ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εντάξει,λοιπον.Θα μιλησω κι εγω επιτελους.**Λατρεύω τη μελαγχολία.Το σκοτάδι μ'έμαθε να βλέπω στα μαύρα βαλτοτόπια τής ψυχής τού ανθρώπου κι η διατρητική σιωπή ακόνισε τ'αυτιά μου ακόμα και στις ανάσες του.Πότισα την ψυχή μου στα πιο γλυκα,ξεθωριασμένα,παλαιωμένα χρώματα που υπάρχουν.Κεχριμπαρι,βυσσινί,βαθύ πράσινο,χρυσαφί-γκρι—πολύ γκρι.Βροχή.Μια μόνιμη βροχή και μια τσακισμένη αμυγδαλιά-κι έτσι όπως τα βιαστικά άνθη της μοσχοβολούν,μα πέφτουν και παγώνουν,κάπως έτσι νιώθω ενίοτε τα δάκρυά μου.Σα νιφάδες.Χιόνι μιας παιδικότητας που την έχασα και γερασα απότομα.Κι αδυνατούσα να καταλάβω.Γιατί; Γιατί οι έρωτές μου διήθησαν μόνο πόνο και δηλητήριο μέσα μου;Αγαπώ τη ζωή τόσο πολύ,που φωτογραφίζω μια γάτα να λιάζεται κι ύστερα τη χαιδεύω-έχω τον τρόπο μου με τις γάτες.Αγκαλιάζω ένα δέντρο και το σεβομαι σαν πρόγονό μου-και θλίβομαι που όλα τα καταπατούν,αυτα τα δίποδα πλάσματα,στα οποία ατύχησα να γεννηθώ κι εγώ ένα απ'αυτά.Αγαπώ τον Έρωτα.Αγαπώ τη Γυναίκα.Τη γυναίκα όμως,την αληθινή Γυναίκα.Τη γυναίκα που ξέρει ότι κουβαλάει ζωή μέσα της.Την καλώ μονίμως κοντά μου σα τροβαδούρος.Πάψε πια να τρέχεις πανικόβλητη στους δρόμους.Γύρνα την καρέκλα σου προς τα μένα κι εσύ κάποια στιγμή.Είσαι κι εσύ σαν κι εμένα-κι ούτε κι εγώ θέλω να κοιμάμαι παρέα με τζάμια.Φωνή βοωντος εν τη ερημω αραγε;**Γραφω δικη μου μουσικη και ποιηματα,ζωγραφίζω μόνο με μολύβι,τραγουδάω συνέχεια σε μινόρε,φωτογραφίζω τα σκουριασμένα τσιμέντα στην ομίχλη,ταξιδευω μόνος μου στο εξωτερικό άφοβα κι όλες τις εικόνες τις κάνω δικόν μου κόσμο.Παγωμένα πρωινά τον Ιανουάριο κι ιδρωμενα απογεύματα τού Ιουλίου.Δε θέλω να σπαταλώ τη νεότητά μου,φυτρώνοντας αγκάθια.Για όνομα,είμαι μόλις 22.Θέλω όλα αυτά τα χρώματα,όλα αυτά τα λουλούδια,όλες αυτές τις νότες να τις δώσω σε μία κοπέλα.Μία.Θέλω να ΖΗΣΩ!Θέλω να πετάξω τον υπολογιστή.Θέλω να το θέλει κι αυτή.Θέλω να αγαπά τον έρωτα και τη ζωη.Να μπορεί ν'αφεθεί και να ξεφτιλίζει τα στερεότυπα.Θέλω να ξαναφέρω μετά από τόσα χρόνια,την Αγάπη στην καρδιά μου,για να ξαναγίνω Άνθρωπος.”Άνθρωπος” με Α κεφαλαίο.Η ζωή μου δε θα διαρκέσει πανω από ένα νυχτολούλουδο-όχι τουλάχιστον υπό την οπτική τού ατελείωτου Χρόνου,τον οποίο θαυμάζω,επειδη,κάθε μέρα με ξεγελάει και με κάνει να πονάω μέσα μου,επειδή,στην ταινία που θα δω στο HeavenTV θα δώ τόσα και τόσα πράγματα....είναι ένα φιλμ που προβάλλει όλα όσα θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου και δεν τόλμησες.Θα έβλεπα μαργαρίτες στα μαλλιά πάν'απ'τ'αυτί.Γέλια.Ήλιους.Χέρια σφιχτά να τραβάνε όπου τραβα η ψυχή τους.Δάκρυα σε ροζ χαμογελαστά μάγουλα,οταν κάνουμε παιδιά και πικρό αναστεναγμό,οταν οι σταχτες μου βυθιστουν στη μεγάλη Θάλασσα.Ορίστε,λοιπόν-εδώ είμαι.Αφού χρεωκόπησε ο προφορικός λόγος στην πραγματική ζωή εκεί έξω,σάς το λέω εδω.Όποια θέλει να με γνωρίσει και τολμάει να κάνει πράξη όνειρα,ας το ζητήσει. Υ.Γ.:Ευχαριστώ τον Άνδρα που ανήρτησε κάτι παρόμοιο και μ'ενέπνευσε.Σ'ευχαριστώ.Θ'ακολουθήσουν κι άλλοι-ΠΡΕΠΕΙ.Υ.Γ.: http://www.youtube.com/watch?v=g5_Z-EhI6Q0