Θραύσμα Θραυσμάτων
Ήθελες δεν ήθελες, όλο γύριζες στα παλιά. Για σένα το να γυρνάς στα παλιά ήταν σαν να συνθέτεις ένα Ολικό Έργο Τέχνης, ένα Gesamtkunstwerk. Εντός σου, βέβαια, παλιάτσε, καμποτίνε, σαβουρογάμη αναμνήσεων, Μαιτρ της Αναμοχλεύσεως Παθών τε και Λαθών, αλλά, και εδώ είναι ο Δόλος του Λόγου, η Πανουργία της Λογικής, η List der Vernuft, και στην πραγματική πραγματικότητα.
Από τεμπελιά και οκνηρία και νωθρότητα έγινες μετανεωτερικός στο στυλ. Και από Έρωτα. Από συγκινημένο Έρωτα. Διότι ο Έρωτας, ως είθισται, είναι το αντιμάμαλον των αναμνήσεων και η θριαμβική εγκατάσταση (με την εικαστική έννοια, installation) στο Νυν, στο Παρόν, στο Τώρα. Ο Έρωτας είναι Φονιάς της Νοσταλγίας. Ο Έρωτας είναι τα Κόκκινα Παπούτσια της Μεσοπολεμικής Αναρχίας, τα Κόκκινα Παπούτσια του Σουίνγκ.
Το Σχέδιο, μετά την Εισβολή του Έρωτος, έχει ως εξής: κομματιάζεις, έρμε μου, τα πάντα, τεμαχίζεις, κατακερματίζεις, αποσυνθέτεις, διαλύεις, αποδομείς, τον κόσμο σύμπαντα, ρίχνεις απανωτές χειροβομβίδες στη Μεταπολίτευση, στις Δεκαετίες, στα Στέκια, στα Γέλια και στα Κλάματα, στα Αγόρια και στα Κορίτσια, στις μουσικές που άκουσες, στις σελίδες που διάβασες, στα συνθήματα που έφτασαν στα αυτιά σου («Στις δεκαοχτώ Σοσιαλισμό», «Κουκουέ Αλλαγή Δεύτερη Κατανομή», «Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι», «Βία στη Βία της Εξουσίας», «Ελλάδα Κύπρος Παλαιστίνη Αμερικάνος Δεν Θα Μείνει», «Αδέρφια μου Αλήτες Πουλιά»), ναι, τα κάνεις όλα κομμάτια και θρύψαλα και, σε δεύτερο χρόνο, με την επιμονή και την υπομονή ενός θεομπαίχτη χωρατατζή σκακιστή, όπως ο Marcel Duchamp, και ενός υπερμοντέρνου ντανταϊστή, όπως ο Kurt Schwitters, τα ανασυνθέτεις όλα σ’ ένα κομματιασμένο περιβάλλον, σε μια βομβαρδισμένη πλατφόρμα, σ’ ένα ανατιναγμένο μπούνκερ.
Τα γάμησες, παπάρα Γεωργίου, τα ξέσκισες, Οδυσσέα, μπουρδέλο τα έκανες μες στις δεκαετίες. Αλλά το postmodern σώζει την κατάσταση. Όπως την έσωζε και το modern, άλλωστε. Η λέξη-κλειδί είναι θραύσμα. Η φράση-κλειδί είναι θραύσμα-θραυσμάτων.
Όσο για τις μαλακίες περί λογοκλοπής, των αχράντων αχρείων το τέχνασμα (η λογοκλοπή, όχι οι μαλακίες), ήξερες την απάντηση. Μια ζωή το έλεγες. Κατ’ αρχάς, έλεγες, η λογοκλοπή είναι για τους ατάλαντους, η κλοπή είναι το κόλπο. Και συμπλήρωνες: Προσοχή, brothers in arms, προσοχή, διότι παρότι η τέχνη είναι κυρίως κλοπή, το κλοπιμαίο προϊόν δεν αποτελεί εγγύηση αξίας.
Συνεχίζεται. Αύριο: Περίπολος στην πόλη
σχόλια