Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς The Way We Dress, η Barbara Anastacio παρουσιάζει τέσσερις γυναίκες -μία αεροσυνοδό, μία, αστυνομικό, μία καλόγρια και μία δασοφύλακα- και καταγράφει το πώς οι καθημερινές στολές τους διαμορφώνουν την αίσθηση της ταυτότητάς τους. Εδώ η σκηνοθέτης από τη Νέα Υόρκη εξηγεί τι την ενέπνευσε για την ταινία της:
«Πάντα με απασχολούσε η ιδέα των στολών ιδιαίτερα από την εποχή που δούλεψα στη βιομηχανία της μόδας και μετά. Αν και είμαι πολύ θετική στο να εκφράζεσαι μέσα από το προσωπικό στυλ, η ιδέα του να έχεις ένα είδος στολής, πάντα μου φαινόταν ελκυστική- μία ενδυμασία που ξεπερνάει κάθε στυλ και κάθε τάση και μπορεί να σου γλιτώσει πολύ χρόνο το πρωί.
»Ήμουν περίεργη να μάθω πώς αυτές οι γυναίκες διαπραγματεύονται την ταυτότητά τους μέσα από τις στολές. Ήθελα να εξερευνήσω μερικά από τα πιο κλισέ παραδείγματα - την αστυνομικός, την αεροσυνοδός, τη μοναχή. Το να έρθω σε επαφή μαζί τους ήταν πολύ δύσκολο και έπρεπε να περάσω μέσα από μία κάπως πολύπλοκη διαδικασία ώστε να μου δοθεί η δυνατότητα.
»Η πρώτη γυναίκα που πραγματικά με ενέπνευσε γι' αυτή την ταινία ήταν η Betty Reid Soskin. Ήταν δασοφύλακας στο Rosie The Riveter Museum στο Richmond της Καλιφόρνια. Έζησε στην εποχή του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων, μια εποχή που το να φοράς στολή ενώ είσαι μαύρη και μάλιστα γυναίκα, ήταν κάτι αδιανόητο. Σήμερα στα 94 της χρόνια φοράει τη στολή της με περηφάνια, κομψότητα και στυλ. Της αξίζει.
»Μπορούσα να διακρίνω σε κάθε μία απ' αυτές τις γυναίκες την σημασία της στολής μέσα από την καθημερινή προετοιμασία τους, να γίνουν αυτό που είναι κάθε μέρα· μεγαλύτερη θηλυκότητα (για την αεροσυνοδό), αναγνωρισιμότητα και νομιμοποίηση για την δασοφύλακα και απελευθέρωση για την καλόγρια. Συνολικά θα μπορούσα να πω ότι με εξέπληξε η άποψη της στολής ως ένα απελευθερωτικό εργαλείο.»
