ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκεί στα 42 περίπου ξαναφούντωσε (όχι ότι είχε φύγει και ποτέ) ο έρωτας για την γυναίκα μου και μετά από κάτι δυσάρεστες καταστάσεις (αρρώστιες, θάνατοι κοντινών προσώπων κτλ.). Η ίδια με κατηγορεί; ότι μάλλον ψιλοξεμωράθηκα, αλλά εγώ της λέω ότι η ζωή είναι τελικώς πολύ πιο μικρή από όσο νομίζουμε για να την σπαταλάμε σε βλακώδεις εγωισμούς. Τον τελευταίο καιρό το ¨πέσιμο¨ που της έχω κάνει για να νιώθει καλύτερα αυτή και επίσης μπας και της ξαναφουντώσω και εγώ τίποτ' άλλο μέσα της, δεν αποφέρει καρπούς. Νιώθω δε σαν σχολιαρόπαιδο που προσπαθεί να ανακαλύψει νέους τρόπους προσέγγισης. ΔΕΝ την έχω απατήσει έως σήμερα και ούτε το σκέφτομαι, αλλά έτσι μου' ρχεται κάτι στιγμές, που της μιλώ για αγάπη και αυτή μου απαντάει για τα όλα άσχετα, να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να φύγω. Πλην όμως η Αγάπη μου γι' αυτήν και για τα παιδιά με καθηλώνει ΕΚΕΙ. ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;