25.1.2012 | 03:00
γαμώ την συνήθεια μου μέσα
την αγαπάω, την λατρεύω, μου στάθηκε στις πιο δύσκολες στιγμές (κι ας μου το χτυπάει καμιά φορά), είναι πάντα δίπλα μου, στήριγμα, χρόνια τώρα! αλλά το βράδυ που γυρνάω σπίτι και κάθομαι μαζί της στον καναπέ, μόνο αυτήν δεν σκέφτομαι. αυτό δεν σημαίνει ότι την απατάω συναισθηματικά; σκατά.δεν θέλω να την πληγώσω, αλλά μήπως τώρα της φέρομαι καλύτερα; έβαλα ετικέτα την αγάπη κι όλες μου τις μαλακίες τις δικαιολογώ έτσι. ένας φίλος μου είπε αν την αγαπάω να την αφήσω να φύγει, να βρει κάποιον που θα σκέφτεται μόνο αυτήν, να μην κοιτάω τον εαυτούλη μου και τον εγωισμό μου. αυτό είναι το σωστό. σκέφτομαι συνέχεια και το άλλο άτομο, το οποίο στο τέλος θα προχωρήσει και εγώ θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο για ότι έχασα με τις φοβίες και τις ανασφάλειες μου.όχι.δύσκολο, ξεδύσκολο,θα χωρίσω. τέλος.τα είπα.