ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω κανέναν. Ή τουλάχιστον δεν έχω κανέναν φίλο. Η αλήθεια είναι πως όσα άτομα κι αν με περιτριγυρίζουν, κανέναν από αυτούς δεν νιώθω απόλυτα κοντά μου, να μου εξάπτει όλες μου τις αισθήσεις, να με βάλει σε περισυλλογή.. Όλοι οι άνθρωποι πλέον αναλογούν σε έναν αριθμό ποτών. Ξέρω, ακούγεται (και είναι) πολύ άσχημο. Πριν περίπου 6 μήνες έχασα τον μοναδικό άνθρωπο που αποτελούσε την κινητήριο δύναμη μου. Και μαζί του έχασα την όποια έμπνευση είχα. Έκτοτε με κάποιο μαγικό τρόπο διώχνω τους ανθρώπους από κοντά μου. Παρόλαυτά δεν θεωρώ πως έχω κάνει κάτι για να οδηγηθούν σε αυτό. Μάλον αυτό φταίει. Πως δεν έχω κάνει κάτι. Δεν κυνηγάω κανέναν πλέον, όχι επειδή θεωρώ τους άλλους δεδομένους, αλλά επειδή δεν έχω το κουράγιο και την όρεξη να κάνω κάτι τέτοιο. Εμένα γιατί δεν με κυνηγά κανείς; Ακούγεται πολύ εγωιστικό, το ξέρω... Παράλληλα νιώθω πως τόσο καιρό ζούσα σε παράλληλο σύμπαν, δημιουργώντας σχέσεις που ουσιαστικά δεν υπήρχαν. Έψαχνα απεγνωσμένα από κάπου να πιαστώ και αντί να δω την πραγματικότητα, επέλεγα την προσπεράσω χωρίς κανέναν ενδοιασμό. 6 μήνες πριν ήξερα ακριβώς ποια είμαι, τι ζητάω από εμένα και από τους διπλανούς μου. Πλέον έχουν έρθει τα πάνω - κάτω. Ένας άνθρωπος μπόρεσε και μου γκρέμισε τα Πιστεύω μου. Τον ίδιο μου τον εαυτό. Έτσι, έφυγα. Νομίζωντας πως η φυγή είναι η καλύτερη λύση για να ξεχάσεις ένα πρόβλημα. Και σήμερα, έχω φτάσει στο σημείο να βρίσκομαι μακριά από την "πηγή του προβλήματός μου", αλλά να μην νιώθω ευτυχισμένη. Δεν έχω όρεξη να φάω, να βγω έξω. Και το αιώνιο ερώτημα παραμένει... Ποια είμαι εν τέλει; Όλοι με "πιέζουν" να απαντήσω. Δεν ήρθε η ώρα ακόμη. Δεν είμαι έτοιμη.