ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε που χωρίσαμε... 5 χρόνια μαζί σου μαρτύρησα (σχεδόν από την αρχή) και ειδικά τον τελευταίο χρόνο ήσουν απαράδεκτος... Η συμπεριφορά σου εξαρχής ήταν εγωκεντρική, πρώτα ο εαυτός σου και τα θέλω σου. Ήμουν για σένα ένα απόκτημα που είχες την απαίτηση να φροντίζω για τα θέλω σου και με έπνιγες... Το έκανα στην αρχή με χαρά... Σε φρόντιζα και σε ανεχόμουν γιατί σε αγαπούσα, πάντα πολύ περισσότερο από όσο φανταζόσουν... Δεν σε άντεξα όμως... Άρχισα να γυρίζω από δω κι απο κει, ξέσπαγα τα νεύρα μου παντού γύρω μου κι έφτασα σε σημείο να βρω έναν τρόπο να τελειώσει αυτή η ιστορία... Τον βρήκα τον τρόπο και ξεκίνησα... Έκανες πολύ λίγα πράγματα για να με κρατήσεις, μόνο όσα σου επέτρεψε ο εγωισμός σου και η σιγουριά σου ότι δεν θα σε αφήσω, ήμουν για σένα κάτι τόσο δεδομένο που ούτε μπορούσες να φανταστείς... Εγώ από την άλλη είχα αποφασίσει ότι θα φύγω και κίνησα γη και ουρανό... Ακόμα και τότε όμως εξακολουθούσα να σ' αγαπάω... Την τελευταία φορά που ήμασταν σπίτι και οι δύο σε κρυφοκοίταζα όταν κοιμόσουν και σκεφτόμουν πόσο θα μου λείψει η αγκαλιά σου, η ίδια αγκαλιά που δεν ήθελα πια. Έφυγα από εκεί σχεδόν μόνο με τα ρούχα μου για να μη σου λείψει τίποτα και όταν κάποια στιγμή σε ξαναείδα είχες το θράσος να μου κάνεις παράπονα για όσα πέρασες αφού έφυγα, ενώ εγώ για όσα έκανες όσο ήμασταν μαζί... Εδώ και αρκετό καιρό είσαι με έναν άλλον... Δείχνεις ευτυχισμένος, η συμπεριφορά σου είναι διαφορετική, τρέμεις μην τον χάσεις πραγματικά κι ας σου κάνει πολύ λιγότερα χατήρια... Κι εγώ, ακόμα κι αν ξέρω πως τουλάχιστον όπως ήσουν δεν θα άντεχα μαζί σου ούτε λεπτό, ακόμα σε σκέφτομαι... Πόσο μαζόχας μπορεί να είμαι τελικά... Πόσο???