Σάββατο 4 Νοέμβρη 2012, 8 μμ: Βροχή.
Μετά από μια απαίσια μέρα ταξιδεύοντας από τις Βρυξέλλες 'προσγειώθηκα' στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Μπήκα σε ένα ταξί. Ο ταξιτζής είχε (δύο μάλιστα) μικρές οθόνες τηλεόρασης που έδειχναν ειδήσεις. Το συνηθισμένο πια 'θερμό' καλωσόρισμα...
Τα ίδια νέα όπως πριν από μια βδομάδα, ένα μήνα ένα χρόνο, έναν αιώνα...Δεν του ζήτησα να χαμηλώσει τον ήχο η να το κλείσει. Υπέμεινα μαζοχιστικά. Είναι πλέον ένα γελοίο δραματικό 'αστείο'. Προσπάθησα να αποσπάσω τη σκέψη μου με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που ξεκινούσε για μένα την επομένη. Το τρικ 'δούλεψε' λίγο, σαν μια μικρή γλυκιά ψευδαίσθηση.
Κυριακή, την επόμενη ημέρα, 10 π.μ.: Ήλιος
Πήγα στο νέο χώρο του φεστιβάλ στο λιμάνι. Ο καιρός ήταν υπέροχος, σαν να είναι άνοιξη! Έφυγα από το λιμάνι και πήγα να δω το «Lenigrad Cowboys Go America» του Aki Kaurismäki, στο Ολύμπιον, στον κλασικό χώρο του φεστιβάλ ... Η αίθουσα έσφιζε από τους θεατές.
Ένιωσα εξαντλημένη. Κάθισα στο πεζοδρόμιο δίπλα στο Ολύμπιον. Πρέπει να ήμουν ένα μίζερο θέαμα. Πήγα να αγοράσω τσιγάρα από το περίπτερο. Μίλησα με τον περιπτερά. 'Εχει το περίπτερο εδώ και 20 χρόνια. Μου μίλησε για την «πρώην δόξα» του φεστιβάλ ...
Δευτέρα το βράδυ γύρω στις 8 μ.μ.: Δυνατοί προβολείς στο σινεμά.
Πήγα να δω το "Le Harve" στο Ολύμπιον. Στην πρώτη σειρά, γιατί δεν είχε θέσεις. Το σβέρκο μου πιεσμένο προς τα πίσω στην καρέκλα και το πρόσωπό μου στραμμένο προς τα πάνω.
Η ταινία άρχισε και μετά από λίγο θυμήθηκα τους λόγους που αγαπώ τον κινηματογράφο. Αυτή το γλυκό συναίσθημα που σου καταβάλει την ψυχή...
Μετά το τέλος της ταινίας ο Aki Kaurismäki ήταν εκεί, για τις ερωτήσεις του κοινού. Ήταν ξεκαρδιστικός και ιδιοφυής στις απαντήσεις του... Του μίλησα μετά το τέλος, όταν βγαίναμε προς τα έξω...
Λίγες μέρες αργότερα, είχα 10 λεπτά συνέντευξης μαζί του στον έκτο όροφο του Ολύμπιον. Είναι παρακάτω ακριβώς όπως ηχογραφήθηκε:
Kα: Ποιο είναι το αγαπημένο σας συγκρότημα;
'Aκι: Νομίζω ότι είναι οι Creedence Revival.
Kα: Χορεύετε ποτέ μόνος;
'Aκι: Μόνο τα βράδια στο σπίτι.
Kα: Είστε από τη Φινλανδία, αλλά ζείτε στην Πορτογαλία, η ερώτησή μου είναι τι είναι πατρίδα, τι σημαίνει για σας;
'Aκι: Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι και να πηγαίνουν όπου θέλουν να πάνε. Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα Φιλανδός ή Σουηδός ή Πορτογάλος. Θέλω να 'αφήνω το καπέλο μου' οπουδήποτε αισθάνομαι 'σπίτι μου'. Για μένα είναι η Πορτογαλία.
Kα: Ποιο είναι το αγαπημένο πράγμα σας που σας αρέσει να κάνετε με τους φίλους σας;
'Akι: Δεν έχω φίλους.
Kα: Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχετε κάνει ως παιδί;
'Aκι: Ανέβηκα σε ένα δέντρο και έπεσα κάτω. Ήθελα να νιώσω το αίσθημα της πτώσης.
Kα: Μήπως νομίζετε ότι μπορούσατε να πετάξετε;
'Aκι: Αυτό νόμιζα, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσα. Για μια στιγμή μόνο, πετούσα ...
Kα: Όπως στο βιβλίο του Πάτρικ Ζίσκιντ...
'Aκι: Ναι, δυστυχώς δεν το είχα διαβάσει πριν πηδήξω.
Kα: Έχετε ποτέ προσπαθήσει να σταματήσετε το κάπνισμα;
'Aκι: Εβδομαδιαία.
Kα: Κι εγώ, αλλά καθημερινά. Πιστεύετε ότι το κάπνισμα επηρεάζει το χαρακτήρα κάποιου;
'Aκι: Ναι, ενισχύει την νοημοσύνη.
Kα: Ποια είναι η πρώτη μνήμη που θυμάστε ως παιδί;
'Aκι: Τη μαμά μου.
Kα: Και ήταν ότι το αγαπημένο σας πρόσωπο;
'Aκι: Εκείνη τη στιγμή ήταν το μόνο πρόσωπο.
Kα: Τι θα κάνετε αν ζούσατε στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή;
'Aκι: Θα ξεκινούσα μια επανάσταση.
Kα: Πώς μπορεί να ξεκινήσει μια επανάσταση;
'Aκι: Πρώτον, θα αναλάμβανα την εξουσία θα εκτελούσα όλους τους υπουργούς (αστειεύομαι). Όχι, θα έδινα την εξουσία στο λαό, αλλά θα ξεκινούσα μια επανάσταση αύριο.
Kα: Είναι κάτι που του έχετε πραγματικά πίστη χωρίς καμία αμφιβολία;
'Aκι: Ίσως να είσαι η μόνη αυτή τη στιγμή!
Kα: Σας ευχαριστώ! ... Υπάρχει κάποιο είδος πολιτικού συστήματος που θα μπορούσαμε να εφεύρουμε τώρα με την πίστη ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα;
'Aκι: Δεν εμπιστεύομαι τα χρήματα ποτέ. Έτσι, θα μπορούσε να είναι ένα πολιτικό σύστημα που δεν εμπιστεύεται τα χρήματα, δεν εμπιστεύεται κανέναν που θέλει μια δεκάρα.
Kα: Ποιο είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που είσασταν άφραγκος στη ζωή σας, καθόλου λεφτά για να αγοράσετε ακόμη και εισητήριο λεωφορείου;
'Aκι: Εννοείς χωρίς χρήματα ή χωρίς χρήματα και διαμέρισμα;
Kα: Έχετε μείνει άστεγος δηλαδή;
'Aκι: Ναι, ήμουν άστεγος.
Kα: Πόσες μέρες;
'Akι: Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, περίπου έξι μήνες.
Ζούσα σε ένα πάρκο στη Φινλανδία και στη συνέχεια ήρθε ο χειμώνας και το κρύο ήταν τρομερό ... Είχε πάρα πολύ κρύο για να ζήσω στο πάρκο, έτσι πήγα στο σιδηροδρομικό σταθμό για να ζεσταθώ και η αστυνομία ήρθε έξι φορές και ρώτησε τι έκανα εκεί, και είπα: «Πηγαίνω στο Ελσίνκι», και είπαν, 'Όχι' αυτό είπες και χθες! Τους απάντησα «μα όχι, πραγματικά πηγαίνω στο Ελσίνκι». - «Δείξε μου το εισιτήριό σου» ... και στη συνέχεια με έβαλαν στο αστυνομικό τμήμα. Σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να συλληφθώ αυτή τη στιγμή, πρέπει να γίνω σκηνοθέτης!
Κα: Πόσο χρονών ήσασταν τότε;
'Aκι: Δεκαεπτά, δεκαοκτώ, δεκαεννέα, κάτι τέτοιο.
Kα: ... Θα πρέπει να έκανε πολύ κρύο...
'Ακι: Φρικτό κρύο ... Ήταν μείον 25 βαθμούς.
Ka: Θα μπορούσατε να πεθαίνετε από το κρύο εκεί;
'Ακι: Λυπάμαι, του ξέφυγα!
Kα: Δηλαδή «φλερτάρατε» με το θάνατο;
'Ακι: Όχι, ο θάνατος φλέρταρε μαζί μου.
Kα: Αλλά, το χάσατε, γιατί δεν θέλατε να πεθάνετε.
Άκι: Θα ήθελα να τον συναντήσω και να τον στραγγαλίσω.
Kα: Πολλοί άνθρωποι αυτοκτονούν στη Σκανδιναβία γιατί κάνει κρύο και είναι μελαγχολικά...
Άκι: (γελάει) αυτοκτονία, επειδή κάνει κρύο είναι αρκετά ... βαρετό σαν ιδέα!
Kα: ... και τώρα στην Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσης. Έτσι, παντού στον κόσμο, οι άνθρωποι αυτοκτονούν σε κάθε πιθανή κατάσταση αν όλα είναι «τέλεια» ή άσχημα.
Άκι: Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε και ο πατέρας του αυτοκτόνησε, αλλά εγώ δεν θα το κάνω!
Kα: Όχι! ... Δεν το ήξερα, λυπάμαι που το ανέφερα.
(Σε αυτό το σημείο χτυπάει η πόρτα σαν υπενθύμιση ότι ο χρόνος τελείωσε)
Άκι: Όχι, είναι εντάξει δεν έχω άσχημα αισθήματα γι 'αυτό. Μερικές φορές οι άνθρωποι απλά έχουν κουραστεί από αυτό ...
(Δεύτερο χτύπημα και η πόρτα ανοίγει)
Kα: Λυπάμαι πολύ που πρέπει να φύγω ...: (
Βγήκα στην πλατεία Αριστοτέλους μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχουν ταξί ή λεωφορεία, λόγω της γενικής απεργίας. Ξεκινάω με τα πόδια ... Αρχίζει να βρέχει δυνατά. Παίρνω τηλέφωνο μερικούς φίλους, να τους πω πόσο συναρπαστικό είναι ότι μόλις μίλησα με τον Aki Kaurismäki. Κανείς δεν σήκωσε το τηλέφωνο... Συνέχισα με τα πόδια και τα μποτάκια μου γέμισαν με νερό. Περπάτησα πολύ ώρα, μέχρι που έφτασα σε ένα μέρος που υποθέτω ότι θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «σπίτι» ... Αλλά αυτό 'είναι μια άλλη ιστορία', όπως λένε ...
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Saturday 4th of November 2012, 8 pm: Rain
I landed at Thessaloniki Airport after a horrid day travelling from Brussels. I got in a taxi.
The taxi driver had a car tv screen. Two of them in fact. The news were on. The usual "warm" welcome...
The same news as a week ago, a month ago, a year ago, a century ago. I didn't ask him to turn it off. I just sustained the torture. It is now a ridiculous dramatic 'joke'.
I tried to distract my head and think of the Thessaloniki film festival. It 'worked' a bit, as every sweet illusion.
Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης/ Thessaloniki Port
Sunday, the following day, 10 am: Sunshine
I went to the new festival area by the port. The weather was lovely, like spring! I changed location. I went to watch Aki Kaurismäki's 'Lenigrad Cowboys Go America' at Olympion movie theatre, the classic place of the festival... Packed with laughing audience.
I tried to lift my mood. I felt exhausted. I sat down on the pavement by Olympion. I must have been a misery to look at. I went to buy cigarettes from the kiosk. I spoke to the kiosk man. He owned his shop for 20 years. He talked to me about the 'former glory' of the festival...
Monday evening around 8 pm: Bright spotlights in the movie theatre
I went to watch "Le Harve" at Olympion, Aki Kaurismäki's latest film. From the front row, as it was sold out. My neck pressed on the chair, my face had to face upwards.
"Το λιμάνι της Χάβρης"/ "Le Havre"
The film started and in a while I remembered the reasons I love cinema. That sweet warming sensation that overwhelms the soul...
Aki Kaurismäki was there, for the audience Q&A. He was hysterical and terribly interesting...I talked to him after the end of the event...
A few days later, I had a 10 minute interview time with him. Here it is unedited:
Ka: What is your favourite band?
Aki: I think it's Creedence Revival.
Ka: Do you ever dance alone?
Aki: Only at nights at home.
Ka: You are from Finland but live in Portugal, my question is what is home, what does home mean for you?
Aki: People should be free and go where they want to go. I don't particularly feel Finish or Swedish or Portuguese. I want to leave my hat to wherever I feel "home". For me it's Portugal.
Ka: What is your favourite thing that you like to do with your friends?
Aki: I have no friends.
Ka: What is the wildest thing you have done as a child?
Aki: I climbed a tree and I fell down. I wanted to feel the feeling of falling.
Ka: Did you think you could fly?
Aki: That's what I thought, but in fact I couldn't. For a moment only, I was flying...
Ka: Like in Patrick Suskind's book...
Aki: Yes, unfortunately I haven't read it before I jumped.
Ka: Did you ever try to quit smoking?
Aki: Weekly.
Ka: Me too, but daily. Do you think that smoking affects someone's character?
Aki: Yes, it adds to one's intelligence.
Ka: What is the first memory that you remember as a child?
Aki: My mamma.
Ka: And was that your favourite person as a child?
Aki: That moment she was the only one.
Ka: What would you do if you were living in Greece, right now?
Aki: I would start a revolution.
Ka: How do you start a revolution?
Aki: First I would take the power and I would execute all ministers (I am joking). No, give the power to the people, but I would start a revolution next morning.
Ka: Is their something that you truly have faith in without any doubt?
Aki: You might be the only one right now!
Ka: Thank you!...Is there any kind of a political view that we could invent right now with the faith that it can change things?
Aki: Never trust money. So it might be a political system not trusting money, not trusting anybody that wants a penny.
Ka: What is the longest time that you were totally 'broke' in your life, no money at all to even take the bus?
Aki: You mean without money or without money and a flat?
Ka: Have you been homeless then?
Aki: Yes, I have been homeless.
Ka: How many days?
Aki: The longest period, about six months. I lived in a park in Finland and then the winter came and it was bloody cold...
It got too cold to live in the park, so I went to the railway station to get warm and the police came six times and asked what I was doing there, and I said: 'I am going to Helsinki', and they said, 'No' that's what you said yesterday! I replied 'but I am going to Helsinki'. - 'Show me your ticket'... and then they put me in the police station. I thought I can't be busted now, I have to be a filmmaker!
Ka: How old were you then?
Aki: Seventeen, eighteen, nineteen something.
Ka: ...It must have been v e r y cold...
Aki: Extra cold... It was minus -25 degrees.
Ka: ...Could you die there from cold?
Aki: I am sorry I missed it!
Ka: Were you 'flirting' with death?
Aki: No, death was flirting with me.
Ka: But, you missed it, because you didn't want to die.
Aki: I would like to meet him and strangle him.
Ka: (cheer of joy)
Ka: Many people commit suicide in Scandinavia because it is cold and melancholic...
Aki: (laughing) Committing suicide because it is cold is quite... boring!
Ka: ...and now in Greece because of the financial crisis.
So everywhere in the world people are ending their lives in any possible situation if everything is 'perfect' or everything is bad.
Aki: If you feel tired you 'go away'. Some times people are simply tired of this...
(The door opens and we are asked to finish)
Ka: I am so sorry I have to go...:(
I reluctantly got out of the room in a strange way...as if I visited a beloved friend of mine in prison! I got in Aristotelous square just to realise that they are no taxis or buses, due to the general strike. I start walking...It started pouring down rain.
I called a few friends on the way home, to tell them how exciting it is that I just talked to the incredible Aki Kaurismäki. No one picked up the phone. I continued walking, my boots filled up with water, I got soaked up to the knee. Walked and walked soaking wet, till I arrived to a place that I suppose we could call 'home'...but that's 'another story', as they say...
______
© LIFO.GR, 2014
σχόλια