__________________
1.
Αγαπητή Λένα καλημέρα!! Θέλω την γνώμη σου για το εξής θέμα έχω γεννήσει και θηλάσει δύο παιδιά το στήθος μου μετά από όλα αυτά είναι πολύ βαρύ, καθοδικό και ασχημάτιστο. Νιώθω ντροπή και σφίξιμο και δεν θέλω να με βλέπει κανείς γυμνή όταν είμαι όρθια (ούτε εγώ δεν θέλω να με βλέπω ) αυτό έχει επηρεάσει και τον τρόπο που κάνουμε έρωτα και την αυτοπεποίθηση μου και επίσης με ενοχλεί πολύ και σωματικά εκτός από ψυχολογικά διότι είναι τόσο μεγάλο και βαρύ...το δίλημμα μου είναι το εξής είναι οι λόγοι αυτοί αρκετοί για να μπει κανείς στο χειρουργείο?
(Για μείωση και ανόρθωση στήθους) Είναι ματαιοδοξία και ανωριμότητα να κάνει κάποιος μια επέμβαση στο σώμα του για αυτούς τους λόγους? Επίσης γνωρίζω πως μετά από μια τέτοια επέμβαση υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην μπορείς να θηλάσεις αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πως δεν θα κάνω άλλο παιδάκι όμως είμαι ακόμα 28 χρονών και δεν μπορώ να αποκλεισω εντελώς αυτή τη πιθανότητα..δεν θα ήθελα να μην μπορώ να θηλασω.. αυτά Λένα μου και ευχαριστώ γι αυτό που κάνεις ?
-ή μαμά
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η ντροπή, το σφίξιμο, η μειωμένη αυτοπεποίθηση, η σωματική ενόχληση, όλα αυτά είναι σημαντικά εμπόδια στην καθημερινότητα σου, η επιρροή στην σεξουαλική σου ζωή με τον άντρα σου είναι επίσης πολύ σημαντική, μην λογοκρίνεις τον εαυτό σου και μην αμφιβάλλεις για αυτά που αισθάνεσαι. Όχι, δεν είσαι υπερβολική. Δεν το ρώτησες γιατί το πήγες λίγο παρακάτω, αν είσαι ματαιόδοξη και ανώριμη.
Νομίζω ότι χρειάζεσαι ένα ραντεβού ή δύο ή τρία με πλαστικούς χειρουργούς για να συζητήσετε συγκεκριμένα τις επιλογές που έχεις. Αν δεν θέλεις να αποκλείσεις τον θηλασμό στο μέλλον, απλώς πες τους το, αυτή είναι η δουλειά τους, να βρουν λύση που είναι ιατρικά σωστή και κυρίως σωστή για σένα.
__________________
2.
Γεια σου Α Μπα! Με αφορμή την απάντησή σου στην ερώτηση 6 βρήκα πάτημα για να ρωτήσω κάτι που με απασχολεί. Μετακομίσαμε πριν 1,5 χρόνο από Αθήνα σε Λονδίνο - εγώ και ο σύζυγος. Γενικά όλα καλά - με τις δυσκολίες της προσαρμογής σε μια ξένη χώρα κτλ αλλά σε πολύ φυσιολογικά πλαίσια. Το θέμα μου είναι ότι εγώ δυσκολεύομαι να κοινωνικοποιηθώ εκτός ζευγαριού. Πάντα με τον άντρα μου είχαμε και διαφορετικές παρέες, αυτός τους φίλους του και εγώ τους δικούς μου. Από τότε που ήρθαμε εδώ ο καινούριος κόσμος που γνωρίζουμε μας γνωρίζει σα ζευγάρι - ο δικός μου (που είναι πιο εύκολος άνθρωπος από μένα και είχε και περισσότερο ελεύθερο χρόνο) έχει κάνει κάποιες γνωριμίες και έχει παρέες ανεξάρτητες από μένα αλλά εγώ έχω αρκετά λιγότερες. Επίσης, κάποιες παρέες που έκανα (είτε μόνη, είτε μαζί με το έτερον ήμισυ) έφυγαν, ή ξέρουμε ότι θα φύγουν πχ σε έξι μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι δε βλέπω κανένα φως στο τούνελ (από πέρυσι που πρωτοήρθαμε έχω κάποιες παραπάνω κοινωνικές επαφές) αλλά από την άλλη αρκετά συχνά νιώθω ότι: α) κάνω εκπτώσεις και ότι κάνω παρέα με ανθρώπους που δε θα έκανα αν είχα άλλες επιλογές και β) κάνω υπέρμετρα μεγάλη προσπάθεια για να ταιριάξω με κάποιους, απλά και μόνο για να μην έχω αυτή την αίσθηση ότι δεν έχω δικούς μου ανθρώπους εδώ, κάπως ανεξάρτητους από τον άντρα μου. Όλα αυτά σε συνδυασμό του ότι νιώθω συχνά ότι οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης επίσης με έχει κουράσει πολύ και μου βγαίνει σε μια τάση απομόνωσης. Να σημειώσω επίσης ότι είμαι 30+ οπότε η διάθεση για πειραματισμούς με μέρη και ανθρώπους δεν είναι αυτή που ήταν πριν 10 χρόνια. Έχεις καμιά συμβουλή, πρακτική ή θεωρητική, για την κατάστασή μου;
Μου_λείπουν_οι_φίλες_μου_λέμε!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για τις φίλες που σου λείπουν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, εκτός από το σκάιπ, αλλά για τα υπόλοιπα με μπέρδεψες. Έτσι όπως τα γράφεις φαίνεται ότι το ζητούμενο είναι να ξαναδημιουργήσεις αυτό που ξέρεις από την Ελλάδα, δηλαδή να έχεις ξεχωριστούς φίλους από τον άντρα σου πάση θυσία, και όχι να έχεις ικανοποιητική κοινωνική ζωή μαζί του ή χωρίς. Δεν ξέρω γιατί είναι αυτό τόσο σημαντικό για σένα, γιατί πειράζει που σας γνωρίζουν τώρα σαν ζευγάρι. Άλλαξαν τα πράγματα, επειδή αλλάξατε χώρα, πρέπει τώρα να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες. Η επιμονή σου να κάνεις ό,τι ξέρεις από την Ελλάδα είναι ξεροκεφαλιά που δεν σε βγάζει κάπου ωραία. Κάτι μου λέει ότι πιστεύεις ότι είσαι πιο επιλεκτική από αυτόν (δεν είμαι μάντης, βασικά μόνη σου το λες), και από την ελαφριά σου υπεροψία σχετικά με αυτό έφτασες σε σημείο να κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν σου αρέσουν. Πρέπει να το πάρεις αλλιώς. Το 30+ δεν δικαιολογεί ακαμψία τέτοιου είδους, ούτε κανενός είδους, αν είμαστε αυστηροί.
__________________
3.
Α μπα μου, γεια σου!
Θέλω τη γνώμη σου για ένα εργασιακό ζήτημα. Έχοντας τελειώσει το Πολυτεχνείο στα 24 μου, βρέθηκα να κάνω μεταπτυχιακό στη Φινλανδία, σε ανδροκρατούμενο τομέα των ονείρων μου. Οι σπουδές μου πάνε εξαιρετικά ως τώρα και κατάφερα να βρω δουλειά στο αντικείμενο μου, μέσω αυτών και με πολύ προσωπικό κόπο.
Είμαι η μοναδική γυναίκα στην ομάδα μου, καθώς και η νεότερη και η μοναδική μετανάστρια. Στην εταιρεία υπάρχουν πολλές γυναίκες, αλλά δυστυχώς ελάχιστες στον τομέα του σχεδιασμού όπως εγώ. Η αντιμετώπιση που είχα ως τώρα ήταν εξαιρετική, τόσο από τον προϊστάμενο μου, όσο και από τους συναδέλφους μου, με δύο εξαιρέσεις. Ο ένας είναι ο (Τούρκος, αν και δεν νομίζω ότι έχει σημασία) προϊστάμενος του προϊσταμένου μου, Ο οποίος από την πρώτη μου συνέντευξη με τρομοκρατεί και με κατηγορεί για πράγματα που δεν έχω καν κάνει. Ευτυχώς δεν έρχομαι συχνά σε επαφή μαζί του και ο άμεσος προϊστάμενος μου δείχνει να γνωρίζει την κατάσταση και να το διαχειρίζεται. Υποθέτω ότι προϋπάρχει ζήτημα ιεραρχίας μεταξύ τους, οπότε σε αυτή την περίπτωση είμαι όσο πιο συνεπής και τυπική μπορώ και ξεσκίζομαι στη δουλειά για να αποδείξω ότι είμαι εκεί με την αξία μου.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά Φινλανδό συνάδελφο που προσελήφθη στην ίδια θέση με εμένα δύο εβδομάδες νωρίτερα. Από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να μου επιβληθεί και να μειώσει ο,τι καταφέρνω, παρόλο που το αποτέλεσμα είναι συστηματικά καλό και βελτιώνομαι μέρα με τη μέρα. Σήμερα, ενώ ο προϊστάμενος μου ήταν εκτός γραφείου και είχα ολοκληρώσει τα καθήκοντα μου, μου φόρτωσε δική του δουλειά, την οποία ολοκλήρωσα αδιαμαρτύρητα, του έδωσα feedback και ξεκίνησα να δουλεύω στο καθήκον που εν τω μεταξύ μου ανέθεσε ο προϊστάμενος μου. Μιας και ήταν καινούργιο για εμένα, το ανέφερα στους συναδέλφους, προκειμένου να μάθω αν υπάρχει κάποια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσω και δεν γνωρίζω. Αμέσως ο γλυκούλης αναφώνησε "βέβαια, το αφεντικό δεν ήθελε να σε έχει να κάθεσαι και σκαρφίστηκε καινούργια δουλειά για σένα".
Ένιωσα απαίσια και αφού απομακρύνθηκε από το γραφείο το ανέφερα στον συνάδελφο που το θεώρησε ανεπίτρεπτο σαν σχόλιο. Το χειρότερο είναι πως δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και το ακόμα χειρότερο πως ο Τούρκος τον εκτιμά και μάλιστα την δεύτερη μου μέρα στο γραφείο τον έβαλε να μου κάνει κήρυγμα για το πώς να κάνω σωστά commits στον server, ενώ δεν είχε δημιουργηθεί κανένα θέμα από την πλευρά μου.
Δεν ξέρω τι φταίει, ειλικρινά. Η δική μου συστολή και απειρία; Η δική τους προκατάληψη; κάτι άλλο; Πώς θα πρότεινες να το διαχειριστώ;;
Kiitos paljon!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν φταίει κάτι ιδιαίτερο αν δεν τα πας καλά με δύο ανθρώπους σε ένα ολόκληρο γραφείο. Πολύ καλό ποσοστό μου φαίνεται. Μάλιστα είσαι και τυχερή, γιατί ο ένας έχει αρκετά ψηλή θέση οπότε δεν τον βλέπεις συχνά, ο άλλος είναι στην ίδια θέση με σένα, άρα δεν έχει εξουσία πάνω σου. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί έκανες αδιαμαρτύρητα κάτι που ήταν δουλειά κάποιου που είναι στην ίδια βαθμίδα με σένα. Άντε να τον βοηθήσεις, σαν χάρη, να πέσεις με τα μούτρα «αδιαμαρτύρητα» δεν μου φαίνεται καλή ιδέα. Δεν είσαι η γραμματέας του, όσο κι αν το ήθελε, και τώρα δημιούργησες κακό προηγούμενο. Μην το ξανακάνεις χωρίς να διευκρινήσεις ότι είναι βοήθεια που προσφέρεις από την καλή σου διάθεση και όχι υποχρέωση σου, και ότι ελπίζεις να σου ανταποδώσει την καλή σου διάθεση. Αν φταίει κάτι, ίσως είναι το «αδιαμαρτύρητα». Αμέσως πήγες και ανέφερες την ατάκα του αλλού, αλλά οι διαμαρτυρίες πρέπει να γίνονται εκεί που αρμόζει, όχι σε τρίτους που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θέλουν να ανακατευτούν. Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι η απόδοση και η καλή δουλειά είναι η καλύτερη απάντηση (όταν πρόκειται για σοβαρό και οργανωμένο γραφείο).
__________________
4.
Τον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει ότι πολύ σωστά παρακινείς όσους αναζητούν σε σενα ψυχολογική στήριξη να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό. 'Ομως που μπορει να απευθυνθεί κανείς για ψυχολογικη βοήθεια όταν δεν έχει τα οικονομικά μέσα. 'Εχω δει διαφημίσεις φορέων που παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη επί συγκεκριμένων θεμάτων, όπως νευρική ανορεξία και σε χρήστες ουσιών. Υπάρχει καποιος αντίστοιχος χώρος για να απευθυνθούμε όσοι απλά έχουμε πιάσει πιάτο και θέλουμε κάπου να μιλήσουμε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα σου απαντήσω με κάτι που έλαβα σήμερα:
"Αγαπητή Λένα, αφού σε συγχαρώ για την στήλη σου και τις πραγματικά εύστοχες παρατηρήσεις σου, όσο και για τις παραπομπές σου, θα ήθελα, ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας που εργάζομαι στο χώρο 15 συναπτά έτη, να επιβεβαιώσω οτι οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις σου στους ερωτώντες με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Το φαντάζομαι οτι δεν χρειάζεσαι τις ευλογίες μου, απλως, επειδή σε διαβάζω αρκετά μεγάλο διάστημα και οι απαντήσεις σου προσομοιάζουν με αυτές επαγγελματία ψυχικής υγείας, ήθελα να το μοιραστώ μαζι σου και να σε ευχαριστήσω γι αυτό! Έχω παρατηρήσει ότι αρκετοί άνθρωποι απευθύνονται σε σένα (σε διαδικτυακή στήλη εννοώ), οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά ενδοοικογενειακά προβλήματα η/ και προβλήματα ψυχικής υγείας οι ίδιοι η οι οικείοι τους, και ενώ με εντυπωσιάζει το γεγονός, ταυτόχρονα χαίρομαι πού αφενός αναζητούν εστω και έτσι βοήθεια και αφετέρου την αναζητούν απο εσένα ειδικά. Θα ήθελα μονο να συμπληρώσω στις πολύ ωραίες παραπομπές που κάνεις σε οσους δεν διαθέτουν τα μέσα να απευθυνθούν σε ιδιώτες, οτι υπάρχουν σε κάθε νομό ανα την Ελλάδα, εκτός απο τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας, οι κοινωνικες υπηρεσίες των Δήμων που συνήθως εχουν και ψυχολόγους, (και αν δεν έχουν και οι κοινωνικοί λειτουργοί παρέχουν συμβουλευτικες υπηρεσίες ), Κέντρα Πρόληψης Εξαρτήσεων και Προαγωγής Ψυχικής Υγείας (τα οποία δεν ασχολούνται με εξαρτημένους αλλα με τον υγιή πληθυσμό που αντιμετωπίζει ψυχοκοινωνικά προβλήματα οποιουδήποτε είδους) και κατα τόπους δραστηριοποιούνται και ΜΚΟ οι οποίες έχουν συναφείς δράσεις πάντα με ψυχολόγους/ κοινωνικους λειτουργούς, οι οποίοι μπορούν να ακούσουν/βοηθήσουν/παραπέμψουν σε κατάλληλες δομές όλα δωρεάν! Θα ήθελα επίσης να προσθέσω σε όσους σκέφτονται να απευθυνθούν σε ιδιώτες α) να διαπραγματεύονται πάντα τη τιμή -ένας καλός επαγγελματίας δεν θα αρνηθεί να κάνει μείωση στη τιμη σε ένα άνθρωπο που έχει ανάγκη αλλιώς δεν ειναι καλός επαγγελματίας, β) σε όσους βρίσκονται σε μεγάλα αστικά κέντρα και έχουν επιλογές να αναζητούν πάντα επαγγελματία που έχει εκτός απο το πτυχίο του και ειδίκευση σε κάποια αναγνωρισμενη σχόλη ψυχοθεραπείας γ) το κριτήριο για το εάν κάποιος θεραπευτής/ θεραπεύτρια μας κάνει είναι η χημεια / σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μας, η οποία είναι και το ήμισυ της θεραπείας! Αν δεν σας αρέσει/ νιώθετε άνετα να πείτε τα παντα, σας κριτικάρει, αλλάξτε θεραπευτη! Σ ευχαριστώ για τη δουλειά που κάνεις και για τη δημοσίευση!"
__________________
5.
Αυτά που νομίζεις πως είναι δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, δεν είναι. Είναι μάρκετινγκ.
Τις περισσότερες φορές το δωρεάν σημαίνει να στείλεις την ερώτηση και να σου απαντήσουν κάτι που δε διαφέρει από τη δική σου στήλη καθώς όλοι σου λένε στο τέλος της απάντησης να επισκεφτείς ένα ψυχολόγο. Ψυχολογική υποστήριξη δεν υπάρχει δωρεάν πρόσωπο με πρόσωπο, και αν υπάρχει γίνεται για μικρά διαστήματα σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας. Μην απαντάς με τέτοια βεβαιότητα επειδή έγραψες κάτι στο google και σου έβγαλε κάτι που φαίνεται δωρεάν αλλά δεν είναι. Ακόμη και η συνεδρία "δωρεάν" μέσω skype κρατά κανένα 15' και στη συνέχεια πρέπει να πληρώσεις.
Δοκίμασε πρώτα και μετά μίλα.
Στους δήμους είτε σου λένε πως έχουν κλείσει οι ώρες και δε δέχονται άλλο κόσμο είτε ότι δε λειτουργεί πια. Επίσης, δοκίμασε να κάνεις "δωρεάν" ψυχολογική υποστήριξη και πες μας την εμπειρία σου. Πόσο δωρεάν ήταν και πόσο κράτησε. Ξέρουμε και εμείς να googlαρουμε.
-Εξοργισμένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι λίγο κουραστική αυτή η κουβέντα, και έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Νομίζω ότι μετά από αυτό δεν θα ξαναδημοσιεύσω αυτό το αναμάσημα. Δεν υπάρχει εγγύηση ότι όλοι θα βρουν δωρεάν ψυχολογική στήριξη, αλλά όσοι ρωτάνε, δεν έχουν καν σκεφτεί να το γκουγκλάρουν ή να ρωτήσουν ή να το ψάξουν. Εσύ μπορεί να είχες αυτή την εμπειρία, αλλά έχω λάβει πολλές φορές μηνύματα από ανθρώπους που πήγαν σε υπηρεσίες του δήμου και βοηθήθηκαν πάρα πολύ, με ελάχιστο έως μηδαμινό κόστος. Η εμπειρία σου δεν είναι ο κανόνας, όσο εξοργισμένη κι αν είσαι. Υπάρχει δωρεάν στήριξη πρόσωπο με πρόσωπο. Ναι, υπάρχει μεγάλη αναμονή, υπάρχουν πολλά εμπόδια, αλλά αυτά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα, και για χώρα που είναι στην κατάσταση που είναι, αυτό που προσφέρει δεν είναι λίγο.
__________________
6.
Γεια σου γλυκό κορίτσι. Έχω ένα μικρό προβληματισμό και θα ήθελα την άποψη σου. Λοιπόν έχω μια κόρη 8 χρονών και από το νήπιο είχε μια φίλη, όχι κολλητή μεν αλλά τη συμπαθούσε. Τη μαμά την ήξερα φατσικά, από τα σχολικά μας χρόνια, αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς, ωραία, απρόσιτη και απόμακρη. Στο νήπιο γνωριστήκαμε, γενικά με ελάχιστες μαμάδες είχε σχέση, εμένα για κάποιο λόγο με προσέγγισε αυτή και με χαρά γνωριστήκαμε και κάναμε λίγη, τυπική παρέα. Η κοπέλα είναι πολύ αξιόλογη, σοβαρή , ευγενική απλά έχουμε τελείως άλλη προσέγγιση σε σχέση με τα παιδιά και γενικοτέρα τρόπο ζωής. Εμένα με χαρακτηρίζεις άνετα, ως πιο χύμα π.χ με το παιδί όχι υπερβολική και υπερπροστατευτική. Όποτε βρισκόμαστε, συμβουλεύω τη κόρη μου, να μη σκαρφαλώνει, να μην τρέχει γιατί και η κόρη της, την ακολουθεί και η μαμά φρικάρει. Λογικά έχει φοβίες, αλλά θέλει να είναι και comme il faut, μη λένε άσχημες λέξεις( όχι βρισιές σαφώς, παιδικές αστειότητες), να προσέχει μη λερωθεί όταν τρώει, να την ενημερώνει για κάθε της κίνηση. Όλο αυτό, μου προκαλεί άγχος, αλήθεια και δεν μπορώ ν αφεθώ όταν βρισκόμαστε, φοβάμαι μην πει ή κάνει κάτι η κόρη μου και της κακοφανεί. Μετά σκέφτομαι, δεν θα μ έπαιρνε να βρεθούμε, αν ένιωθε έτσι, αλλά η αλήθεια είναι πως όταν χτυπάει το τηλέφωνο, παίρνω ανάσα για ν απαντήσω και όταν βρισκόμαστε λέω πάει και αυτό, το βλέπω σαν υποχρέωση. Ωστόσο σαν άτομο, την εκτιμώ πολύ, τη θεωρώ καλή παρέα, αλλά νιώθω λίγο έξω από τα νερά μου. Πιστεύεις αφού πιέζομαι ν απομακρυνθώ ή να συνεχίσω τη παρέα; Κάποια tips να το βλέπω λιγότερο ανώδυνα;
ευχαριστώ. μαμάδες σε κρίση.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να καταπιέζεσαι με αυτόν τον τρόπο. Το τιπ μου για να το βλέπεις πιο ανώδυνα είναι να μην μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση. Δεν της κάνεις χάρη αν κάνεις παρέα μαζί της και το βλέπεις ως αγγαρεία.
_________________
7.
Αμπα μου, σου στέλνω αυτή την ερώτηση με αφορμή μια άλλη ερώτηση αναγνώστριας. Θεωρώ εξαιρετικά εγωιστικό να θέλεις να αποκτήσεις πάση θυσία δικά σου βιολογικά παιδιά και να ξοδεύεις χρόνο, χρήμα, ενέργεια για να το πετυχεις, ενώ ειναι δυσκολο (μιλω για τις περιπτωσεις που ειτε ο ενας είτε ο άλλος δυσκολεύονται), να καταφεύγεις σε εξωσωματικες, παρένθετες μητέρες ή δότες ωαρίων και σπέρματος τη στιγμή που γύρω μας υπάρχουν άπειρες παιδικές ψυχούλες που διψάνε για οικογενειακή ζεστασιά. Ναι, είναι δύσκολο, αλλα δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος αν αυτά τα πλασματάκια έφευγαν απο τα ιδρυματα και πήγαιναν σε ένα σπίτι? Γνωρίζω ανθρώπους που παιδεύονταν χρόνια να κανουν παιδι και εκαναν τελικα σε πολυ μεγαλη ηλικια, επειδη η μανα ηθελε δικο της. Απο τη μια ίσως καλυτερα που δεν υιοθετούν αφού η υιοθεσία πρεπει να είναι συνειδητή και με την απόλυτη θέληση των γονέων. Απο την άλλη δε μπορώ μα μη μέμφομαι κάτι τετοιο. Γονιός άλλωστε δεν είναι αυτός που κάνει αλλα που μεγαλώνει παιδια. Ποια είναι η αποψη σου? Ποια η αποψη των αναγνωστών? Μήπως μου διαφευγουν πολλά και γίνομαι σκληρή?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σου διαφεύγουν άπειρα, και είσαι σκληρή λόγω άγνοιας και απειρίας. Ξέρεις πότε θα ήταν καλύτερος ο κόσμος; Αν σταματούσαμε να κρίνουμε τους άλλους για τις απολύτως προσωπικές τους αποφάσεις που μπαίνουν πολύ βαθιά στην ψυχολογία τους και στο όραμα ολοκλήρωσης τους σε επίπεδο DNA, που δεν μας επηρεάζουν στο ελάχιστο. Αν το ντέρτι σου είναι οι άπειρες παιδικές ψυχούλες που διψάνε για οικογενειακή ζεστασιά, μπορείς κι εσύ να υιοθετήσεις ένα ή δύο ή τρία ή τέσσερα παιδιά. Η άποψη «αφού δεν κάνεις δικά σου παιδιά, υιοθέτησε ένα» έχει την απάντηση «γιατί να μην υιοθετήσουν όλοι, είτε μπορούν να κάνουν είτε όχι, αν η προτεραιότητα μας είναι οι άπειρες ψυχούλες;» Παιδιά δεν μας λείπουν. Σύμφωνα με τη θεωρία σου, γιατί να κάνει ο οποιοσδήποτε το δικό του; Ταυτόχρονα, κάτι τύποι σαν και σένα εκπλήσσονται όταν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν παιδιά μόνοι τους, επιλέγουν να υιοθετήσουν (αναρωτιέμαι τι θεωρία έχεις για τα ομόφυλα ζευγάρια και την υιοθεσία).
Για το καθεστώς υιοθεσίας, όπως και για τις διαδικασίες εξωσωματικής, παρένθετης μητέρας, δότη κάθε είδους και λοιπών επιλογών στην Ελλάδα, οι πληροφορίες είναι στις άκρες των δαχτύλων σου. Από αυτά που γράφεις δεν έχεις ιδέα για το τι δυσκολίες παρουσιάζονται όταν ένα ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδιά εύκολα με τον παραδοσιακό τρόπο. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Αν μάθεις τι ισχύει, ξαναστείλε. Μαθήματα φιλοσοφίας όταν λείπουν βασικές γνώσεις δεν παραδίδονται. Μαθήματα ανθρωπιάς, από την άλλη, πρέπει να διδάξει ο καθένας στον εαυτό του.
σχόλια