__________________
1.
τι σταση να κρατησω απεναντι στον γαμπρο μου που θελει να παρει την κορη μου στο εξωτερικο?
- Γιαννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπορείς σε παρακαλώ να ξανακάνεις την ερώτηση, με ακόμη λιγότερα στοιχεία και με πολύ μεγαλύτερη ασάφεια;
__________________
2.
Αγαπητη Α μπα μου,
Μετα απο τοσο καιρο που διαβαζω τη στηλη σου ηρθε η ωρα να κανω και εγω την ερωτηση μου ή βασικα να ζητησω την αποψη σου.
Πριν απο περιπου τρια χρονια ειχα σχεση με καποιον(μια σχεση τοσο συντομη που δεν ξερω καν αν θεωρειται σχεση). Αφου λοιπον με χωρισε με εναν πολυ περιεργο τροπο μετα απο λιγους μηνες ξαναγυρισε στη ζωη μου ζητωντας συγγνωμη για τον τροπο με τον οποιο φερθηκε και θελοντας να παραμεινουμε φιλοι.
Τα τρια αυτα ομως χρονια οι συζητησεις μας καθε αλλο παρα φιλικες ηταν, θα μπορουσα να πω πως υπαρχει σεξουαλικο περιεχομενο σε αρκετα μεγαλο ποσοστο. Και ενω λοιπον μου εχει πει επανειλλημμενως πως ακομη του αρεσω και εφοσον βρηκα το θαρρος να κανω κινηση, με απερριψε και πλεον εχει εξαφανιστει αποφευγοντας με επιδεικτικα.
Η ερωτηση μου ειναι η εξης. Γιατι;
Θα μου πεις ισως δεν σε γουσταρει αρκετα, θα μου πεις ρωτα τον (τον ρωτησα και απαντηση δεν πηρα), θα μου πεις παψε να ασχολεισαι.
Ε δε μπορω Α μπα για αλλη μια φορα μ' αυτον τον ανθρωπο με τρωει το γιατι...
- Ερεβια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η απάντηση «δεν σε γουστάρει αρκετά», γιατί δεν σε καλύπτει;
Επειδή θα ήθελες μια κάπως πιο ανεβαστική;
Δε νομίζω, δυστυχώς, ότι υπάρχει. Σε γουστάρει τόσο ώστε να αναζητά την παρέα σου σε συνθήκες σχετικής σεξουαλικής έντασης, αλλά όχι τόσο ώστε να θέλει να τα φτιάξει μαζί σου. Klar wie Kloßbrühe, που λένε και στα γερμανικά.
__________________
3.
Μια κοινότυπη ερώτηση που έχει γίνει επανειλημμένα αλλά δε χορταίνω απ' ότι φαίνεται να διαβάζω την απάντηση.
" Μπορείς να είσαι φίλος με πρώην;"
Η εμπειρία μου, 3 χρόνια μετά λέει ότι το περιστασιακό σεξ (σε περιόδους ανάγκης) αλλά και ο καφές αλα φιλικά χωρίς ερωτικά υπονοούμενα είναι εφικτά ταυτοχρόνως. Ναι μπορώ να μαθαίνω νέα σου και με ποιόν/-α βγαίνεις τελευταία ενώ πριν ένα τρίμηνο κοιμηθήκαμε μαζί και πιθανά να το κάνουμε κι απόψε.
Ο προβληματισμός μου όμως, έγκεται στο last entry της λίστας των πρώην για το οποίο η διαδικασία επούλωσης έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς και πλέον βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας "φιλίας". Μπορεί αυτή τη φορά να "πετύχει" ή η μέχρι τώρα εμπειρία μου έιναι ενδεικτική για τις φιλικές σχέσεις μεταξύ πρώην?
Η αλήθεια είναι ότι επιθυμία για να ξαναέρθουμε "κοντά" απο μεριάς μου υπάρχει, άλλωστε αν δεν υπήρχε έλξη δεν θα ήμασταν μαζί εξ αρχής.
Αλλά το να μην έχεις σχέση ενώ είσαι ταυτόχρονα σε σχέση με "όλες" τις προηγούμενες σχέσεις σου δεν είναι κάπως... λάθος?
- Κ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν πολυκαταλαβαίνω ούτε τι λες, ούτε τι ρωτάς, αλλά όταν κάνεις περιστασιακό σεξ με τον πρώην, δεν πρόκειται για φιλία. Φιλία είναι αυτό που προκύπτει, αν προκύψει, όταν φύγει το σεξουαλικό στοιχείο. Μάλλον δεν σου έχει συμβεί ακόμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα βαφτίσεις φιλία οτιδήποτε βγαίνει εκτός του ορίου «μονογαμική σχέση».
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα, είμαι 27 χρονών και εδώ και 1,5 χρόνο, βρίσκομαι σε μία σχέση που εξελίσσεται διαφορετικά σε σχέση με αυτό που περίμενα και είχα "ονειρευτεί" για μένα. Όταν τον γνώρισα, τον ερωτεύτηκα και μόλις ένα μήνα μετά ..σκεφτόμουν πως θα ήθελα αυτός ο άνθρωπος να είναι το μέλλον μου. Τα αισθήματα από τη δική του πλευρά θεωρώ πως είναι αμοιβαία και ακόμη και τώρα δεν έχουν αλλάξει. Τον θεωρώ ξεχωριστό και πολύ αξιόλογο άνθρωπο. Το πρόβλημα που βιώνω τους 5 τελευταίους μήνες έχει να κάνει με τη μητέρα του. Εκείνη έχει γνωρίσει την πρώην κοπέλα του ... (με την οποία ήταν μαζί δύο χρόνια) και από την αρχή του έκανε πόλεμο, διότι θεώρησε ότι με το που χωρίσανε, είχε εκτεθεί η ίδια και η οικογένεια της στην κοινωνία του χωριού. Την ήξερε, την συμπαθούσε, ήταν και από την ίδια πόλη και γνώριζε τους γονείς της. Επέδειξε κατά τη γνώμη μου μία αλλόκοτη συμπεριφορά, κλαίγοντας όταν το αγόρι μου της φώναζε να σταματήσει να κάνει κουμάντο στη ζωή του ή της έκλεινε ο τηλέφωνο. Στην αρχή λοιπόν, έκανα τα στραβά μάτια γιατί ήξερα πως δεν πρόκειται να αλλάξω την διαμορφωμένη αντίληψη μιας γυναίκας με διαφορετικά βιώματα. Επίσης έβλεπα πως το αγόρι μου έκανε κινήσεις και μου έδειχνε πως γι αυτόν δεν έχει σημασία και πολύ η γνώμη της. Αυτά γινόταν όσο βρισκόμασταν στην ίδια πολή, λόγω σπουδών. Τους 5 τελευταίους μήνες έχει επιστρέψει στο πατρικό του, λόγω στρατιωτικής θητείας. Το συζητήσαμε πριν φύγει και είπαμε πως θέλουμε αυτή η σχέση να οδηγήσει σε κάτι πιο σοβαρό στη συνέχεια. Όταν επέστρεψε λοιπόν στο πατρικό του, ζήτησε από την μητέρα του να με γνωρίσει. Εκείνη στην αρχή με υπεκφυγές και στη συνέχεια με απόλυτο τρόπο, είπε και έδειξε πως δεν θέλει. Την 4η λοιπόν φορά που της το ζήτησε και αρνήθηκε, του εξήγησα ότι ο τρόπος της με προσβάλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Με υποτιμά και ξεπερνά σιγά σιγά τα όρια μου. Αφού συζήτησε ξανά και ξανά μαζί της και εκείνη του είπε ξανά και ξανά ψέματα πως θα γίνει την επόμενη φορά και ακόμη δεν έχει γίνει, του είπα ότι είναι αρκετά μεγάλος και πρέπει να κάνει κάτι πιο δραστικό. Δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος ακόμη - και αυτό σίγουρα αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα - αλλά παρόλα αυτά πιστεύω πως η γνώμη της και οι επιθυμίες της δεν θα έπρεπε να τον επηρεάζουν τόσο πολύ. Βέβαια ως ενα βαθμό κρίνω με βάση τη δική μου οικογένεια...αλλά σκέφτηκα πως αν δεν έχει απογαλακτιστεί ως τώρα δεν θα το κάνει ποτέ. Είναι μητέρα του και η σχέση τους είναι εκ των πραγμάτων ξεχωριστή για εκείνον. Αλλά με ενοχλεί αφάνταστα το ότι προσπαθεί ακόμη και τώρα με λόγια να την πείσει για το αυτονόητο. Δεν είναι κάτι τόσο τραγικό πιστεύω - από τη στιγμή που στο ζητάει το παιδί σου και αφορά την ευτυχία του.
Ήρθα σε αδιέξοδο λοιπόν. Γιατί βλέπω ότι όσο βρίσκεται υπό την επήρεια της, αλλάζει, συμβιβάζεται και θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα. Κάθε μέρα στενοχωριέμαι παραπάνω και νιώθω μειονεκτικά - κατά κάποιον τρόπο λες και μπαίνω σε δεύτερη μοίρα. Ποια είναι η γνώμη σου; Είμαι υπερβολική να πιστεύω ότι για να αλλάξει αυτού του είδους η εξάρτηση και από τις δύο πλευρές πρέπει να γίνει κάτι πιο δραστικό από πλευράς του; Πιστεύεις πως από τη στιγμή που μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει κάτι πιο δραστικό και χάνεται σε συζητήσει επί συζητήσεων χωρίς να βγάζει άκρη, αξίζει να πιστεύω πως θα κάνει κάτι στη συνέχεια; Δεν με απασχολεί ουσιαστικά να την γνωρίσω - ούτε είμαι αυτή που το ζήτησα. Ο εγωισμός μου έχει πληγωθεί βέβαια, αλλά και αυτόν μπορώ να τον παραμερίσω. Με νοιάζει να ξέρω όμως πως ο άνθρωπος μου (αν είναι αυτός ο άνθρωπος μου) θα έχει προτεραιότητα τη σχέση μας και όχι την ικανοποίηση των καπρίτσιων της μητέρας του. Και αυτή τη στιγμή τα σήματα που μου εκπέμπει μου μοιάζουν διφορούμενα.
Ελπίζω πραγματικά σε μία απάντηση σου, μήπως δω λίγο πιο ορθολογικά τα πράγματα και βγάλω από το χάος το μυαλό μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν αυτή αρνείται να σε γνωρίσει, τι θα μπορούσε να κάνει δηλαδή; Να την δέσει στην καρέκλα και να της ανοίξει τα μάτια με μανταλάκια; Η άρνηση της είναι δικό της θέμα, όπως λες, δεν σε απασχολεί να την γνωρίσεις στην πραγματικότητα, θέλεις να σε αναγνωρίσει. Κατανοητό, και καλό θα ήταν, και η στάση της λέει πολλά για αυτή και για την σχέση που θέλει να έχει με το παιδί της. Αλλά τελικά, αυτό που μας μένει είναι ότι δεν θέλει.
Τι θέλεις εσύ από το αγόρι; Τι πιο δραστικό να κάνει; Πιστεύεις ότι αν το ήθελε αυτός πραγματικά, αυτή θα υποχωρούσε; Λάθος κάνεις. Κανείς δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τίποτα. Ναι, μάλλον κρίνεις από τους δικούς σου γονείς. Χρειάστηκε ποτέ να τους πείσεις για το ανάποδο από αυτό που πιστεύουν; Αν χρειάστηκε και το κατάφερες, τότε πες του ποια μέθοδος πέτυχε.
Τους γονείς μας, όταν είμαστε ενήλικες, δεν τους πείθουμε, δεν τους παρακαλάμε να μας καταλάβουν, δεν περιμένουμε να μας δώσουν την ευχή τους για να προχωρήσουμε παρακάτω. Είναι ευτυχία όταν υπάρχει στήριξη, αλλά δεν είναι προϋπόθεση. Δεν είναι όλοι οι γονείς ώριμοι επειδή κάνουν παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, απλώς ζούμε τη ζωή μας και ελπίζουμε ότι θα πειστούν όχι από τα λόγια, αλλά από την πραγματικότητα.
__________________
5.
Αμπά μου,
Η ερώτησή μου είναι εξής: γιατί εξυμνούμε τους "μεγάλους" έρωτες που τους χώρισε η ζωή, αναγκάστηκαν να ζήσουν χώρια αλλά μετά από χρόνια παντρεμένοι με παιδιά ακόμα σκέφτονται ο ένας τον άλλον; Μόνο εγώ εντοπίζω την παραφωνία; Γιατί δεν θαυμάζουμε τα ζευγάρια που είναι μαζί αγαπημένοι, έχουν περάσει από 40 κύματα και τα έχουν καταφέρει, είναι δεμένοι σαν γροθιά και αντιμετωπίζουν μαζί κάθε δυσκολία; Οι γονείς μου ήταν 6 χρόνια από απόσταση πριν παντρευτούν, άντεξαν, βρέθηκαν στην ίδια πόλη, χωρίστηκαν ξανά, και 10 χρόνια μετά την γνωριμία τους τελικά έφτιαξαν την οικογένειά τους. Άντεξαν τόσο δύσκολα αλλά δεν τους πέρασε απ' το μυαλό να χωρίσουν γιατί είχαν ο ένας τον άλλον, έστω από μακριά, και αυτό ήταν γι' αυτούς κάτι ανεκτίμητο. Εγώ τους θαυμάζω, είναι το πρότυπο ζευγαριού για μένα, και θεωρώ ότι αυτά είναι τα ζευγάρια που η ιστορία τους σε κάνει να πεις "ωωωω" και να βγάλεις καρδούλες στα μάτια. Η μεταφορά αυτής της ιστορίας στο Χόλυγουντ όμως, θα την απέδιδε ως ότι τελικά χώρισαν αναγκαστικά λόγω συνθηκών (τι να σημαίνει αυτό άραγε...) αλλά δέκα χρόνια μετά συναντιούνται και βλέπεις την ένταση (SPOILER ALERT, βλ. la la land) και κλάααμα η κυρία. Γιατί;; Φταίει το Χόλυγουντ;
- Ρομαντικιά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
ΜΟΝΟ ΕΣΥ εντοπίζεις την παραφωνία. Μόνο εσύ.
Η ιστορία των γονιών σου είναι πολύ ωραία. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος παντρεύτηκε τον λάθος άνθρωπο είναι χαζός, ή το έκανε εν γνώσει του, ή οφείλει, αφού έκανε ένα λάθος, να το υπομείνει αγόγγυστα. Δεν ξέρω αν πρέπει να υμνηθεί το αίσθημα για μια παλιά αγάπη, ή αν υμνείται στην πραγματικότητα, αλλά δεν βλέπω γιατί είναι παραφωνία, ή γιατί είναι αυτόματα καταδικαστέο. Εσύ πιστεύεις ότι αποκλείεται να παντρευτείς τον λάθος άντρα;
Υπάρχουν πάρα πολλές ανθρώπινες ιστορίες που είναι συγκινητικές και ρομαντικές, με διάφορους τρόπους. Είναι λογικό να έχεις για πρότυπο ευτυχίας την ιστορία της οικογένειας σου, είναι αυτό που κάνουμε όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά μην βιάζεσαι και τόσο πολύ να εντοπίσεις τις παραφωνίες.
Και για πείτε μια ταινία Χόλυγουντ που εξυμνείται η ιστορία δύο ανθρώπων που παντρεύτηκαν άλλους και έκαναν και παιδιά.
__________________
6.
Αγαπητή α μπα!Ήθελα να σε ρωτήσω κάτι -οχι τόσο σημαντικό - αλλά με τρώει εδω και μέρες. Εδώ και κάτι μήνες εχω γνωρίσει ενα παιδί στην σχολή με τον οποίο περνάμε άπειρες ώρες μαζί στην βιβλιοθήκη, για ποτό, σινεμά κλπ. Ωστόσο σε κάποια φάση εγώ αποτραβήχτηκα γιατί ένιωσα οτι 'κατι δεν μ'αρέσει πάνω του αλλά δεν ξέρω ακόμα τι'. Πριν λίγες μέρες του ανακοίνωσα οτι θέλω να ξεκινήσω pole dancing στο γυμναστήριο γιατί μου φαίνεται οτι είναι φοβερή εξάσκηση για το σώμα και άρχισε να με κοροιδεύει και να γελάει υστερικά. Λίγες μέρες μετά έμαθα οτι είπε σε κοινό μας φίλο κάτι του στυλ 'Εδώ δεν πάνε άλλες, και θα πάει εκείνη?' .Αγαπώ το σώμα μου και δεν θέλω να με επηρεάζει η γνώμη κανενός για τέτοια μικροπράγματα, όμως για κάποιον λόγο άρχισα να κατηγορώ μέσα μου τον εαυτό μου πώς γίνεται και έδωσα πρόσβαση στην ζωή μου σε έναν τόσο μικρόμυαλο άνθρωπο. Και η ερώτησή μου είναι η εξής: γιατί ενώ θεωρώ τον εαυτό μου μια δυναμική γυναίκα ,με πειράζει κάτι τόσο χαζό?
- Μια γυναίκα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τώρα έπεσες σε λάθος άνθρωπο σχετικά με το pole dancing. Δεν μπορώ να το δω με θετικό τρόπο, και το επιχείρημα περί γυμναστικής είναι κορδελίτσα, δεν είναι η ουσία. Υπάρχουν άπειροι τρόποι για «φοβερή εξάσκηση», γιατί διαλέγεις αυτόν; Δεν είναι τυχαίες αυτές οι αποφάσεις. Άλλος άνθρωπος κάνει τζόγκινγκ μόνος του στα χωράφια, άλλος άνθρωπος θέλει ομαδικό σπορ, άλλος θέλει αναπνοές και συγκέντρωση και γιόγκα, και άλλος θέλει να χορεύει με τεχνικές στριπτήζ. Δεν είναι όλα ίδια μεταξύ τους, κάθε άσκηση καλύπτει άλλη ανάγκη – πέρα από την καθαρά φυσική, της φυσικής άσκησης δηλαδή.
Αν αφήσουμε αυτό στην άκρη, είναι πολύ καλό ότι το ένστικτό σου σε προειδοποίησε, και ότι το άκουσες και αποτραβήχτηκες. Ελπίζω να μην το αμφισβητήσεις ποτέ, όταν νιώθουμε άβολα με κάποιον, πρέπει να ακούμε τον εαυτό μας και να προστατευόμαστε, και ας μην καταλαβαίνουμε γιατί το νιώθουμε – θα καταλάβουμε αργότερα, από απόσταση ασφάλειας.
_________________
7.
Έχω μία φίλη, γνωριστήκαμε πριν 10 χρόνια όταν δούλευα στην πόλη της (για ένα χρόνο). Έκτοτε είμαστε φίλες από απόσταση. Υπήρχε ένα διάστημα που τηλεφωνιόμασταν πολύ συχνά αλλά έκοψα πρώτον γιατί είχα ξενερώσει από κάποια πράγματα που έμαθα και δεύτερον δεν είμαι καθόλου του τηλεφώνου (το έχω πληρώσει αλλά δεν είμαι, όσο κι αν έχω προσπαθήσει). Έχουμε κρατήσει όμως μία σταθερή σχέση και μία φορά τον χρόνο πηγαίνω και την βλέπω για μία εβδομάδα ή 10 με 15 μέρες. Η φίλη μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και είναι κατάκοιτη στο κρεβάτι. Να πω ότι ζει μόνη της στο σπίτι της. Τα χρόνια που την ξέρω η επιδείνωση της υγείας της είναι σημαντική. Όταν την είχα γνωρίσει ήταν σε αμαξίδιο αλλά μπορούσε να σταθεί στα γόνατα στο κρεβάτι στηριζόμενη στο προσκέφαλό του, μπορούσε να φάει όπως όλοι μας, να διαβάσει , ταξίδευε με αεροπλάνο και πλοίο. Σήμερα δεν μπορεί καν να γυρίσει σε κάποια μεριά στο κρεβάτι, είναι πάντα ανάσκελα και το μόνο που μπορεί να κουνήσει είναι λίγο τα χέρια της και το κεφάλι της. Δεν βλέπει καλά και δεν μπορεί να διαβάσει. Έχει τόσο τρέμουλο στα χέρια αλλά και ακαμψία που δεν μπορεί να φάει μόνη της. Οι πνεύμονές της έχουν ατονήσει και το οξυγόνο που παίρνει είναι πολύ λιγότερο από το φυσιολογικό. Τον τελευταίο χρόνο έχει αρχίσει ένας επίμονος βήχας που είναι σημάδι ότι οι λάρυγγάς της έχει αρχίσει να φθείρεται για τα καλά.
Μέχρι εδώ όποιος τα διαβάσει αυτά θα την συμπονέσει, θα την λυπηθεί, θα συμπάσχει μαζί της. Και γω το ίδιο έκανα για χρόνια. Όμως γνωρίζοντάς την από κοντά διαπίστωσα κάποια άλλα πράγματα και έχω πλέον διαφορετικά συναισθήματα από την συμπόνοια και από το να συμπάσχω μαζί της.
Τι είναι αυτά που γνώρισα; Καταρχήν ότι φέρεται πολύ άσχημα στις κοπέλες που την προσέχουν, οι οποίες και φεύγουν μετά από 3-4 μήνες (σπάνια μένει κάποια για έναν χρόνο). Επειδή τα θέλει όλα στην λεπτομέρεια τις τρέχει χωρίς να την ενδιαφέρει για το αν η κοπέλα κάνει άλλη δουλειά εκείνη την ώρα, για το αν μιλάει στο τηλ με το παιδί της, για το αν κοιμάται, για τον αν έχει ξεθεωθεί από την κούραση. Μου έχουν πει επίσης ότι τις υποτιμάει λεκτικά, λέει π.χ. δεν έχεις πρόβλημα εσύ γιατί είσαι Βουλγάρα. Μπορεί να είναι έξω από το σπίτι για 10 συνεχόμενες ώρες, η γυναίκα που την προσέχει να έχει ξεθεωθεί γιατί είχε κάνει δουλειές πριν βγουν έξω και όταν γυρίσουν θα κάνει άλλες τόσες (να αλλάξει τον καθετήρα, να της βάλει πιτζάμα, να την σηκώσει για να την βάλει στο κρεβάτι, να την πλύνει) και η φίλη μου να της λέει 'θα πάμε και εκεί γιατί εγώ δεν μπορώ να περπατήσω για να βγω έξω σύντομα πάλι'. Κάτι σαν συναισθηματικός εκβιασμός. Η φίλη μου δεν φανερώνει τίποτε από αυτά στους άλλους στους οποίους και φαίνεται συνέχεια χαμογελαστή, ό,τι έχω μάθει είναι από τις κοπέλες που μου λένε τα παράπονά τους όταν πηγαίνω να την δω ή μου δείχνουν τα σημάδια που έχουν στα πόδια και στα χέρια τους γιατί δεν είναι εύκολο να την σηκώσουν οπότε και χτυπάνε σε διάφορα σημεία. Στα τραπέζια που κάνει (και που όλα τα κάνει η γυναίκα που την προσέχει δηλ μαγείρεμα, στρώσιμο του τραπεζιού, καθάρισμα του σπιτιού, πλύσιμο και φύλαγμα των κατσαρολικών, συν το τάισμά της ή την φροντίδα της πριν, μετά και κατά την διάρκεια) φαίνεται να είναι μία χαμογελαστή γυναίκα που υπομένει στωικά την μοίρα της. Όλοι την βλέπουν με συμπάθεια, όλοι είναι με το μέρος της, όλοι τρέχουν να την εξυπηρετήσουν στο παραμικρό που θα ζητήσει.
Η φίλη μου έχει αρνηθεί να πάρει χάπια για την σκλήρυνση. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί η ασθένεια οι γονείς της την είχαν πάει σε γιατρούς που της είχαν γράψει αγωγή. Της πήγαιναν τα χάπια αλλά όταν έφευγαν τα πετούσε στα σκουπίδια. Χωρίς ποτέ να τους πει ότι δεν πήρε την αγωγή. Μέχρι και σήμερα αρνείται να πάρει το οποιοδήποτε χάπι γιατί πιστεύει ότι την στιγμή που κανένα χάπι δεν αναστρέφει την κατάστασή της τότε οι φαρμακευτικές την χρησιμοποιούν για πειραματόζωο. Αυτά τα λέει σε μένα, στην μάνα της όμως δεν λέει τίποτα όταν εγείρεται το θέμα.
Τα τελευταία 3 χρόνια παίρνει ένα χάπι για το τρέμουλο στα χέρια το οποίο την έχει μειώσει σημαντικά (δεν είναι για την σκλήρυνση). Έλα όμως που το χάπι δεν έχει δοκιμαστεί σε ανθρώπους με σκλήρυνση και από την εταιρεία της έχουν πει ότι είναι καλύτερο να μην το παίρνει. Και έλα που λόγω του χαπιού έχασε το ένα της νεφρό (το γράφει στις παρενέργειες) αλλά καθόλου δεν τη νοιάζει γιατί την ενδιαφέρει που σταμάτησε το τρέμουλο. Πώς γίνεται να μην τη νοιάζει;; Οι γονείς της μέχρι σήμερα δεν ξέρουν ότι δεν έχει πάρει ποτέ χάπια για την ασθένειά της, το ζήτημα είναι νεφελώδες και οι ίδιοι νομίζω ότι δεν έχουν θελήσει ποτέ να το ξεκαθαρίσουν. Η μητέρα της όποτε την έχω ρωτήσει έχει απαντήσει ότι η ασθένειά της είναι επιθετικής μορφής και γι'αυτό είναι σε αυτή την κατάσταση σήμερα, ότι δηλ και χάπια να έπαιρνε το ίδιο θα ήταν. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι έτσι, νομίζω ότι ανήκει στην πλειονότητα των περιπτώσεων δηλ ότι δεν είναι επιθετικής μορφής (επιθετικής σημαίνει ότι σε 1-2 χρόνια έχεις τελειώσει) και πως έχει φτάσει σε αυτή την κατάσταση γιατί ποτέ δεν πήρε αγωγή. Μα ποτέ. Η μάνα της όμως ‚ είναι κάθετη ότι δεν είναι θέμα χαπιών.
Πρόσφατα η αδερφή της με την οικογένειά της που ήταν σε άλλη πόλη γύρισε γιατί οι γονείς έχουν μεγαλώσει αρκετά και αισθάνονται αδύναμοι να ανταπεξέλθουν σε κάτι που θα της τύχει. Η αδερφή της όμως δεν ήθελε να επιστρέψει, ήθελε να μείνει εκεί που ήταν. Άσε που πιστεύω ότι δεν ήταν τυχαίο που έφυγε, δεν είναι τυχαίο δηλ που διάλεξε έναν άντρα από άλλη πόλη κι έκανε οικογένεια εκεί.
Εγώ πλέον από εκεί που έλεγα 'η κοπέλα δεν είναι τυχερή, η μοίρα της είναι κακή' πλέον λέω ότι η ίδια τα έχει προκαλέσει όλα στον εαυτό της και επιπλέον βασανίζει και τους άλλους, τους βασανίζει πολύ. Μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση το πόσο απαθής είναι απέναντι στους άλλους.
Πλέον εκνευρίζομαι ακόμα και με τον κόσμο που έρχεται να την δει και λένε 'τι γενναία που είναι' ή 'είναι αξιοθαύμαστη που παρά την κατάστασή της βγαίνει έξω', που ικανοποιούν κάθε της επιθυμία όσο είναι εκεί, που δεν δίνουν σημασία στο ότι έχει σήκω – σήκω κάτσε – κάτσε τις γυναίκες που την προσέχουν.
Μού' ρχεται να της χώσω μπουνιά. Ειλικρινά θα το ήθελα πολύ. Και δυσανασχετώ που δεν μπορώ να το κάνω.
- νομίζω είμαι νορμάλ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω τι να πω. Άλλωστε δεν ρωτάς και κάτι. Νιώθω σα να είδα ταινία Λαρς Φον Τρίερ, μαζί με την ανατριχιαστική γνώση ότι δεν είναι ταινία.
σχόλια