ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο καθένας από εμάς έχει χαραγμένες στη μνήμη του ημερομηνίες άρρηκτα συνδεδεμένες με γεγονότα, καταστάσεις ή και στιγμές που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά τη ζωή του. Είναι ημερομηνίες που πάντα θυμόμαστε και ανάλογα με τη γεύση που μας έχουν αφήσει, άλλοτε θέλουμε να τις γιορτάσουμε και να τις μοιραστούμε με αγαπημένα μας πρόσωπα κι άλλοτε μας φέρνουν αντιμέτωπους με την εκκωφαντική σιωπή της μοναξιάς μας, εκεί που το «party» το κάνεις με τον εαυτό σου...Οταν ξημέρωσε η 21η Ιουλίου 2010, όλα έδειχναν ότι θα είναι μία ακόμα όμορφη μέρα. Αλλωστε θα γιορτάζαμε και γενέθλια στην οικογένεια. Μία αναπάντεχα κακή είδηση μεταμόρφωσε τη μέρα εκείνη, αλλά και τη μέχρι τώρα ζωή μου.Και τότε συνειδητοποίησα ότι η ζωή που πίστευα, ή ήθελα να πιστεύω ότι θα είναι για μένα ένα ήσυχο ποτάμι, μπορεί ακαριαία, χωρίς προειδοποίηση, ανεξήγητα πολλές φορές, να μετατραπεί σε χείμμαρο που τα παρασύρει όλα στο πέρασμά του. Και είναι αδύνατο να τον εμποδίσεις. Θα σταματήσει εκεί που πρέπει, όταν πρέπει.Από τότε λοιπόν, εγώ και η οικογένειά μου, βρισκόμαστε μέσα σ΄αυτό το χείμμαρο, που ήρθε με τη μορφή μιας άδικης δικαστικής διαμάχης εις βάρος μας.Γιατί; Γιατί ίσως έτσι βόλευε κάποιους, ίσως γιατί ζούμε στην Ελλάδα όπου δυστυχώς η Δικαιοσύνη κάνει διακρίσεις, ίσως γιατί δεν ανήκουμε στις επώνυμες και πλούσιες οικογένειες που μπορούν ν΄ανοίξουν «παραποτάμους» και να μειώσουν ή και να μηδενίσουν τα ορμητικά νερά του χειμμάρου.Θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου, ότι δύο είδη ηλιθίων υπάρχουν: αυτοί που δεν κάνουν κάτι επειδή τους απείλησαν κι αυτοί που νομίζουν ότι κάτι θα κάνουν επειδή απειλούν. Οι «εχθροί» της οικογένειάς μου ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, αφού με τις πράξεις τους προσπάθησαν - και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν - να μετατρέψουν την αξιοπρέπειά μας σε πόνο και φόβο. Κατάφεραν να μας εμπλέξουν σε άδικο δικαστικό αγώνα, με τεράστιο οικογενειακό και οικονομικό κόστος. Κατάφεραν να «ενισχύσουν» τη ματαιοδοξία τους, να δικαιολογήσουν τους παχυλούς μισθούς τους και να συνεχίσουν να ζουν στην εύθραυστη γυάλινη σφαίρα τους. Κατάφεραν να δεσμεύσουν κινητή και ακίνητη περιουσία μας, να καταστήσουν αδύνατη την εύρεση εργασίας, να κάνουν οικονομικά δυσβάσταχτη την καθημερινότητά μας, ακόμα και για απλά, αυτονόητα ως τότε πράγματα και να πανηγυρίσουν με αφορμή τις «απαραίτητες» γι αυτούς ήττες μας στη διάρκεια του μέχρι τώρα αγώνα μας.Μπορεί να κατάφεραν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι, όμως το βλέμμα μας, όπως το βλέμμα του πολεμιστή, είναι στραμμένο στον ορίζοντα. Εκεί που μετά την μπόρα μπορείς να δεις το ουράνιο τόξο, εκεί που ο χείμμαρος σταματά να δείχνει τη δύναμή του και μας αποζημιώνει με τη γαλήνη και την ομορφιά του. Στη ζωή υπάρχουν ήττες και νίκες. Μόνο οι δειλοί ούτε χάνουν ούτε κερδίζουν, γιατί απλά δεν κάνουν τίποτα. Κι εγώ στα μάτια του παιδιού μου, θέλω να φαίνομαι δυνατή. Θέλω να είμαι πάντα ένα γενναιόδωρο δέντρο, που εξακολουθεί να δίνει ακόμα κι όταν δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.Μέσα στις επόμενες ημέρες, περιμένουμε μία απόφαση που αν είναι θετική, θα μπορεί ν΄αλλάξει αρκετά τις συνθήκες. Θα μπορέσουμε να γεμίσουμε το ψυγείο, να ζεσταθούμε , να πληρώσουμε τους λογαριασμούς...Αυτό που ζητάω από εσάς που διαβάσατε τις σκέψεις μου, ακόμα κι αν σας βρίσκουν αδιάφορους, ακόμα κι αν τα δικά σας προβλήματα, που είμαι σίγουρη πως έχετε, είναι μεγαλύτερα, είναι να ενισχύσετε με τη θετική σας ενέργεια αυτό που τόσο πολύ επιθυμώ εγώ για την οικογένειά μου.Μπορεί έτσι να δημιουργήσουμε μία τέτοια δύναμη, ικανή να επηρεάσει τις ψυχές και το μυαλό αυτών που αποφασίζουν.