ADVERTORIAL
Πάντα πίστευα ότι τα γενέθλια δεν πρέπει να τα αφήνουμε να περνάνε έτσι… Πρέπει να ξεχωρίζουμε αυτή την ημέρα και να την αντιμετωπίζουμε ως ιδιαίτερη γιατί αλλιώς είναι σαν να δίνουμε στον χρόνο το ελεύθερο να περνά από πάνω κι από μέσα μας χωρίς κανένα όριο, κανένα φραγμό και καμία αντίδραση. Παρ’ όλ’ αυτά χωρίς να μπορώ να θυμηθώ πως ή πότε ή και γιατί κάποια στιγμή απλώς σταμάτησα να γιορτάζω αυτή την ημέρα και απλώς ξυπνούσα έναν χρόνο μεγαλύτερη…
Αυτή η απάθεια έλαβε τέλος όταν άρχισα να γιορτάζω τα γενέθλια των παιδιών μου, θεωρώντας ότι γιορτάζω κι εγώ μαζί τους. Άλλωστε, όπως λένε, τα γενέθλια είναι γιορτή και του παιδιού και της μαμάς. Όμως, μαζί με τα παιδικά πάρτι, τις ζαχαρόπαστες και τα πολύχρωμα πλαστικά κουταλοπίρουνα επανήλθε στην οικογένεια μας και η γιορτή των γενεθλίων του παππού και της γιαγιάς. Εξάλλου, και τα δικά τους γενέθλια είναι πλέον μια παιδική γιορτή που περιέχει όλη εκείνη την αθωότητα και την γλύκα που περιβάλλει τους ηλικιωμένους ανθρώπους όταν αισθάνονται χαρούμενοι, πλήρεις με τη ζωή τους και εξοικειωμένοι με την ηλικία τους.
Ο πατέρας μου έγινε φέτος 89 και παρ’ ότι σαν νούμερο ακούγεται λίγο τρομακτικό, η αλήθεια είναι πως μόνο γιορτή μπορεί να είναι η μέρα των γενεθλίων του. Και όταν τυχαία έπεσα στο πολύ εύστοχο, ρεαλιστικό και συγκινησιακά φορτισμένο τηλεοπτικό σποτ της FIX με τη γιορτή ενός παππού σκέφτηκα ότι τελικά δε νιώθω μόνο εγώ έτσι. Μια γιορτή που στήνεται από τρεις γενιές, μαρτυρά μια ζωή απόλυτα ευτυχισμένη.
Αν αυτό δεν είναι αιτία για γιορτή τότε τι θα μπορούσε να είναι; Γιατί κάθε παππούς, είναι κατά μία έννοια η αρχή όλων… Η ρίζα του δέντρου που έκανε κλαδάκια και πήρε τη μορφή της οικογένειας ανθίζοντας κάθε τόσο με καινούργια λουλούδια. Kαι γι’ αυτό έχει πολλούς λόγους να γιορτάζει…
Η τούρτα ήταν πολύχρωμη όπως απαιτούσε η περίσταση και τα κεράκια σβήστηκαν από μικρούς και μεγάλους. Και παρ’ ότι ο μπαμπάς δεν μπορεί καθόλου τη φασαρία νομίζω ότι εκείνη την ημέρα δεν τον ενόχλησαν ούτε οι φωνές, ούτε ο θόρυβος από τα παιχνίδια και σίγουρα όχι τα γέλια που βγαίνουν αυθόρμητα από τα πιτσιρίκια στη θέα και μόνο μιας τούρτας. Ακόμα κι εμείς που ως παιδιά βαριόμασταν τις οικογενειακές συνεστιάσεις, ζήσαμε τα γενέθλια του μπαμπά με ένα τεράστιο αίσθημα ευγνωμοσύνης και χαράς.
Τα πασαλειμένα μάγουλα των παιδιών, τα συγκινημένα βλέμματα των μεγάλων και όλοι μαζί να τσουγκρίζουμε κάθε τόσο (αυτό κι αν ήταν ρεαλιστικό σημείο στο τηλεοπτικό της FIX), κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη φασαρία λες και αυτός ο ήχος θα ξορκίσει το κακό και θα φέρνει πάντα χαρούμενες στιγμές στην οικογένειά μας. Γιατί έτσι ξέρουμε να γιορτάζουμε στην Ελλάδα. Και κάθε οικογενειακή συγκέντρωση είναι αφορμή για ένα μικρό γλέντι. Εκεί όπου βρισκόμαστε όλοι μαζί και σκορπάμε αγκαλιές και φιλιά λες και έχουμε να βρεθούμε χρόνια.
Αυτές οι γιορτές είναι που κάνουν τον χρόνο να δείχνει πιο ουσιαστικός. Βγαίνουν μπροστά του και τον παγώνουν για λίγο αφηνόντάς μας να καταλάβουμε πόσα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα είναι πηγή ευτυχίας και αισιοδοξίας. Η FIX σίγουρα μας έδωσε ένα καλό λόγο για να το θυμηθούμε, αν και ευτυχώς στη κουλτούρα μας πάντα υπάρχει μια καλή αφορμή για γιορτή, κέφι και αισιοδοξία, σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
σχόλια