5.9.2011 | 18:35
δεν ξερω τι
τίτλο να βαλω, δεν με νοιαζει άλλωστε.Νιωθω σαν τις γυναίκες που τις χτυπάει ο άντρας τους, χωρις να φταίνε, και ποτε δεν σηκώνονται να φύγουν.Δεν ξερω γιατί σε αφήνω να μου φερεσαι ετσι, να βγαζεις επανω μου ολη σου την σκληρότητα, όλο σου τον σαδισμο (ίσως ειμαι μαζόχα) και τα απωθημενα.Να υπομένω τόσο πολύ και τόσα πολλά.Δεν ξέρω γιατί το κάνω, ενώ ξέρω οτι δεν μου αξίζει σε καμια περίπτωση.Δεν μπορω να ξεφύγω, σαν να σε εχω αναγκη ένα πράγμα, ενώ δεν σε έχω. Και ενώ γνωρίζω πάρα πολύ καλά οτι δεν υπαρχει ίχνος στοργής και τρυφερότητας απο σενα για μένα, ενώ γνωρίζω ότι ειμαι ένα περιστασιακό πήδημα πλέον για σένα, εγω τίποτα, συνεχίζω.Ελπίζω.Θύμα, σε όλο του το μεγαλείο.Μάλιστα, μερικές φορες ειμαι και περηφανη για όσα κάνεις στη ζωή σου.Γελοίο, πραγματικα.Θα φύγεις κάποια στιγμή..Το θέμα είναι με ποιον τρόπο..