Στο Απόσπασμα το Απόσπασμα

Στο Απόσπασμα το Απόσπασμα

Στο Απόσπασμα το Απόσπασμα

Καίτοι παρέκαμψα το punk και επέμεινα στην αρχική μεγαλειώδη δεσπόζουσα, στην μέθεξη της jazz. Καίτοι επέμεινα στο πολυτονικό, όταν σάρωσε το μονοτονικό τους πάντες και τα πάντα. Καίτοι υπήρξα ένας Καταστασιακός συγγραφέας που τον σέβονταν οι Αριστεροί (και έμαθα πολύ αργότερα ότι ο Roberto Bolaño έγραψε, με συγκρατημένη και συγκροτημένη έπαρση ότι είναι ένας Αριστερός συγγραφέας που τον σέβονταν οι Καταστασιακοί).

Καίτοι, υπέρμαχος της Καυτής Μονογαμίας ήδη από την πρώτη εφηβεία μου, στη διάρκεια της οποίας απέκτησα, μεταξύ άλλων, και το παρατσούκλι Γέροντας (από τότε!, εγώ!, ο par excellence Πίτερ Παν Αμούστακος!). Καίτοι, εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, μόχθησα για το Ολικό Έργο Τέχνης, το λεγόμενο Gesamtkunstwerk, και δημιούργησα, ακόμα και εντεταγμένος όταν ήμουν στους κόλπους του ταραχώδους εκείνου κινήματος, του Ηλεκτρολεττρισμού, έργα τέχνης όσο το δυνατόν ολικά, έργα τέχνης που συνδύαζαν τέχνες και επιστήμες και πειθαρχίες (όπως λέγουν εσχάτως), έργα τέχνης που σκοπούσαν να συμπυκνώσουν σύμπαντα και κόσμους, έργα τέχνης που ήσαν πολυπρισματικές στροβιλιζόμενες σφαίρες και πελώρια κεκαμμένα ελάσματα που απλώνονταν ίσαμε τους χάλυβες και τα σίδερα και τις λαμαρίνες του νυχτερινού ουρανού.

Καίτοι, λοιπόν, ουδείς θα περίμενε από εμένα, και από έναν άνθρωπο σαν εμένα, από έναν Οδυσσέα και δη Γεωργίου, να συνηγορήσω, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση και επίσης σαράντα χρόνια μετά τα Δέκα Χρόνια Κομμάτια, και τριάντα χρόνια μετά την Αναμνηστική Λήθη, και είκοσι χρόνια μετά την Ιστορία της Μουσικής, και δέκα χρόνια μετά το Harmolypi’s Blues, έργα όλα μπαρόκ και ολικά, αν και μεταμφιεσμένα, για λόγους που θα αποκαλυφθούν αφού εξιχνιασθούν, αργότερα, σε έργα τσαλακωμένα και τσακισμένα, ναι, ουδείς θα περίμενε από έναν Οδυσσέα Γεωργίου να βγει θαρρετά και να υπερασπιστεί το θραύσμα το κομμάτι το τεμάχιο τη σκλήθρα το απόσπασμα.

Λέω, με στεντόρεια φωνή, ότι μας σακατεύουν πια το σακάτικο το απόσπασμα, και εγώ, καίτοι μέγας μαξιμαλιστής, το χρειάζομαι σφύζον και παλλόμενο το απόσπασμα, το χρειάζομαι έστω και σακάτικο, αλλά όχι ηττημένο, όχι κυνηγημένο απ’ τα σκυλιά ενός άφρονος, και παράφρονος, ψευτοκοινωνικού ψευτορεαλισμού που μας γυρίζει στην αναίσθητη μουγκαμάρα και στην χοντροκοπιά της θριαμβεύουσας Μεταπολίτευσης του αμβλύνοος ταγαρισμού και της επιμελούς ατημελησίας.

Για μένα, τον Οδυσσέα Γεωργίου, τώρα πια το απόσπασμα, το fragment, το κομματιασμένο και το παραπεταμένο, το κέρμα. Για μένα, τον Οδυσσέα Γεωργίου, το πλέγμα, ο κάνναβος, το πρίσμα, το καλειδοσκόπιο, ό,τι κινδυνεύει, ό,τι απειλείται, ό,τι στιγματίζεται, ό,τι καταργείται.

Διότι: Η Φιλοσοφική Γραμματική του Ludwig Wittgenstein ήταν το βιβλίο που διάβαζε (βρέθηκε πάντως ανοιχτό στο τραπέζι της, στις σελίδες 84-85) η Ουλρίκε Μάινχοφ λίγο προτού βρεθεί νεκρή στο κελί της, στις 9 Μαΐου, ημέρα Κυριακή, επισήμως ώρα 7:34, στη Φυλακή Stammheim.

Συνεχίζεται. Αύριο: Θραύσμα Θραυσμάτων