Θέλει προσοχή και ανοιχτό μυαλό ν'ακούσεις τον άλλον που θα σου πει ''επ, μην κολλάς, πήγαινε παραπέρα'', διότι κάποιοι κάθονται σ' ένα είδος που έκαναν και πριν 20 χρόνια και το λιβανίζουν.
Είναι φοβερό πάντως που όταν ''χώρισες'' με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, οι φαν σας είχαν σκάσει...
Μα με τον Θανάση δεν κάναμε καθόλου live μαζί. Σμίξαμε στις αρχές λίγες μέρες Θεσσαλονίκη και λίγες Αθήνα. Αυτό ήταν όλο! Και πέρσι που παίξαμε μία στη Θέρμη στη Θεσσαλονίκη και μία στο Βράχων στην Αθήνα. Εξαιρετικές βραδιές!
Άρα σας ταύτισε τόσο πολύ το κοινό δια της δισκογραφίας.
Τό'χω εισπράξει αυτό. Και με τον Σωκράτη συνέβη το ίδιο. Τα τραγούδια το έκαναν αυτό και το πως εγώ εκφράστηκα μέσα από τη δημιουργία τους. Η σχέση αυτή ανήκει στον κόσμο. Κι εδώ συνέβη κάτι πρωτοφανές: Ο καλλιτέχνης συνήθως κάνει πολλά κι ο κόσμος εισπράττει λίγα. Εμείς κάναμε ένα κι ο κόσμος πήρε πολλά. Χαλάλι τους!
Ωστόσο, έχεις τραγουδήσει και Μίκη Θεοδωράκη.
Ναι, το ''Αστέρι μου – φεγγάρι μου'' και ''Στα περβόλια''. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω μ' αυτή την αφορμή. Εκθαμβωτικός! Σεβάσμιος, Ιερός!
Και Χατζιδάκι, όμως, τραγουδάς στα live σου, το ''Περί πάθους'' απ' τον ''Κοινό Βίο'' σε ποίηση Χρονά.
Απ' τα αγαπημένα μου!
Πάντα ήθελα να ρωτήσω μια τραγουδίστρια με τόσο έντονη θηλυκότητα σαν εσένα πως είναι να τραγουδάς ένα τραγούδι σε gay ποίηση.
Μα ένας gay συνήθως έχει έντονη θηλυκότητα. Εγώ είμαι γυναίκα. Ένας gay υπηρετεί το κομμάτι της γυναικείας υπόστασης. Κι εγώ υπηρετώ την ερωτική του επιθυμία, τραγουδώντας. Ως στρέιτ γυναίκα, μου είναι πολύ οικεία η γυναικεία φύση, αλλά ερωτικά – σεξουλικά ξέρω την ανδρική φύση καλύτερα.
Σε βλέπω σήμερα πολύ κομψά ντυμένη, μια κούκλα. Σ' απασχολεί η θηλυκότητα σου;
Σ' ευχαριστώ (χαμογελάει) Δε με απασχολεί, μ' αρέσει να είμαι όμορφη. Είμαι προικισμένη σ' αυτό, δεν έχω παράπονο απ' την εμφάνιση μου. Αυτό όμως έχει και ένα βάρος, γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν απέναντι του.
Θες να πεις ότι η ωραιότητα σνομπάρεται ως υποδεέστερη;
Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι συχνά να την σνομπάρουν, να την πατήσουν χάμω. Υπάρχει ένας φασισμός του μέτριου.
Είσαι και μητέρα μέσα σ' όλα τ'άλλα.
Ναι, η κόρη μου είναι στα 20, σπουδάζει νηπιαγωγός στο δεύτερο έτος.
Το ήθελες ένα παιδί ή σου προέκυψε;
Ήθελα πάντα να κάνω οικογένεια, από μικρή.
Ολοκλήρωση είναι η οικογένεια ή η μητρότητα;
Η μητρότητα. Όταν βέβαια μπορεί να λειτουργήσει σ' ένα υγιές οικογενειακό πλαίσιο, τα αποτελέσματα είναι θαυμαστά. Η οικογένεια σήμερα βάλλεται από την κοινωνία την ίδια και το life – style. Απ' την άλλη έχω δει και οικογένειες που τελούν υπό καθεστώς σαρκοβόρας αγάπης και κατασπαράζουν τα παιδιά τους. Οικογένεια δεν είναι να επωμιστείς εσύ τις αδυναμίες μου, αλλά να είμαστε κι οι δυο δυνατοί και ανεξάρτητοι.
Σε ένα δίσκο του Λουδοβίκου των Ανωγείων που συμμετείχες κι εσύ, σε ένα τραγούδι παρομοιάζεται η αγάπη της μάνας με φυλακή δίχως πόρτα.
Η μητρική είναι η απόλυτη ανιδιοτελής αγάπη που πλησιάζει την αγάπη του θεού για την πλάση. Όλη αυτή η πρεμούρα του που είναι το παιδί τους και τι κάνει τώρα, δε μου δείχνει αγάπη, αλλά έλεγχο. Νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο.
Απέναντι στο παιδί;
Απέναντι σε κανέναν, ούτε στον ίδιο τον εαυτό μας.
Πρεσβεύεις δηλαδή την απόλυτη ελευθερία.
Βεβαίως. Μόνο ο δρόμος της ελευθερίας οδηγεί στην αγάπη. Δεν ξέρω άλλον. Και επειδή λόγω δουλειάς έλειψα πολύ από κοντά της, τον πόνο της έλλειψης της κόρης μου τον ένιωσα εδώ, στο διάφραγμα, ανάμεσα στο στήθος μου. Η ενοχή μου έγινε φλόγα που με έκαιγε. Δέχτηκα όμως ότι δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να ξέρω ανά πάσα στιγμή τι κάνει το παιδί μου, όπως δε μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται ο δίπλα μου και τι έχει στο μυαλό του. Δεν ήθελα να βλέπω ότι μεγαλώνω το παιδί μου, αλλά έναν καινούργιο άνθρωπο.
Ας πάμε λίγο στο άλμπουμ ''Juke – Box''. Πως αισθάνθηκες την ανάγκη να ηχογραφήσεις τραγούδια της πίστας;
Ξεκίνησε η επιθυμία από ένα πρόγραμμα που έκανα στα ''13 Φεγγάρια'' με τον Γιάννη Χαρούλη μάλιστα στα πρώτα του βήματα. Εγώ λοιπόν, επειδή είμαι καψοκαλυβού – έτσι με φωνάζει η αδερφή μου...
Που θα πει;
Κατηγορία μοναχών που κάποια στιγμή καίνε το καλύβι τους, τα υπάρχοντα τους, για να μη δένονται με την ύλη και ξεκινούν απ' την αρχή. Εγώ έχω μια τάση να ανατρέπω την εικόνα μου. Από μικρή το κάνω αυτό, μεταμφιέζομαι, μ' αρέσουν τα προσωπεία. Ότι και να έλεγα, λοιπόν, για μια περίοδο, όλοι περίμεναν να μ' ακούσουν σε Μάλαμα και Παπακωνσταντίνου. Εκεί είδα και τα όρια της εντεχνίλας που λέγαμε πριν, αφού πολλοί έντεχνοι όταν τέλειωνε το πρόγραμμα τους θέλανε και να πάνε να τα χώσουν σ' ένα σκυλάδικο. Ήμουν και στα δύο. Ήθελα να δω την πιο άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Έτσι έβαλα στο πρόγραμμα μου τραγούδια λίγο πιο λούμπεν λαϊκά, όχι δηλαδή του στυλ ''Το πέλαγος''. Φτάνει! Τότε οι έντεχνες τραγουδίστριες τολμούσαν να πουν μέχρι ''Κι αν κάνω άτακτη ζωή'', να υπαινιχθούν δηλαδή την αλητεία. Ε, εγώ ήμουν λίγο πιο θρασύς, ας πούμε. Υπ' όψιν, ο δίσκος αυτός μού'φερε και ένα άλλο κοινό, όχι έντεχνο. Γιατί έντεχνο είναι και το κοινό, όχι μόνο οι τραγουδιστές.
Καψοκαλυβού σε λέει η Λιζέτα, το Άγιο όρος αναφέρθηκε στη συζήτηση μας, δε μπορώ να μη σε ρωτήσω: θεωρείς τη θρησκεία ανάγκη βαθύτερη ή αποκούμπι του ανθρώπου;
Και τα δύο. Σεβαστά!
Πιστεύεις;
Το ''Πιστεύω'' είναι μεγάλη κουβέντα. Θέλω να πιστεύω κι η πίστη ξεκινάει εκεί που τελειώνει η λογική, το σίγουρο, το διαπιστωμένο.
Θα ήλπιζες σ' ένα θαύμα;
Πιστεύω στα θαύματα.
Από προσωπική εμπειρία;
Ναι...
Θες να μου πεις;
Κοίταξε, αρρώστησα, έκανα μπαλονάκι στην καρδιά και μια πολύ δύσκολη επέμβαση στον αυχένα για να μη μείνω παράλυτη. Από μικρό κορίτσι είχα μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Παναγία (σταματάει) Θα βάλω τα κλάματα τώρα...Το ομολογώ και δε σηκώνω και αντίρρηση, την έβλεπα τη βοήθεια της. Και όχι μέσα από τον ουρανό, αλλά από ανθρώπους δίπλα μου, από συνθήκες. Στο έμφραγμα, μετά το μπαλονάκι, από ένα λαθάκι μου τρύπησαν και φλέβα μαζί με την αρτηρία στο πόδι και η αιμορραγία ήταν τρομερή. Αφού ο γιατρός φώναξε βοήθεια, δεν άντεχε άλλο να με πιέζει για να σταματήσει το αίμα. Αρχίζω να χάνω τις αισθήσεις μου, ζαλισμένη, εξαντλημένη, κι ο γιατρός να με εκλιπαρεί ''Σας παρακαλώ, κυρία Κανά, μην κοιμηθείτε, δεν πρέπει να χάσετε τις αισθήσεις σας, σκεφτείτε κάτι ευχάριστο''. Τι ευχάριστο να σκεφτόμουν που ένιωθα ότι πεθαίνω; Άρχισα τότε να λέω ''Παναγία μου, Παναγίτσα μου, βοήθησε με'' και ότι προσευχές μου έρχονταν, ''Χριστός ανέστη εκ νεκρών'' ξέρω γω...Κι ο γιατρός να λέει ''Τώρα, τώρα, αυτό σκεφτείτε, αυτό'', διότι η βελόνα στο μηχάνημα άρχισε να κινείται. Τι να πω; Αυθυποβολή; Προσευχή!
Μελίνα Κανά, εδώ νομίζω ότι η συνέντευξη μας έλαβε τέλος.
Πω, πω, τι σου είπα, μη νομίζεις ότι μιλάω παντού για όλα αυτά, τι μ' έπιασε; Να το γράψεις αυτό!
Υπόσχομαι. Σ' ευχαριστώ πολύ και να σκίσετε με την Τσαλιγοπούλου στον Σταυρό του Νότου.
Εγώ ευχαριστώ πολύ και σας περιμένουμε!
σχόλια