ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αισθάνομαι τίποτα, νιώθω κάποιες φορές κενή χωρίς αισθήματα. Πολλές φορές νιώθω μόνη μου ενώ στην πραγματικότητα έχω την οικογένειά μου, οι φίλοι είναι λίγοι. Χρειάζομαι μια μεγάλη αγκαλιά να με παρηγορήσει, όταν με πλησιάζει η μητέρα μου αποτραβιέμαι και εκνευρίζομαι. Κάποιες φορές θέλω να κλάψω τόσο πολύ και δεν στάζει ούτε ένα δάκρυ. Από την άλλη όμως, γίνομαι τόσο ευαίθητη και κλαιώ με το παραμικρό. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ αγνχώνομαι, στεναχωριέμαι και φοβάμαι για τα χειρότερα που μπορούν να μου συμβούν σε εμένα και την οικογένεια μου, ας πούμε τον θάνατο. Κανένας όμως δεν γνωρίζει αυτά τα βαθιά συναισθήματα που έχω. Αν βρεθώ με κάποια παρέα θα είμαι χαμογελαστή θα το παίζω άνετη αλλά δεν ισχυεί 100% ίσως μόνο να ξεχνιέμαι λιγάκι. Το χειρότερο έιναι ότι είμαι 23 ετών και νιώθω ότι δεν ζω τη ζωή μου.