«Ένα καινούριο πρόσωπο. Μια πραγματική μεταμόρφωση. Η Έλενα Ναθαναήλ έκρυψε, με μια ξανθή σγουρή περούκα, τα μαύρα σαν "του κοράκου το φτερό" μακριά, ίσια, μαλλιά της. Το μακιγιάζ προσαρμόστηκε αναλόγως. Έγινε πιο ανάλαφρο, πιο διάφανο. Κι όλα άλλαξαν. Τα τεράστια μάτια με το βαθύ ερωτικό βλέμμα κέρδισαν μια έκφραση ανυπεράσπιστης τρυφερότητας. Το τέλειο ωχρό οβάλ σαν να έμεινε στη σκιά, σαν να έσβησε, για να αφήσει να φανεί η εξ ίσου τέλεια γραμμή του λαιμού. Το φιλήδονο τόξο των χειλιών μισάνοιξε σε μια υποψία χαμόγελου, γεμάτου απορία. Μια γυναίκα-κούκλα, μια γυναίκα-παιδί ανακαλύπτει τους θησαυρούς του κόσμου. Ανακαλύπτει τη δύναμή της...».
ΕΙΚΟΝΕΣ #618, Παρασκευή 5 Ιουλίου 1968, Φωτογραφίες: Ι. Σκουρογιάννη
Η επανάσταση που έφερνε η hippy κουλτούρα και στο ντύσιμο, στα τέλη του '60, δεν θα μπορούσε ν' αφήσει ανεπηρέαστες και τις ηθοποιούς (πόσω μάλλον τις ηθοποιούς), που πρωταγωνιστώντας σε θέατρο, σινεμά και έντυπα (και στην τηλεόραση – αν και ήταν κάπως νωρίς ακόμη) συνέτειναν στην εξάπλωση της νέας μόδας, δημιουργώντας σύγχρονα μοντέρνα πρότυπα.
Πέραν αυτού τού γενικού, υπήρχε οπωσδήποτε και η εσωτερική ανάγκη για έναν κάποιο πειραματισμό, καθότι, να μην το ξεχνάμε αυτό, αναφερόμαστε, βασικά, στους νέους και τις νέες της εποχής. Όσες ηθοποιοί ήθελαν, δηλαδή, θα μπορούσαν ν' αλλάξουν την εικόνα τους, μέσα από μια φωτογράφιση ή ένα ρόλο, δοκιμάζοντας καινούριους δρόμους και μετρώντας, ενδεχομένως, κρίσεις και αντιδράσεις.
«Είμαι πάντα πολύ προσγειωμένη, επειδή ξέρω βέβαια πως ότι δεν μπορεί να είναι όλα ιδανικά στον κόσμο μας, στη σημερινή κρίσιμη εποχή του εγχώριου κινηματογράφου, επειδή πιστεύω ότι οι μεγάλοι ρόλοι, οι μεγάλες ευκαιρίες σε πλησιάζουν πάντοτε αθόρυβα εκεί όπου δεν το περιμένεις.»
Η Έλενα Ναθαναήλ ήταν πολύ νέα το 1968. Μόλις 21 ετών. Είχε ήδη, βέβαια, μια καριέρα πίσω της, κυρίως στον κινηματογράφο, που την είχε αναδείξει σε είδωλο, αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να δοκιμάζει συνεχώς καινούρια πράγματα. Και από πλευράς ρόλων και γενικότερα. Έτσι, και για τη συγκεκριμένη φωτογράφιση, με τα ρούχα του Γιάννη Τσεκλένη, είχε τις απόψεις της:
«Μου ζήτησαν μερικές φωτογραφίες για κάποιο μεγάλο ξένο περιοδικό. Στο στούντιο συνάντησα την Έφη Μελά (σ.σ. η μούσα του Γιάννη Τσεκλένη) και τις περούκες της. Το καλύτερο επί τόσα χρόνια φωτομοντέλο της Αθήνας διαθέτει μια πλουσιότατη συλλογή. Για να γελάσουμε διάλεξα αυτή την ξανθή, την ελαφρώς χίππυ. Μου είπαν ό,τι μου πάει... Αυτό ήταν όλο».
Και συνεχίζει...
«Οι παραγωγοί μου ενθουσιάστηκαν. Και ετοιμάζουν, νομίζω, τώρα ένα σενάριο με δύο ρόλους. Στον ένα θα είμαι η Έλενα η πραγματική, αυτή που ξέρουν όλοι. Στον άλλο θα είμαι ξανθή, κάπως σαν αυτήν εδώ την περούκα. Δεν ξέρω αν η έμπνευση αυτή θα αποδειχτεί ευτυχής ή ατυχής, ούτε άλλωστε και αν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αυτή η διπλή παρουσία. Τι σημασία όμως έχει; Μ' αυτό τον τρόπο κατόρθωσα να τους πω, να τους δώσω να καταλάβουν αυτό που δεν λέγεται, δεν πείθει συνήθως με λόγια: πως είναι καιρός να με χρησιμοποιήσουν και κάπως αλλιώτικα. Όχι πια συνεχώς στους ρόλους της σέξυ μοντέρνας κοπέλας της καλής κοινωνίας ή –το συχνότερο– της φλογερής μοιραίας υπάρξεως, που σημαδεύει και καταστρέφει τη ζωή δύο –δύο πάντα– ανδρών. Δεν τους κατηγορώ βέβαια. Υπάρχουν τα κέρδη, η εμπορικότητα και όλα τα σχετικά. Η "Ντάμα Σπαθί" κέρδισε μέχρι σήμερα στην ξένη αγορά πολλά δολάρια, ίσως και εκατομμύρια. Αλλά...».
Εκείνη την εποχή τα οικογενειακά περιοδικά τα απασχολούσε, με μέτρο βέβαια, η σχέση της Έλενας Ναθαναήλ με τον Γιώργο Κωνσταντίνου(είχαν υπάρξει κάποιες λίγες δημοσιεύσεις). Γι' αυτή τη σχέση και για το πόσο την είχε επηρεάσει, κάνοντάς την πιο απαιτητική στους ρόλους της, και γενικότερα, είχε μιλήσει η ίδια η Έλενα στις ΕΙΚΟΝΕΣ:
«Ο Γιώργος μ' έχει βοηθήσει αφάνταστα ως τώρα. Εκείνος μ' έκανε να αγαπήσω τα βιβλία, το διάβασμα, μ' έμαθε ν' αγαπώ το θέατρο. Δεν ξέρω όμως πώς να το εξηγήσω. Όταν με γνώρισε είχα ήδη κάνει αρκετά πράγματα μόνη μου – έστω όχι και τόσο σπουδαία. Ένας Πυγμαλίωνας που συναντά μια ήδη μισοδιαμορφωμένη και σχηματισμένη Γαλάτεια, δεν είναι απλή περίπτωση. Πολλές φορές αυτό ακριβώς το παιχνίδι της τελειότητας –περισσότερο για μένα, παρά για τον εαυτό του–, αυτή η επιθυμία του να ανακαλύψει ποιο είναι για μένα το καλύτερο, μού κάνουν φοβερά δύσκολη την οποιαδήποτε εκλογή. Ξέρεις τι είναι να νοιώθεις υπεύθυνη όχι μόνον απέναντι στον εαυτό σου, αλλά και σ' έναν άνθρωπο που πιστεύει τόσο σ' εσένα; Προσπαθώ, πιστέψτε με, να αντιδράσω. Επειδή είμαι πάντα πολύ προσγειωμένη, επειδή ξέρω βέβαια πως ότι δεν μπορεί να είναι όλα ιδανικά στον κόσμο μας, στη σημερινή κρίσιμη εποχή του εγχώριου κινηματογράφου, επειδή πιστεύω ότι οι μεγάλοι ρόλοι, οι μεγάλες ευκαιρίες σε πλησιάζουν πάντοτε αθόρυβα εκεί όπου δεν το περιμένεις. Δεν είναι δυνατόν να μένω με σταυρωμένα τα χέρια. Όχι για τα χρήματα, αλλά γιατί εμείς οι ηθοποιοί αρρωσταίνουμε. Δεν υπάρχουμε πια, αν σταματήσουμε για λίγο να δουλεύουμε».
Να θυμίσουμε πως το 1968 η Έλενα Ναθαναήλ είχε γυρίσει τρεις ταινίες. Την Κατάσκοποι στον Σαρωνικό του Γκρεγκ Τάλλας, με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και με τον Γιώργο Ρωμανό να τραγουδάει Νίκο Γκάτσο («Ήρθε μια βραδιά στην ερημιά του κόσμου/ άστρα και κλαδιά κρατούσαν τα παιδιά»!), τη διασκεδαστική-τουριστική Επιχείρησις Απόλλων του Γιώργου Σκαλενάκη και τη δραματική Ραντεβού με μια Άγνωστη του Βασίλη Γεωργιάδη. Οι δύο πρώτες είχαν στόχο και την αγορά του εξωτερικού, αλλά η τρίτη ήταν από τις καλύτερές της, με την ίδια σ' ένα ρόλο κάπως... χιτσκοκικό. Όλοι την θυμόμαστε δίπλα στον δικαστικό Δημήτρη Μυράτ και τον ερημίτη Γιάννη Βόγλη.
Παρά ταύτα φαίνεται πως η Έλενα Ναθαναήλ δεν ήταν πλήρως ικανοποιημένη και πως διαρκώς αναζητούσε το καλύτερο...
«Θα ήθελα να παίξω κάτι, προς Θεού, όχι πια δραματικό, ούτε όμως και τελείως ελαφρό, χωρίς αξιώσεις. Ονειρεύομαι μια ταινία –ίσως με σκηνοθέτη τον Γιώργο Κωνσταντίνου– γλυκόπικρη. Μια κομεντί, σαν κι αυτές που γυρίζουν οι Ιταλοί, μ' ένα ρόλο δραματικό μαζί και κωμικό, συγκινητικό μαζί και εύθυμο. Κάτι σαν τους ρόλους που διαλέγει η Σίρλεϋ Μακ Λέην. Νομίζω πως θα τα καταφέρω.
Θέλουμε, επίσης, να φτιάξουμε ένα δικό μας θίασο με το Γιώργο. Φυσικά, θίασο ποιότητας με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Με έργα μοντέρνα και κλασικά. Με τι θα 'θελα ν' αρχίσω; Με αυτά που διάλεξα ήδη για τις εξετάσεις μου (σ.σ. η Έλενα Ναθαναήλ τελείωνε τότε τη δραματική σχολή): την "Ανθρώπινη Φωνή" του Κοκτώ. Το "Ξαφνικά Πέρυσι το Καλοκαίρι" του Τενεσί Ουίλιαμς. Και να προσπαθήσουμε να μην παίζουμε πάντα μαζί και οι δυο στο ίδιο έργο. Να μη γίνουμε σαν κι εκείνα τα διάσημα και δημοφιλή ζευγάρια, που δεν χωρίζουν ποτέ πάνω στη σκηνή και την οθόνη. Φοβάμαι τόσο την τυποποίηση».
Στην οθόνη Έλενα Ναθαναήλ και Γιώργος Κωνσταντίνου είχαν εμφανιστεί, ως γνωστόν, μόνο στο Ξύπνα Βασίλη (1969) του Γιάννη Δαλιανίδη.
