__________________
1.
Α μπα, ποια είναι η άποψη σου για την πράξη της αυτοκτονιας και για αυτόν που αυτοκτονεί; Σκεφτόμουν πως αν και η αυτοκτονία έχει πολύ λυπηρες συνέπειες καθώς αποτυγχάνει η προσπάθεια ενός ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωη, κάτι για το οποίο παλεύει καθημερινά, δεν μπορώ να θεωρησω το πρόσωπο που αυτοκτονεί δειλό και ασήμαντο, ούτε να το κατηγορήσω πως δεν προσπάθησε και "διάλεξε τον εύκολο δρόμο".. αντιθέτως μάλιστα καταλαβαίνω απολύτως την αυτοκτονία ως πραξη τη στιγμή που δεν μπορεί να δοθεί καμία βοήθεια (κυρίως ψυχολογική) από κανέναν άνθρωπο στο άτομο που προχωρεί σε αυτήν την πράξη.. ακόμη κι αν δεν συμφωνείς μαζί μου στο ότι η αυτοκτονία δεν είναι ντροπή (αλλά παρ όλα αυτά παραμένει πράξη δραματική) μπορείς να αιτιολογήσεις το αίσθημα μου; Ευχαριστώ πολύ!
- Μ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα αιτιολογήσεις μόνη σου το αίσθημα σου αν ενημερωθείς αρκετά, αντί να κάθεσαι να τα σκέφτεσαι μόνη σου. Αυτό το θέμα είναι μεγάλο και δύσκολο και όχι ζήτημα άποψης του καθένα. Επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων ασχολούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι έρευνες τους και τα αποτελέσματα τους και οι σκέψεις τους είναι διαθέσιμο υλικό για όλους μας. Μόνο η ελληνική σελίδα του Wikipedia έχει 154 παραπομπές. Μην ρωτάς εμένα, μην ρωτάς τυχαίους ανθρώπους (εκτός αν ξέρεις κόσμο που έχει σχετικό επάγγελμα ή σπουδές), ψάξε και διάβασε σχετικά μόνη σου. Η κλίμακα έχει ένα πολύ ωραίο σάιτ.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Είμαι στα 50 χωρισμένη εδώ και 20 χρόνια, λόγω βιαιότητας στην συμπεριφορά του πρώην συζύγου μου, με τρία παιδιά τα οποία μεγάλωσα μόνη από όλες τις απόψεις. Ομολογώ ότι τα κατάφερα αρκετά καλά -όχι τέλεια-. Είμαι άτομο που δεν ανοίγεται να συζητά τα προσωπικά του θέματα ή να παίρνει τις γνώμες των άλλων για να λάβει τις αποφάσεις του. Αναλαμβάνω πάντοτε τις ευθύνες μου, δεν θέλω να φορτώνω σε άλλους τυχόν λάθη σε αποφάσεις δικές μου αλλά και γιατί επηρεάζομαι εάν η άποψη/γνώμη/ προέρχεται από αυτούς τους λίγους ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου.
Έτσι, έκανα ότι έκανα, και μετά ενημέρωνα ανάλογα όταν υπήρχε η ευκαιρία...(δεν σήκωνα το τηλέφωνο , ούτε έβγαζα δελτίο τύπο)..αν τύχαινε περίσταση δηλαδή...
Τέλος για την προιστορία να πω ότι τα προηγούμενα χρόνια η προτεραιότητα μου ήταν τα παιδιά μου, είχα ένα πολύ φορτωμένο και κουραστικό πρόγραμμα, δούλευα πολύ και οι έξοδοι μου μετρημένες και όχι επιδιωκόμενες.
Από 30 χρόνια πριν φιλέψαμε με μια συνάδελφο κατά λίγα χρόνια μεγαλύτερή μου, η οποία δεν έφτιαξε οικογένεια, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, την οποία θαύμαζα για την εξυπνάδα της, με την οποία κουμπαρέψαμε και μου βάπτισε το πρώτο μου παιδί. Οι επαφές μας αραιές, μάλλον κοινωνικές αλλά διατηρήθηκαν λόγω και κοινού επαγγελματικού χώρου. Όταν μία πενταετία πριν έκανε δώρο στο βαπτιστικό της ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.....Ομολογουμένως δυσκολεύτηκα να δεχτώ τα χρήματα γιατί ξέρω ότι κανείς δεν δίνει χωρίς να θέλει ανταλλάγματα....όμως ήταν για το παιδί.. επέμενε οπότε τα πήρα τα φύλαξα και όταν βεβαιώθηκα ότι το παιδί μπορούσε να τα διαχειριστεί υπεύθυνα, του τα έδωσα....Στην συνέχεια αποχώρησε από την υπηρεσία, οπότε λόγω χρόνου επιδίωκε πιό συχνές επαφές, εξόδους κτλ. Προσπαθούσα πολύ να τα καταφέρνω να βγαίνουμε αλλά δεν απολάμβανα πάντα την έξοδο...Δεινή συζητητής, με πολλές γνώσεις ενημερωμένη για όλα, ετυμόλογη...σε αντίθεση με εμένα όπου χαμηλών τόνων, ντροπαλή, επιεικής.....τέλος πάντων πριν από ένα χρόνο γνώρισα κάποιον με τον οποίο αποφασίσαμε να φτιάξουμε κοινή ζωή...Όταν την ενημέρωσα για την απόφαση μου και ενώ μου είπε ότι χαίρεται κτλ κτλ στην συνέχεια...μου έκανε μία επίθεση για ένα σωρό πράγματα που άλλα την αφορούσαν και άλλα όχι...στο τέλος μου ζήτησε να διακόψουμε την ....(πως να την ονομάσω πλέον?).Βασικά με κατηγόρησε ότι ενώ πήγαινα ταξίδια π.χ. (με τα παιδιά μου και με κάποιες φίλες που με καλούσαν στην παρέα τους) με αυτή δεν πήγα ποτέ, και το δεύτερο σημαντικό ότι ξεκίνησα μία δική μου επιχείρηση χωρίς να την ενημερώσω ...(εδώ να σημειώσω ότι με επηρέασε αρνητικά με έμμεσο τρόπο στο να πάρω την απόφαση να φύγω από την υπηρεσία που εργαζόμουν πριν ) (και τα δύο αλήθεια είναι) Και διακόψαμε.
Για 5-6 μήνες ήμουν χάλια, για όσα άκουσα και για όσα έκανα λάθος, αν και ξέρω ότι δεν ταιριάζαμε ούτε στο lifestyle, ούτε στις απόψεις μας...
Τώρα ησύχασα. Δεν θέλω να επανασυνδεθούμε. Ήταν πολύ βαριά αυτά που άκουσα.
Αυτό λοιπόν που με βασανίζει είναι αυτά τα χρήματα που μπήκαν στην μέση, που εγώ δεν ζήτησα αλλά που πήρα και έδωσα στο παιδί.
Να της τα επιστρέψω? (εννοείται δεν θα τα ζητήσω από το παιδί-από μένα θα φύγουν και εννοείται δεν τα έχω "πρόχειρα"...)
- Μίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Τα έδωσε στο παιδί ως νονά. Είναι μεταξύ τους αυτή η σχέση. Ελπίζω να μην διακόπηκε λόγω των δικών σας προβλημάτων. Δε νομίζω ότι είναι η θέση σου να επέμβεις με αυτόν τον τρόπο για να κάνεις κάποια δήλωση. Για μένα η επιστροφή αυτού του ποσού είναι προσβολή.
__________________
3.
Συγχαρητήρια για τη στήλη, Α,μπα! Μου αρέσει πολύ η ειλικρινής προσέγγιση, καθώς και ο σεβασμός που υπαρχει στα σχόλια. Θα με βοηθούσε πάρα πολύ η γνώμη σου σε ένα θέμα που αφορά το χαρακτήρα μου (όπως και η γνώμη των αναγνωστών, φυσικά). Λοιπόν, ας αρχίσω με μια περιγραφή, για να καταλήξω στην ερωτηση: λατρεύω να γνωρίζω κόσμο από άλλες χώρες. Μιλάω και καλά κάποιες ξένες γλώσσες και αυτό με βοηθάει στην καλύτερη επικοινωνία. Ειδικά όταν γνωρίζω κάποιο άτομο από χώρα εκτός Ευρώπης, Β.Αμερικης η Καναδά (δηλαδή εκτός των χωρών του "δυτικού κόσμου", στις οποίες υπάρχουν ορισμένα κοινά σε τρόπο ζωης) ενθουσιάζομαι υπερβολικά και το φλομωνω στις (ενθουσιωδεις, είπαμε) ερωτήσεις για τη χώρα του, τα έθιμα, τη γλώσσα του, τη θρησκεία κλπ. Παράδειγμα, έχω ένα φίλο από Ιράν (άθεο) και τον έχω ρωτήσει κατά καιρούς για διάφορα μουσουλμανικά εθιμα, για το πώς είναι η προφορά των Φαρσι (ολόκληρο μάθημα μου έκανε ο καημένος). Είχα πιάσει συζήτηση με μια κοπέλα από Αιθιοπία και καταλήξαμε να μου δείχνει στον υπολογιστή τις 200 διαλέκτους και τα συστήματα γραφής της πατρίδας της. Σε μια φίλη από Ιαπωνία, το πρώτο πράγμα που τη ρώτησα είναι τι σημαίνει το όνομα της στα ιαπωνικά. Συζητούσα για ώρες με δύο παιδιά αφροαμερικανους για την αντιμετώπιση των μαύρων γενικά στις ΗΠΑ. Και σε ευρωπαίους το κάνω βέβαια, μπορεί κάνω πολλές ερωτήσεις για τη γλώσσα τους, να ρωτάω λέξεις, φράσεις, προφορές...
Η μπορεί να κάνω κάποια θετικά σχόλια, πχ την άλλη φορά μιλούσα με μια κοπέλα από Ινδία και σε μια συζήτηση για τα μαθηματικά, ανέφερα ότι έχω διαβάσει πως οι Ινδοί έχουν πολύ υψηλές επιδόσεις. Σε άλλη κοπέλα απο Αμερική, με καταγωγή από ιθαγενείς, είπα με τη μια πόσο υπέροχο είναι που όχι μόνο προέρχεται από ιθαγενείς Αμερικανούς, αλλά που έχει και αντίστοιχο όνομα και που η οικογένεια της κρατάει και (εν μέρει) τις παραδόσεις τους.
Όλα τα παραπάνω προέρχονται από ειλικρινές ενδιαφέρον και θαυμασμο για άλλους πολιτισμούς, γλώσσες, έθιμα, τρόπους ζωής, και γενικά οι αντιδράσεις ήταν πάντα θετικές από την άλλη πλευρά.
Ωστόσο σκέφτομαι...μήπως πρέπει να το μετριασω; Μήπως ο υπερ-ενθουσιασμός για την κουλτούρα καποιου μπορεί να εκληφθεί σαν "ρατσισμός από την ανάποδη", σαν να τους αντιμετωπιζω σαν εξωτικά είδη προς μελέτη; Δε νιώθω έτσι αλλά δεν είμαι εγώ που βομβαρδιζομαι από τις ερωτήσεις μου.
Ευχαριστώ.
- Άννα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν γίνεται να απαντηθεί αυτό για όλους όσους συναντάς. Σε άλλους θα αρέσει, σε άλλους όχι. Ρατσισμός από την ανάποδη δεν υπάρχει (ο «ανάποδος ρατσισμός» είναι ρητορική και θεωρία της ακροδεξιάς πτέρυγας που έχει καταφέρει να παρεισφρήσει στους κάπως απροετοίμαστους που το θεωρούν ψαγμένη άποψη). Αν αντιμετωπίζεις τους άλλους σαν εξωτικά είδη προς μελέτη, κατώτερα όμως είδη, σαν να βρίσκονται σε ζωολογικό κήπο, αυτό είναι κανονικός ρατσισμός, καθόλου «ανάποδος». Εσύ ξέρεις γιατί ρωτάς, οπότε τον εαυτό σου ρώτα.
Όταν κάποιος νιώθει άβολα με τις ερωτήσεις, το δείχνει. Υπάρχει και η εξωλεκτική επικοινωνία. Αν αποφεύγει το βλέμμα, αν αποστρέφει το σώμα, αν απαντάει μονολεκτικά, αν προσπαθεί να αλλάξει κουβέντα.... Υπάρχουν πολλά σημάδια. Έχεις το νου σου ή σε παρασέρνει η περιέργεια σου;
__________________
4.
Καλημέρα Αγαπητή Α,μπα κα αναγνώστες,
Χώρισα πριν μια εβδομάδα από μια σχέση 1 έτους (συνομήλικοι στα late 30s, εργαζόμενοι).
Η ιστορία ξεκίνησε με δική του πρωτοβουλία, κυνήγι πρέπει να πω καλύτερα, και έληξε με δική μου.
Κατά τη διάρκεια ενώ υπήρχε πάρα πολύ πάθος και αγάπη, διαψευστήκαν υποσχέσεις που μου έδινε (για ταξίδια, για εξόδους, για σεξ) και αυτό με έκανε να αμφιβάλλω για όλα.
Δηλαδή, ενώ με σκεφτόταν και μου το έδειχνε με την καθημερινή μας επικοινωνία, επειδή δουλεύει πολλές, ατελείωτες ώρες (έχει δική του επιχείρηση και είναι εργασιομανής) στο τέλος ήταν πάντα πολύ κουρασμένος για οτιδήποτε.
Κι εγώ, ενώ δεν αμφισβητώ ότι πράγματι δουλεύει σκληρά, κατάντησα υστερική περιμένοντας αιωνίως πότε θα ευκαιρήσει να τον δω. Προσπάθησα πολλές φορές να σταματήσω αυτή την αναμονή, εφόσον μου κόστιζε την ηρεμία μου, δίνοντας ένα τέλος στη σχέση. Εκείνος όμως επανερχόταν με εκ νέου υποσχέσεις λέγοντας ότι με αγαπάει και δεν θέλει να με χάσει από τη ζωή του. Στην τελευταία μας συζήτηση του ζήτησα να μην επανέλθει και να μην επικοινωνήσει μαζί μου για κανένα λόγο, και το έχει τηρήσει.
Σου γράφω επειδή πονάω. Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν πήρα τη σωστή απόφαση, επειδή, επί του παρόντος τουλάχιστον, τα νεύρα μου δεν έχουν ηρεμήσει, αντίθετα, είμαι ένα συναισθηματικό ναυάγιο.
Υπάρχει ελπίδα;
- love hurts
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για ποιο πράγμα;
Ο πόνος δεν είναι απόδειξη ή έστω ένδειξη για το αν έχεις πάρει την σωστή απόφαση. Κάποιες φορές οι σωστές αποφάσεις πονάνε. Δεν μπορώ να σου πω εγώ αν πήρες την σωστή απόφαση για σένα, μόνο ότι ο πόνος είναι μέρος της ζωής. Όταν φροντίζεις μια πληγή, πονάς, ταυτόχρονα όμως είναι αυτό που πρέπει να κάνεις.
Αυτό που βλέπω είναι ότι δεν έπαιρνες αυτό που ήθελες και έχανες τον εαυτό σου, αφού η κατάσταση σου στερούσε την ηρεμία σου, και αυτός σου έλεγε ότι σε αγαπάει χωρίς να αλλάζει κάτι στη ζωή του. Η αγάπη δεν αρκεί όμως. Αυτό που σου έλεγε είναι να τον δεχτείς όπως είναι. Αφού εσύ δεν μπορείς, δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα μπορούσατε να συνυπάρξετε. Αν με την ελπίδα εννοείς να αλλάξει κάτι ώστε να μπορείτε να είσαστε μαζί, αυτό εξαρτάται από εκείνον. Εσύ έκανες αυτό που μπορούσες να κάνεις.
__________________
5.
Αμπα μου λατρεμένη, είμαι με έναν άνθρωπο που λατρεύω εδώ και 4 χρόνια (εγώ 23 εκείνος 25). Σπουδάσαμε στο ίδιο αντικείμενο και είναι ο μοναδικός άνθρωπος που νιώθω ότι ταιριάζω τόσο πολύ σε ιδανικά και, αν θέλεις, σε αρχές (μισώ αυτή τη λέξη αλλά δε βρίσκω πιο κατάλληλη). Νιώθω ρε παιδί μου σαν να έχουμε μεγαλώσει με τον ίδιο τρόπο, και αυτό δεν το έχω βρει ούτε σε φιλικές μου σχέσεις. Ταιριάζουμε τόσο πολύ πνευματικά, δε βαριέμαι ποτέ μαζί του, το σεξ είναι υπέροχο, με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω πολύ τον εαυτό μου και γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη γιατί τον θαυμάζω απεριόριστα και είναι το πρότυπό μου, με στηρίζει σε ό,τι κάνω... Γενικά ό,τι είμαι σήμερα το οφείλω σε μεγάλο βαθμό σε εκείνον-και είμαι και πολύ γαμάτη (ουφ, τώρα που τα γράφω φαίνονται όλα τόσο ιδανικά που νιώθω χαζή που προβληματίζομαι..). Τέλος πάντων, προφανώς για να σου στέλνω, υπάρχει το αλλά, το οποίο είναι το εξής: είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες στα απλά και καθημερινά. Δηλαδή, εγώ τίγκα αισιόδοξη, εκείνος γκρινιάρης. Εγώ χύμα, εκείνος χαρωπή νοικοκυρούλα (εντοπίζεις την αρνητική χροιά όταν περιγράφω τα δικά του,ε; :-Ρ). Εγώ θέλω ταξίδια, εκείνος σπιτόγατος. Εγώ βάζω ένα ρούχο και βγαίνω, εκείνος κάνει 1 ώρα. Όλα αυτά θα ήταν οκ αν δεν ήμασταν και τόσο εγωιστές (να κι ένα κοινό) με αποτέλεσμα να μην κάνει κανένας πίσω και να θέλουμε να περάσει το δικό μας. Εγώ λοιπόν έχω αναγνωρίσει το πρόβλημα και προσπαθώ να βάλω νερό στο κρασί μου- δηλαδή οκ, θα σηκωθώ να ετοιμαστώ όταν θα είναι σχεδόν έτοιμος, θα πάω ταξίδι με άλλους κλπ κλπ, αλλά από τη δική του μεριά δε βλέπω καμία διάθεση συμβιβασμού. Εμμένει στη στάση του με το σκεπτικό "έτσι είμαι, γιατί να καταπιεστώ;" και εμένα αυτό με τρελαίνει και ξεκινάνε ομηρικοί καυγάδες (α, είμαστε και drama queen-king). Δε με πειράζει τόσο το να περιμένω να ετοιμαστεί, το να αναγκαστώ να έχω τον χώρο μου στην τρίχα γιατί τον ενοχλεί η ακαταστασία, ενώ εγώ θέλω να ναι όλα χύμα γιατί έτσι μου αρέσει και ένα σωρό άλλα τέτοια μικρά, αλλά με πειράζει που δε βλέπω αντίστοιχη στάση και από εκείνον και μουλαρώνω! Η ερώτησή μου είναι η εξής: πώς πιστεύεις ότι πρέπει να χειριστώ τέτοιες διαφορές; Είναι πρόβλημα που καταπίνεται γιατί δεν είναι τόσο σημαντικό, ή πρέπει να φύγω από τη σχέση; Φαντάζομαι θα μου πεις ότι, το τι είναι σημαντικό το ορίζω εγώ και τα όριά μου... Αλλά είμαι πολύ μπερδεμένη, γιατί λέω οκ προς το παρόν μπορώ να ζήσω με αυτό, αλλά θα περάσουν 10 χρόνια, θα θέλουμε να παντρευτούμε που λέει ο λόγος, και εγώ τότε θα θυμηθώ ότι δε γίνεται να το πάμε σοβαρά γιατί θα υπάρχουν προστριβές για τα καθημερινά; Δε μ' αρέσει να ΄μαι σε μια σχέση που ξέρω εκ των προτέρων και με σιγουριά ότι θα τελειώσει... αλλά είναι πράγματι σίγουρο ότι θα τελειώσει γι'αυτό; Σε παρακαλώ πολύ να μου απαντήσεις γιατί είμαι πολύ μπερδεμένη και εκτιμώ πολύ τη σκέψη σου.
- αυγοτάραχο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυγοτάραχο, το γράφεις με λόγια, αλλά καταλαβαίνεις τι ακριβώς λες; Μου ζητάς να πω τη γνώμη μου για το ποια θα έπρεπε να είναι τα δικά σου όρια. Δεν μπορώ να σου πω, δεν γίνεται να σου πω, θα ήταν και επικίνδυνο να σε επηρεάσω. Δεν ξέρω αν σε δέκα χρόνια θα σε πειράζουν αυτές οι διαφορές ή όχι.
Μπορώ να σου πω μόνο τα περιφερειακά. Δεν είναι «καθημερινά» αυτά που περιγράφεις. Είναι διαφορές στον χαρακτήρα. Και αυτό το λες μόνη σου, αλλά και πάλι, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι λες. Υποστηρίζεις ότι έχετε τις ίδιες αρχές, αλλά εσύ είσαι αισιόδοξη και αυτός γκρινιάρης. Εσύ είσαι κοινωνική, αυτός όχι. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι θέμα καθημερινότητας. Για μένα είναι διαφορές αρχής. Με μπερδεύεις, και νομίζω ότι με μπερδεύεις γιατί κι εσύ είσαι μπερδεμένη.
Το βασικό πρόβλημα δε, που φαίνεται να είναι από πίσω, είναι η βεβαιότητα σου ότι εσύ κάνεις υποχωρήσεις, ενώ αυτός όχι. Επειδή το πιστεύεις, δεν σημαίνει ότι ισχύει, αλλά αν ισχύει, τότε και αυτό πρέπει να βρεις και να αποφασίσεις αν το δέχεσαι ή όχι. Ούτε σε αυτό μπορεί να σου πει άλλος τι να κάνεις. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι το να πάρεις απόφαση στον χαρακτήρα του άλλου που δεν σου αρέσει είναι κάτι που χρειάζεται θέληση και χρόνο. Πρέπει πραγματικά να το θέλεις, να το ενσωματώσεις, να γίνει μέρος του εαυτού σου, να γίνει αποδοχή. Να μην γίνει από ανοχή, περιφρόνηση, γιατί αλλιώς ναι, αυτό θα σας χωρίσει.
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα,
Συγχαρητήρια για τις πολύτιμες συμβουλές σου. Είσαι υπεραγαπημένη συνήθεια.
Το πρόβλημά μου συνοψίζεται στο ακόλουθο: έχω μία γάτα και πρόσφατα έσωσα μία δεύτερη από τον δρόμο. Ο άντρας μου κι εγώ (οι ηλικίες μας είναι 36 και 32 αντίστοιχα) σκοπεύουμε να τη υιοθετήσουμε, αν όλα πάνε καλά με την προσαρμογή μεταξύ τους. Συν τοις άλλοις, τον τελευταίο χρόνο προσπαθούμε να κάνουμε παιδί χωρίς επιτυχία, αλλά το αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα (και με χιούμορ;). Το συγγενικό περιβάλλον είναι απολύτως αρνητικό στην υιοθεσία του δεύτερου ζώου (όπως και του πρώτου), θεωρώντας ότι αντί να παίρνουμε γατιά, θα έπρεπε να κάνουμε μωρά. Με ενοχλεί αυτή η στάση, που παραπέμπει στο στερεότυπο της "γεροντοκόρης" (σε εκδοχή άτεκνου ζευγαριού, ας πούμε). Αλλά με έχει επηρεάσει αυτή η σύζευξη και με στεναχωρεί πολύ, όπως και οι ως τώρα αποτυχημένες απόπειρες για μωρό. Νομίζω ότι έχω εσωτερικευμένο το στερεότυπο σε τέτοιο βαθμό που να χαίρομαι μεν τα τετράποδα μέλη της οικογένειας, αλλά να θεωρώ ότι ο περίγυρος με αντιμετωπίζει με συγκατάβαση (μέχρι να αποδείξω κάτι με τη μητρότητα;). Μου φαίνεται ηλίθιο να υιοθετώ ένα γατάκι, προσθέτοντας στην κατακλείδα: «Ναι, αλλά θέλουμε κι ένα παιδάκι!». Θυμώνω πολύ με τον εαυτό μου. Γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να δικαιολογηθώ σε ανθρώπους που δεν τους αφορά; Αντιλαμβάνομαι ότι η σκέψη αυτή και η διαχείρισή της είναι δικό μου πρόβλημα. Τι να κάνω; Να σημειώσω ότι η ζωή με το πρώτο μας κατοικίδιο γατάκι μάς έχει αλλάξει τη ζωή με έναν υπέροχο τρόπο και ελπίζουμε να γίνει έτσι και με το δεύτερο. Σ' ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει αυτό που κατάλαβα, αλλά ο περίγυρος σας δεν θα έπρεπε να ξέρει ούτε αν προσπαθείτε να κάνετε παιδί ή όχι, ούτε βέβαια πόσο καιρό προσπαθείτε, ούτε αν έχετε γάτα, ούτε αν θέλετε δεύτερη γάτα. Νομίζω ότι πέρα από το πρόβλημα που λες ότι έχετε, έχετε και ένα θέμα με το τι μοιράζεστε με τον περίγυρό σας. Ένας τρόπος για να μην δικαιολογείσαι, ειδικά σε ανθρώπους που πιστεύεις ότι δεν θα έπρεπε να τους αφορά η ζωή σου, είναι να μην τους δίνεις πληροφορίες. Οι προσωπικές πληροφορίες για τους αδιάκριτους είναι οπλισμός. Είναι σα να τους χαρίζει σφαίρες. Όταν σε ρωτάνε «τι κάνεις», δεν χρειάζεται να λες τι ακριβώς κάνεις. Μπορείς να λες «καλά, εσείς;» και να περιμένεις να σου δώσει ο άλλος τις σφαίρες του.
Ο ένας χρόνος είναι πολύ μακριά από την φράση «αποτυχημένες απόπειρες για μωρό». Κάτσε βρε παιδί μου! Το πήγατε ήδη πολύ μακριά. Γι'αυτό νιώθεις όλα τα υπόλοιπα με τις γάτες, επειδή πιστεύεις – και δεν το κρύβεις, το πιστεύεις στα αλήθεια - ότι αν δεν μείνεις έγκυος στον πρώτο χρόνο, έχεις μπει στην ομάδα των αποτυχημένων. Σκέψου λίγο πόσο παράλογο και πόσο υπερβολικό είναι. Ο λόγος που ακούμε συνέχεια για γυναίκες που συνέλαβαν με την αναπνοή του άντρα τους είναι ότι αυτές μόνο λένε πόσους μήνες προσπάθησαν. Όλες οι άλλες νιώθουν ενοχές αν δεν έγινε με την πρώτη και δεν το κυκλοφορούν. Μην ψαρώνεις τόσο πολύ, με στενοχωρείς. Είσαι νέα κοπέλα, μην μιλάς έτσι για τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται χιούμορ, ψυχραιμία χρειάζεται.
_________________
7.
Αγαπημένη Α, μπα, γιατί αγαπημένη είσαι πλέον, όχι απλώς αγαπητή.
Με αφορμή μια ερώτηση που είχες απαντήσει πρόσφατα σχετικά με το πώς γίνεται ένας άνθρωπος να λέει ότι δεν θέλει σχέση και να συμπεριφέρεται στον άλλον σαν να είναι σύντροφός του, αλλά και μια δική μου εμπειρία πάνω σε αυτό το θέμα θέλω να ρωτήσω κι εγώ κάτι. Ζω μια παρόμοια κατάσταση με έναν πολύ όμορφο άνθρωπο με πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Βέβαια, η καθημερινή μας επικοινωνία είναι πολύ πιο αραιή από αυτή που έχουν συνήθως τα ζευγάρια, αλλά αυτό δεν με προβληματίζει καθόλου, περνάω πάρα πολύ ωραία και θέλω τον ιδιωτικό μου χρόνο, παρόλο που νιώθω πως έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Το πράγμα, αυτό δεν θα καταλήξει σε σχέση κατά πάσα πιθανότητα, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος λέει ότι αυτή τη στιγμή δεν νιώθει να του βγαίνουν έντονα συναισθήματα και θέλει να αποφύγει καταστάσεις σχέσης καθώς είναι μικρός σε ηλικία και έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε μόνιμη κατάσταση σοβαρών σχέσεων μέχρι και συγκατοίκησης, γεγονότα που του έχουν φάει πράγματα από τον εαυτό του. Εγώ από την άλλη είμαι άνθρωπος που τραγουδάει «θα ζήσω ελεύθερο πουλί...» κατά τα γνωστά, και έχοντας υπάρξει σε μια κακή σχέση μέσα από την οποία κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου και έχοντας αξιολογήσει τις ανάγκες μου αυτή τη στιγμή, απολαμβάνω την ελευθερία μου. Παρόλο που, ξαναλέω, νιώθω ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο, δεν θέλω κάτι παραπάνω. Δεν κάνω μελλοντικά σχέδια. Αυτό που με τσιγκλάει λίγο είναι ότι αν έχω καταλάβει καλά από τα λεγόμενα του δεν θέλει να δεθεί μαζί μου, δεν έχει άλλα νταραβέρια και ούτε και θέλει, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλει μάλλον, να δεθεί μαζί μου συναισθηματικά. Κι εγώ ρωτάω πάνω σε αυτό: υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος που έχει κάνει συνειδητή επιλογή να μην ερωτευτεί (γιατί έτσι το είπε) να αποτύχει τελικά? Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, είναι κολλακευτικό να νομίζω πώς κάτι έχει η καρδούλα του για μένα, αλλά γίνεται να το καταπλακώνει? Πόσο θα αντέξει?
A και σχέση να ήθελε να το βαφτίσει αυτός (που θα μου άρεσε) πάλι δεν θα μπορούσα να είμαι σε πιο στενή επικοινωνία και να υπολογίζω τον άλλον στα πάντα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Λίγο τρικυμία εν κρανίω είναι αυτό που έγραψες. Είσαι εντάξει με την μη-δεσμευμένη δέσμευση, αν και ερωτευμένη, αλλά αναρωτιέσαι πότε θα παραδεχτεί ότι σε θέλει για σχέση, ενώ δηλώνει ότι δεν θέλει σχέση, που ούτε εσύ θέλεις, όπως λες, αλλά πολύ θα σου άρεσε να βαφτίσει σχέση αυτό που έχετε, αλλά ταυτόχρονα δεν θα ήθελες να είχες.
Ή αυτό που θέλεις να πεις είναι ότι θέλεις να σε θέλουν περισσότερο από όσο θέλεις εσύ γιατί είναι κολακευτική η ιδέα, ή δεν είσαι καθόλου ειλικρινής με τον εαυτό σου. Το πρώτο είναι μετρίου επιπέδου ανωριμότητα, το δεύτερο τρομερά επικίνδυνο.
σχόλια