ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Ανοησίες. Κλείνουν δυο χρόνια ακριβώς από τότε που συναντηθήκαμε έξω από ένα γραφείο. Μας γνώρισαν για να συνεργαστούμε τάχα και εμείς... πυροτέχνημα. Κι όπως μπήκες στη ζωή μου, βιαστικός, απαιτητικός, θυμωμένος, βγήκες. Χωρίς κουβέντα. Σε βλέπω να ψαχουλεύεις τις επαφές μου στο linkedin τόσο καιρό μετά, μαθαίνω ότι πηγαίνεις με κόσμο, εκεί που πηγαίναμε μαζί στα ίδια τραπέζια, στα ίδια σημεία. Κι ενώ προσεύχομαι να μη σε ξαναδώ ποτέ, να μη χρειαστεί να σε ξανασυναντήσω, είναι κάποιες μέρες που μου λείπεις τόσο πολύ, που νιώθω να μου ξεριζώνουν την καρδιά... Και η ερώτηση πάντα η ίδια: γιατί; Γιατί έπρεπε να σε γνωρίσω; Σε τι είμαι σοφότερη; Γιατί έπρεπε να γίνουν όλα αυτά, αφού τώρα πια ούτε μιλάμε. Ας με πείσει κάποιος γι' αυτό το γαμημένο κλισέ ότι "όλα γίνονται για κάποιο λόγο", γιατί ώρες ώρες μου στρίβει...