ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια απο τις κολλητες μου εχει σκληρυνση.Προσφατα εμαθα οτι δεν παει καθολου καλα. Ειναι ουτε 35... Σε λιγο καιρο θα πεθανει.Τα τελευταια 2 χρονια δε μπορει σχεδον να περπατησει. Δεν εκλαψε ποτε μπροστα μου. Παντα πιστευε οτι ειναι η τελεια γκομενα, ακομα και οταν τα κανε πανω της, και ετσι εκανε και πολλους "νορμαλ" αντρες να το πιστευουν επισης. Ενω εγω...Τα τελευταια 2 χρονια της τα "πρηζω" με ενα γκομενο μου ουτε καν ποτε ηταν γκομενος. Που ενω τα χω ολα, αυτος μια ζωη με υποτιμουσε. Που δε με συμπαθει καν πλεον, και εγω γραφω εξομολογησεις μηπως και τις διαβασει. Που ΑΝ τις διαβαζει νομιζω πως μου εχει απαντησει οτι δε με γουσταρει. Που επεσα τοσο χαμηλα εξαιτιας του λεκτικα που ουτε αναγνωριζω τον εαυτο μου.Ποσο "βλαμμενη", "πειραγμενη", "ζωον" και "ufo" μπορει να ειμαι?Υ.Γ.1.By the way, η "αφυπνιση" μου εγινε οταν ξυπνησα μεσα στη νυχτα και ειχε νεκρωθει το χερι μου για 5 λεπτα (ελπιζω επειδη το ειχα πλακωσει) και θυμηθηκα απο αυτα που μου ελεγε η φιλη μου οτι ετσι ειναι τα μελη σου οταν εχεις την παθηση.Υ.Γ.2.Τερμα πια οι "εξομολογησεις". Αν καποιος θελει να μου μιλησει, τον κανω divert στο hotmail μου.Αυτα. Ευχαριστω που με ακουσατε.